Φύγε Χιονιά! Άντε στο καλό!

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

Ο Τζακ ήταν ο αδέσποτος σκύλος, που φροντίζαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς, όπου μεγάλωσα.

Είχε βρει απάγκιο στον ακάλυπτο χώρο, στην πολυκατοικία της Άντζυς και της Βερόνικας.

Όλοι ασχολούμασταν μαζί του. Τον ταΐζαμε, τον ποτίζαμε, τον συμπεριλαμβάναμε σ’ όλα μας τα παιχνίδια.

Στο σπίτι, κάθε που καθόμασταν για μεσημεριανό, είχα την ίδια έγνοια. Τι θα απομείνει από το φαγητό, τι θα καταφέρω να ξεκλέψω, για να το πάω στον Τζακ. Βλέπεις τότε οι σκυλοτροφές, οι κονσέρβες, και δη η φιλοζωία, ήταν άγνωστες λέξεις.

Ήταν Χειμώνας. Χειμώνας στα Γιάννενα. Κι είχε ρίξει χιόνι. Η μητέρα δεν μού επέτρεψε να βγω από το σπίτι, για να πάω στον Τζακ.

Δικαιολογημένα. «Το παιδί θα γλιστρήσει. Το παιδί θα αρρωστήσει». Κι εγώ ήμουν μόλις επτά, οκτώ χρονών. Δεν μπορούσα, ακόμη, να σηκώσω μπαϊράκι…

Την επομένη, όμως! Τι χαρά! Το χιόνι υποχώρησε. Ο καιρός μαλάκωσε. Μάζεψα, λοιπόν, στο αλουμινόχαρτο ό,τι καλό κατάφερα να καβατζώσω, πήρα την άδεια της μάνας μου, κι έτρεξα ολόχαρη να βρω τον Τζακ…

Ο Τζακ ήταν ξαπλωμένος κι ασάλευτος. Πλησίασα, διστακτικά και λίγο φοβισμένη, για να τον χαϊδέψω… Σοκ!

Ο Τζακ δεν κουνιόταν, δεν ανταποκρινόταν. Ήταν νεκρός. Είχε πεθάνει από το κρύο, το χιονιά, τον παγετό.

Κάθε που ρίχνει χιόνι, ο νους μου, ταξιδεύει. Πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια και στον Τζακ. Τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά?

Μήπως έπρεπε να είχα αγνοήσει τη μάνα μου και να έτρεχα κοντά του, την ώρα εκείνη, που με χρειαζόταν πιότερο?

Σκέψεις τζούφιες, καθώς δεν αλλάζουν τη ροή των πραγμάτων.

Αλλάζουν, όμως, τη ματιά μου, κάθε φορά. Γιατί, πίσω από το όμορφο λευκό τοπίο, ο λογισμός μου πάει στα δράματα, που εκτυλίσσονται.

Άνθρωποι, που ξεπαγιάζουν, ζώα που υποφέρουν και χίλια δυο δεινά…

Φύγε χιονιά! Άντε στο καλό!

Via Matina Ventoura

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ