Ο μπόγιας βγήκε παγανιά… Δεν εφυγε ποτε απο τη χωρα μας… Και η ιστορια επαναλαμβανεται ξανα και ξανα

Αρχισε να περισυλλέγει ζώα αδέσποτα, χρησιμοποιώντας περιλαίμια σκύλων, σέρνοντας τα με αυτά, με αποτέλεσμα επάνω στη δικαιολογημένη αντίδραση τους και στον τρόμο τους γι’ αυτό που τους συνέβαινε, να αρχίσουν να δαγκώνουν, να τραυματίζονται, να σπάνε τα δόντια τους και το δράμα να σταματάει, μόνο όταν ο κόσμος άρχισε να φρίττει από αυτή τη διαδικασία…

Βέβαια τον μπόγια των σκυλιών, από ότι ξέρουμε τον χρησιμοποιούσαν και οι ναζί σε όλα τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τον χρησιμοποιούν τώρα και διάφοροι υποψήφιοι για τις νεοναζιστικές μεθοδεύσεις που έχει κατά βάση ένας μπόγιας και βέβαια τον χρησιμοποιούν για να μπορούν να μαζεύουν όλα τα αδέσποτα ζώα που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Εκτός όμως από αυτό, κάποτε μας είπε μια γιαγιά, σε μια επαρχία μία κουβέντα, που όταν την ακούσαμε, γελάσαμε. Τη λέμε ακριβώς όπως μας την είπε… Και βέβαια δεν εννοούσε το κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο θηλαστικό… Εννοούσε το δίποδο. “Το γουρούνι, παιδάκια μου, ξέρει μια γλώσσα. Κάνει γκουτς. Ότι και άλλο να του πεις, δεν θα σε ακούσει… Και αν θέλεις να το αντιμετωπίσεις, πρέπει να γίνεις ενάμισυ”.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο:

– Σε όλους όσους δεν έχουν εκμαυλιστεί.

– Σε όσους δεν έχουν σκύψει το κεφάλι.

– Σε όσους δεν κουνούν αδιάφορα τους ώμους τους.

– Σε όσους αντιδρούν στον ετσιθελισμό και στην ασύδοτη εξουσία των νεοναζί.

– Σε όσους αντιδρούν στον νεοπλουτισμό της πολιτικής και της φιλοζωιας που έχουν γίνει επάγγελμα.

– Σε όσους αντιδρούν στο “όλα τα αγοράζω και όλα τα πουλάω”.

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΌ ΚΊΝΗΜΑ ΚΑΤΆ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΊΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ