Θέλει κάτι παραπάνω από μεγαλείο ψυχής το να είσαι εθελοντής! Ιστοριες πυροπληκτων ζωων εναν χρονο μετα την τραγωδια στο Ματι

Βρέθηκε στην αυλή ενός καμένου σπιτιού στο Μάτι, με σοβαρά εγκαύματα. Σήμερα είναι καλά και περιμένει τον άνθρωπό του, την παντοτινή του οικογένεια.

Εκατοντάδες αναρτήσεις/κοινοποιήσεις έχουν γίνει μέχρι σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τη ΖΕΗ, αλλά κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί για τον Φουέγκο. Ζητώ από τη Γεωργία τη δική της εξήγηση. «Είναι ημίαιμος, σκουρόχρωμος και μεγάλος για τα ελληνικά δεδομένα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι θέλουν ένα σκυλάκι άσπρο, χαριτωμένο, γύρω στα 5-6 κιλά. Του καναπέ δηλαδή… Υπάρχουν και αισθητικοί λόγοι. Ο Φουέγκο ήταν εγκαυματίας. Το τρίχωμα σε αρκετά σημεία της πλάτης του δεν πρόκειται να ξαναβγεί».

Πράγματι, ο Φουέγκο έχει σημάδια που δεν θα φύγουν ποτέ. Και αυτά κάποιοι τα θεωρούν ψεγάδι. Κάποιοι που δεν είναι σε θέση να δουν την τρυφερότητα και τη θέληση για ζωή που έχει στο βλέμμα του αυτό το σκυλί, που γύρισε από τον θάνατο…

Η διαχείριση της κρίσης

Από τη μια το Μάτι και ο Νέος Βουτζάς. Και από την άλλη τα Γεράνεια όρη και η Κινέτα. Συνολική έκταση καμένων εκτάσεων: 68.892 στρέμματα. Πέρα από τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν, πέρα από το φυσικό περιβάλλον και τις περιουσίες που καταστράφηκαν, η κρίση είχε μία ακόμα παράμετρο: εκατοντάδες ζώα συντροφιάς, δεσποζόμενα και μη, καθώς και άγρια ζώα απανθρακώθηκαν. Άλλα επέζησαν, αλλά βαριά τραυματισμένα. Kι επειδή από πλευράς πολιτείας δεν υπήρχε καμία μέριμνα, το βάρος σήκωσαν για μία ακόμα φορά οι ιδιώτες, οι εθελοντές: φιλοζωικές οργανώσεις, σωματεία και κτηνίατροι – δίπλα τους ήταν και το «Όλοι Μαζί Μπορούμε» του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ, ως βασικός συνεργάτης επικοινωνίας.

«Η εμπειρία μας στη διαχείριση κρίσης των πλημμυροπαθών ζώων της Μάνδρας τον Νοέμβριο του 2017 ήταν καθοριστική. Από τις πρώτες κιόλας ώρες της πυρκαγιάς δημιουργήσαμε έναν μηχανισμό φιλοξενιών για τα ζώα που θα βρίσκονταν άμεσα σε ανάγκη. Σε περίπτωση φυσικών καταστροφών, γνωρίζουμε ότι μετά το πρώτο στάδιο, της κτηνιατρικής περίθαλψης, η μεταφορά των ζώων σε ασφαλές περιβάλλον είναι άμεση προτεραιότητα, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιστρέψουν στο αστικό τοπίο από το οποίο περισυλλέχθηκαν. Επιπλέον, είναι δύσκολο να βρεθούν άμεσα φιλοξενίες, αν δεν υπάρχει σωστή προετοιμασία από πριν», εξηγεί η Έλενα Δέδε, ιδρύτρια της Dog’s Voice, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού που είχε κομβικό ρόλο στη διαχείριση της κρίσης.

O απολογισμός των δράσεων όλων των φορέων είναι εντυπωσιακός: 530 ζώα έλαβαν κτηνιατρική φροντίδα, 67 μεταφέρθηκαν σε ασφαλείς φιλοξενίες, 14 επανενώθηκαν με τους ιδιοκτήτες τους, 42 υιοθετήθηκαν, 255 εθελοντές ασχολήθηκαν με τη σίτιση, την περισυλλογή και τη μεταφορά των ζώων, 430 κούτες με φάρμακα παραδόθηκαν σε κτηνιάτρους, 16 τόνοι ξηράς τροφής δωρήθηκαν από εταιρείες και πολίτες.

«Ήταν η πιο δύσκολη αποστολή μας. Όταν φτάσαμε στο Μάτι, η γη ήταν σπαρμένη με καμένα ζώα», λέει ο Στέφανος Μπάτσας, μέλος της Εθελοντικής Δράσης Κτηνιάτρων Ελλάδος. Ο ίδιος, μαζί με τριάντα συναδέλφους του, έστησαν στις 24 Ιουλίου 2018 έναν σταθμό πρώτων βοηθειών στη Ραφήνα και επί ένα δεκαήμερο φρόντισαν 160 πυρόπληκτα ζώα (γάτες, σκύλους, κουνέλια, χελώνες).

Έναν χρόνο μετά, οι ανάγκες εξακολουθούν να… καίνε. «Με τον καιρό, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης “αποσύρθηκε” από τις πυρόπληκτες περιοχές και τις ανάγκες τους, αλλά ολοένα και πιο πολλές γάτες άρχισαν να εμφανίζονται εκεί», λέει η Ελένη Κεφαλοπούλου από την εθελοντική οργάνωση «Εφτάψυχες». «Εμείς πάντως τηρήσαμε την υπόσχεση που δώσαμε μετά την καταστροφή, ότι το φετινό καλοκαίρι θα έβρισκε αυτές τις γατούλες υγιείς, στειρωμένες και χορτάτες. Σε συνεργασία με το Penny Marathon έχουμε ήδη χρηματοδοτήσει στειρώσεις 66 θηλυκών και 22 αρσενικών». Η ευθύνη για τις καθημερινές ανάγκες των ζώων που επέζησαν έχει πέσει στους ώμους κυρίως ενός ανθρώπου, του ακούραστου Παναγιώτη Πάνου από τον «Πήγασο» (τον φιλοζωικό σύλλογο Ραφήνας-Πικερμίου), που μέχρι σήμερα ταΐζει τουλάχιστον 200 γάτες στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι.

Ανταποκρινόμενη στην έκκληση της Dog’s Voice, η Αντωνία προσφέρθηκε να φιλοξενήσει προσωρινά ένα πυρόπληκτο ζώο. Της έφεραν τον Ρόρυ. Έναν μήνα μετά, κανείς δεν τον αναζήτησε και θα δινόταν για υιοθεσία. «Αποκλείεται, τους είπα, δεν μπορούμε να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλο». Τον κράτησε  λοιπόν!

Δύο ιστορίες με καλό τέλος

Στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, η Αντωνία Παππά, αεροσυνοδός της Olympic Air, ανταποκρίθηκε στην έκκληση της Dog’s Voice για φιλοξενία κάποιου ζώου από τις πυρόπληκτες περιοχές. Την επόμενη κιόλας μέρα τής έφεραν τον τριών ετών Ρόρυ. «Πώς θα χωρέσουμε και οι δύο στο διαμέρισμά μου;» απόρησε εκείνη μόλις αντίκρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο. Είχε βρεθεί στο Μάτι. Δεν είχε εγκαύματα, αλλά ήταν σε κατάσταση σοκ. Τελικά τον κράτησε· έναν μήνα θα διαρκούσε, άλλωστε, η φιλοξενία. «Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήταν σκύλος δεσποζόμενος. Δεν κάνει ζημιές, δεν λερώνει μέσα στο σπίτι, είναι υπάκουος και κοινωνικός. Όταν πέρασε ο μήνας, ενημερώθηκα ότι κανείς δεν τον είχε αναζητήσει, κι έτσι ο Ρόρυ θα δινόταν για υιοθεσία. Αποκλείεται, τους είπα, δεν μπορούμε να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλο. Τον υιοθέτησα λοιπόν! Και για όσους υποστηρίζουν ότι ένα μεγαλόσωμο σκυλί δεν μπορεί να ζήσει σε ένα διαμέρισμα, έχω το εξής επιχείρημα: αν δώσεις σε ένα ζώο αγάπη και φροντίδα, του αρκούν και λίγα τετραγωνικά…»

Αντίστοιχη είναι η ιστορία της νηπιαγωγού Μαρίας Νιάρου και του Γκούφη, ημίαιμου ελληνικού ποιμενικού, που βρέθηκε από εθελοντές της Dog’s Voice στο βουνό, στην περιοχή της Κινέτας, με ελαφριά εγκαύματα, αλλά γεμάτος τσιμπούρια και άγανα. Φιλοξενία προσέφερε αρχικά και η Μαρία. Αλλά κάθε μέρα δενόταν με τον Γκούφη όλο και πιο πολύ. «Μου το έδειχνε και ο ίδιος πόσο ήθελε να μείνει μαζί μου. Κάθε φορά που σκεφτόμουν αν έπρεπε να τον κρατήσω, λες και το καταλάβαινε, ερχόταν και ακουμπούσε τη μουσούδα του πάνω στα πόδια μου. Δεν τον επέλεξα, λοιπόν, εκείνος με επέλεξε». Έπειτα από πολλές επισκέψεις σε κτηνιάτρους και την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής του, αποδείχθηκε πως ο Γκούφη είναι τυφλός. «Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να απολαμβάνει τις αγκαλιές και τα παιχνίδια μας», λέει η «μαμά» του.

Ημίαιμος ελληνικός ποιμενικός, ο Γκούφη βρέθηκε στο βουνό, στην περιοχή της Κινέτας, με ελαφρά εγκαύματα. Στην πορεία διαπιστώθηκε ότι είναι τυφλός. «Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να απολαμβάνει τις αγκαλιές και τα παιχνίδια μας», λέει η Μαρία, που τον υιοθέτησε.

Αντί υστερόγραφου

Η φωτογράφιση του Φουέγκο έγινε στο κτηνιατρείο στο οποίο εργάζεται, ως βοηθός, η Γεωργία Ντάγκα. Του είχα αγοράσει ένα παιχνίδι. Τρελάθηκε από τη χαρά του, είδε κι έπαθε ο Κωστής να τον φωτογραφίσει. Η Γεωργία είναι εθελόντρια της ΖΕΗ εδώ και έξι χρόνια. Γιατί το κάνεις; τη ρώτησα. «Γιατί αυτά που κερδίζω είναι πολύ περισσότερα από όσα προσφέρω. Μπήκα για να βοηθήσω. Αλλά τελικά βοηθήθηκα εγώ. Βρήκα μια ισορροπία. Κάποιοι μας λένε ότι ασχολούμαστε με τα ζώα όταν τόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Και με τους ανθρώπους, και με τα ζώα – τους απαντώ. Γιατί πρέπει να διαλέξω;»