Έμεινε να περιμένει… παρόλο που δεν είχε μείνει τίποτα

Ανάγνωση σε: < 1 λεπτό

Το ποτάμι τα ξέπλυνε όλα.

Ήταν 4η Ιουλίου.

Στο Τέξας, οι βροχές προκάλεσαν βάναυση υπερχειλιση στον ποταμό Γουαδελούπη.

Τα σπίτια διέρρηξαν.

Τα δέντρα έχουν χωριστεί.

Και η οικογένεια του Hulk… εξαφανίστηκε.

Αλλά επέστρεψε.

Ένα πίτμπουλ καφέ, μόνο, λασπωμένο, με σπασμένο βλέμμα,
καθόταν σε μια ξύλινη σανίδα στα μισά του δρόμου, ακριβώς εκεί που ήταν το σαλόνι πριν.

…Και εκεί έμεινε.

Δεν έτρωγε.

Δεν κοιμόταν.

Δεν γαβγιζε.

Απλά μύριζε τον αέρα .. σαν να εψαχνε για κάτι αναμνηστικό.

Σαν να πίστευε ότι ανά πάσα στιγμή, θα επέστρεφαν γι’ αυτόν.

Πέρασε μια μέρα.

…Και μετά άλλη μια.

…Και ήταν ακόμα εκεί.

Ήσυχος.

Σταθερος.

Περιμένοντας.

Μέχρι που οι γείτονες κάλεσαν μια οργάνωση διάσωσης.

Όταν έφτασαν οι εθελοντές, τον βρήκαν ζωντανό.

Αλλά δεν ήταν εντάξει.

Πενθούσα.

Δεν ήθελε να φύγει.

Επειδή αυτό ήταν το τελευταίο μέρος που ένιωσε τη ζεστασιά της οικογένειάς του.

…Και απλά τα σκυλιά δεν καταλαβαίνουν ημερομηνίες, κινήσεις, ή τραγωδίες.

Καταλαβαίνουν για την αφοσίωση.

Της αγνής αγάπης.

Από υποσχέσεις που δεν μπορούν να αθετηθούν… ακόμα κι αν ο κόσμος καταρρέει.

Ο Hulk δεν περίμενε φαγητό.

Δεν περίμενε παρηγοριά.

Απλά ήθελε να τους δει άλλη μια φορά.

…Και αν ήταν απαραίτητο… θα ηταν πρόθυμος να περιμένει μια ζωή.

—Susana Rangel ✍️

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ