Αποχαιρετισμος σε ενα υπεροχο πλασμα που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος αδέσποτος σκύλος

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

Κάπου στα τέλη του 2000 έκανε την εμφάνισή του στους δρόμους της πόλης της Ζακύνθου. Ξεχωριστός στην εμφάνιση, με το δεξί αυτί όρθιο και το αριστερό λυγισμένο. Περήφανη κορμοστασιά, ξεχώρισε αμέσως από τα υπόλοιπα αδέσποτα.

Βρήκε το «σπίτι» του στο Base. Κάτω απ’ τα τραπέζια και τις καρέκλες του. Χειμώνα– καλοκαίρι εκεί.

Σιγά σιγά άνοιξε… τους ορίζοντες του. Βγήκε στους γύρω δρόμους. Έγινε το «αφεντικό» της πλατείας. Άρχισε να περπατά σ’ ολόκληρη την πόλη.

Αγάπησε και αγαπήθηκε όσο κανένας άλλος αδέσποτος σκύλος. Ο «Μπάμπης» έγινε σύμβολο.

Κάποια στιγμή είχε και σελίδα στο Facebook. Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο λάτρεψε τους φοιτητές. Περπατούσε μαζί τους. Κυρίως με τα κορίτσια.

Καθημερινά σχεδόν συνόδευε τις «κοριτσοπαρέες» μέχρι τα ΤΕΙ στην Παναγούλα και επέστρεφε. Ακολουθούσε τις φοιτητοπαρέες που πήγαιναν στη λέσχη για φαγητό, κάπου στη μέση της Αγίου Λαζάρου. Και μετά ακολουθούσε άλλη παρέα για να γυρίσει στην πλατεία.

Για πάνω από 15 χρόνια έζησε «ρεμάλι». Γαύγιζε τα δίκυκλα που έκαναν θόρυβο ή πήγαιναν αντίθετα σε μονόδρομο.
Λάτρευε τα παιδιά. Παιδιά και φοιτητές, ήταν οι μόνοι από τους οποίους δεχόταν τα χάδια με ευχαρίστηση. Στους υπόλοιπους το έκανε από «αγγαρεία», για να μην τον χαρακτηρίσουμε αγενή.

Δε δέθηκε ποτέ με κάποιον από τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων που καθημερινά τον τάιζαν. Τους ευχαριστούσε με το δικό του τρόπο, αλλά πάντα έφευγε.

Δε δέθηκε ποτέ ούτε με πρόσωπα ούτε με τόπους. Μόνο με το Base στην αρχή της μοναχικής του πορείας.

Γνώρισε πολλά θηλυκά, ούτε και με κάποιο από αυτά δέθηκε. Μπορεί να ερωτεύτηκε αλλά δεν «αποκάλυψε» ποτέ κάτι. Κρατούσε τα πάντα για τον εαυτό του.

Μοναχικός και μυστικοπαθής. Κλειστός σα χαρακτήρας, απόμακρος, σκληρός μα και ευαίσθητος. Μπορεί να δάκρυζε για κάποιο θηλυκό, εμείς όμως ποτέ δεν είδαμε τα δάκρυά του.
Μόνο το περήφανα όρθιο δεξί του αυτί και μια μελαγχολία στο βλέμμα. Αυτά μας άφηνε να βλέπουμε.

Η μοίρα τού επεφύλασσε το καλύτερο για το τέλος. Η Ντιάνα, ο Γιάννης και τα παιδιά τους τον υιοθέτησαν. Κι αυτός το δέχθηκε, αφέθηκε. Για πρώτη φορά. Τα τελευταία χρόνια έζησε σπίτι τους. Είχε βασιλική περιποίηση, φροντίδα και φαρμακευτική περίθαλψη.

Στις πιο δύσκολες στιγμές του είχε ανοιχτές αγκαλιές και χώθηκε μέσα τους.

Έφυγε χορτασμένος από τα πάντα. Έφυγε μέσα σε αγκαλιές, στα βαθιά του γεράματα. Ευτυχισμένος για τη ζωή που έζησε «ρεμάλι» στους δρόμους, αλλά και μακαρίζοντας την τύχη του για τα όσα που επεφύλασσε η μοίρα στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Αυτή ήταν η «τέλεια» ζωή του «Μπάμπη». Μια ζωή ονειρεμένη. Μια ζωή που ζηλεύουν και οι άνθρωποι.

Έφυγε το βράδυ της Δευτέρας 16 Απριλίου 2018.

του Τάσου Θεοδόση
για το ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “ΣΤΙΓΜΕΣ” – ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

http://www.imerazante.gr