Ξέρεις πώς είναι να γεννιέσαι για να αγαπάς και να μην σε αγαπάει κανείς;

Ανάγνωση σε: < 1 λεπτό

Πώς είναι να έχεις μια τεράστια καρδιά, παγιδευμένη σε ένα πληγωμένο, βρώμικο, περιφρονημένο σώμα;

Έχεις ιδέα πώς νιώθει ένα τριχωτό μωρό, όταν το πετάνε έξω από ένα σπίτι σαν πέτρα;

Όχι, δεν ξέρεις.

Γιατί αν ήξερες, θα έκανες κάτι.

Ήδη θα έσωζες, θα θεραπεύες, θα προστατεύες… αντί να συνεχίσεις να κοιτάς αλλού.

Κάθε φορά που ένας τριχωτός φίλος πεθαίνει μόνος του στο δρόμο, κάτι ιερό καταρρέει.

Κάθε φορά που κάποιος τρέμει από φόβο, μπροστά σε μια καταιγίδα ή ένα χτύπημα, ένα κομμάτι αυτής της σάπιας ανθρωπότητας σπάει, που σχηματίζεις κι εσύ.

Νομίζεις ότι αυτό δεν είναι το πρόβλημά σου;

Κάνεις λάθος.

Είναι δικό σου πρόβλημα.

Είναι μια αντανάκλαση του τι χτίζεις ως κοινωνία.

Πώς να είσαι άνθρωπος.

Σαν ψυχή.

Θέλεις έναν καλύτερο κόσμο;

Ξεκίνα, με το να μην αφήσεις τον πιο ευγενή να πεθάνει.

Ξεκίνα, κοιτάζοντας στα μάτια εκείνο το πλάσμα, που απλά θέλει να ζήσει, χωρίς κρύο, χωρίς πείνα, χωρίς τρόμο.

Γιατί κανείς που αφήνει έναν αθώο να υποφέρει, δεν μπορεί να λέγεται άνθρωπος.

Γιατί αυτός που δεν είναι σε θέση να αγαπήσει αυτόν που δεν έχει τίποτα… ποτέ δεν θα καταλάβει τι αξίζει η αληθινή αγάπη.

Χτίσε αγάπη… με αγάπη.

Όχι με δικαιολογίες.

Όχι με αδιαφορία.

Όχι με κενές υποσχέσεις.

Με γεγονότα.

Με τρυφερότητα.

Με θάρρος.

Με όλη την ψυχή.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ