Οι παραδόσεις βρωμάνε θάνατο και φονικό…

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Ας αντιληφθουν καποιοι το μέγεθος του εγκλήματός τους κι ας δουν τι μπορουν να προκαλεσουν στα παιδιά και στην πραγματική τους φύση…

Το συγκλονιστικο αυτο το παιδικο βιωμα που θα διαβασετε, περιγραφει με τον πιο δυνατο και εκφραστικο τροπο το οτι συγγενεις-φιλοι-γειτονες, αναγκαζουν μικρα παιδια να εμπλεκονται σε τετοιου ειδους θεαματα και κυριως να τα εξαναγκάζουν να ειναι πρωταγωνιστές…

Δυστυχώς δεν θα ειναι ολοι συνειδητοποιημενοι να διαλέξουν τον δρομο της μη βιας. Πολλοι (νεοι κιολας) εχουν μαθει τετοιες πρακτικές που περασαν μικροι και τα συνηθίζουν ως ενηλικες… Ισχυει τελικα οτι τα εθιμα μπορουν να μας κάνουν να συνηθίσουμε καθε μορφη βιαιότητας…. (Ή καπως ετσι)

“Ήμουν 13 χρονών περίπου,1985-86.

Καλοκαιρινές ανέμελες παιδικές διακοπές στα παράλια της Μεσσηνίας.

Κάθε μέρα παραλία,ποδήλατο,μπάλα,εικονικές μάχες με αυτοσχέδια ξύλινα “όπλα” στα ελαιοχώραφα της περιοχής,νυχτερινές βόλτες στο λιμάνι για παγωτό και ηλεκτρονικά παιχνίδια (εκείνα που έπαιρναν 20δραχμο-insert coin to continue)…Ζωή μαγική.

Ένα απόγευμα λοιπόν ήρθε ο πατέρας του κολλητού μου, ενώ παίζαμε μπάλα στη αυλή του σπιτιού τους και μας φώναξε να τον “βοηθήσουμε” με ένα κατσικάκι.Πήγαμε και εμείς τρέχοντας να δούμε τι θέλει..”Να εδώ βοηθήστε με λίγο γιατί είναι πολύ ατίθασο και δε μπορώ να το κάνω καλά μόνος μου..Κράτα εσύ τα πίσω πόδια του (στο φίλο μου) και εσύ τα μπροστινά (σε μένα)..”.

Μου πιάνει τα χέρια και μου τα βάζει στα ποδαράκια του μικρού κατσικιού.Αμήχανα υπάκουσα και το έκανα αλλά δε “μπορούσα” να τα σφίξω δυνατά και το πλάσμα κατάφερε να τραβήξει τα ποδαράκια του.Λίγο θυμωμένος ο πατέρας του φίλου μου, βουτάει δυνατά τα χέρια και μου τα σφίγγει πάνω στα πόδια του μωρού..-“Να έτσι πίασ’το,γερά”

Είχα σαστίσει τόσο πολύ που δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή ποιο ήταν το λάθος και ποιο το σωστό..Η σκέψεις μου δε πρόλαβαν, δεν βρήκαν το χρόνο να απελευθερωθούν και να απελευθερώσουν και αυτές με τη σειρά τους τα πόδια του ζώου.Ο πατέρας του φίλου με μια γρήγορη; κίνηση βγάζει το μεγάλο μαχαίρι και κόβει με φοβερή επιδεξιότητα το λαιμό του (το είχε κάνει πολλές φόρες στο παρελθόν).

Το σώμα του έκανε ένα πολύ δυνατό σπάσιμο στον αέρα,με ανάγκασε να ρίξω το σώμα μου στο έδαφος αλλά εγώ συνέχιζα να κρατώ με όλη μου τη δύναμη τα πόδια του φοβούμενος μην απογοητεύσω κάποιον.Το αίμα του από την ένταση και τους σπασμούς έπεσε ζεστό πάνω στο πρόσωπο και τα χέρια μου.

Τα χέρια λύθηκαν αστραπιαία και το βλέμμα μου παγωμένο έβλεπε το μωρό να σπαρταράει δίπλα μου για αρκετά δεύτερα (κάτι σαν αιώνας).

Στάθηκα όρθιος και κοιτούσα το κορμάκι του να αφήνει τις τελευταίες του πνοές με συναισθήματα που ακόμη και τώρα που γράφω δε μπορώ να περιγράψω.

Θυμάμαι-όχι πολύ καλά-οτι έβαλα τα κλάματα και έφυγα τρέχοντας..Δε τόλμησα να πάω σπίτι γιατί δεν ήθελα να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν για το τι έγινε..Πήγα στη παραλία και έκλαψα όσο ποτέ άλλοτε..Ένιωσα τόσο πολύ ντροπή και πόνο που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Αργότερα γύρισα σπίτι προσπαθώντας να μη δείξω οτι συνέβει κάτι..Είχα ήδη πυρετό.Για δυο μέρες σχεδόν ψηνόμουν από τα απόνερα του φονικού.Τα χρόνια πέρασαν και δεν ξαναέφαγα ποτέ κατσικάκια..Κάθε φορά που τα συναντούσα στα χρόνια που ακολούθησαν τα έπαιρνα αγκαλιά και τους ζητούσα συγνώμη…συγνώμη..συγνώμη αλλά και νιώθοντας εντελώς ανήμπορος να τους προσφέρω κάτι άλλο..Ένιωθα πως ποτέ δε θα απελευθερωθώ από αυτον τον εφιάλτη.

Και τα χρόνια πέρναγαν και έπρεπε να φτάσω 22 χρονών μέχρι να κάνει το ηλίθιο κεφάλι μου τη σύνδεση και με τα άλλα πλάσματα.Και αυτό το οφείλω-που αλλού- στις μεγάλες μου αγάπες,τις γάτες..

Παραμονές πάσχα 1994 (είχα φύγει ήδη στα 19 από το πατρικό ) αποφασισμένος πλέον κόβω οριστικά το κρέας.

Το ανακοινώνω ξαφνικά σε ένα τραπέζι όταν η μητέρα μου σέρβιρε το πιάτο μου.”Αυτά δε γίνονται θα καταστρέψεις την υγεία σου..Να φάε λίγο τώρα μη φας πολύ,δε γίνεται να μη τρως καθόλου,θα αρρωστήσεις κάποια στιγμή”…Φοβόμουν και εγώ μήπως αρρωστήσω και όλο αυτό φάνταζε πολύ δύσκολο,σχεδόν αδιέξοδο.Αλλά πως να γυρίσω πίσω?Με πήραν πάλι τα ζουμιά….

Τσαντίστηκα που έκλαψα, τσαντίστηκα για την ανασφάλεια και τους φόβους μου..”Ας αρρωστήσω..Εγώ δε ξανατρώω τους φίλους μου ” είπα και έφυγα από τραπέζι και ύστερα από λίγη ώρα και από το σπίτι..Ένα πασχαλινό γεύμα που ποτέ δεν ολοκλήρωσα.

Η λέξη χορτοφαγία ήταν άγνωστη σε μένα και δεν ήξερα και κανέναν να με στηρίξει.Βλέπετε δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο να διαβάσω και να στηρίξω την απόφασή μου παρά μόνο ο σεβασμός και η συμπόνια για τα ζώα που τελικά αποδείχτηκαν και τα πιο σημαντικά “όπλα” για το μέλλον.

Οτι ακολούθησε όλα τα επόμενα χρόνια στο δρόμο προς την αυστηρή χορτοφαγία,ήταν απλά μια πολύ φυσική και λογική συνέχεια…Ζω πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου χωρίς να ντρέπομαι και μπορώ να κοιτάω τα πλάσματα στα μάτια.

Δε ζητάω συγνώμη πια.Άργησα να το κάνω αλλά απελευθερώθηκα.

Ο πόνος και ο καημός μου όμως για αυτά είναι δυνατότερος από ποτέ ειδικά αυτές τις γαμημένες “άγιες” μέρες που χριστιανοί και άθεοι πνίγουν στο αίμα εκατομμύρια υπέροχα μωρά,κλεμμένα από τις υπέροχες μητέρες τους”.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=163328334675608&set=a.112289693112806&type=3&theater