Ας χτυπάμε ξύλο, μόνο εκεί που χρειάζεται!

Ανάγνωση σε: < 1 λεπτό

Κάποτε, όταν υπήρχαν νεράιδες, γοργόνες και goblins, ζούσαν οι Δρυάδες.

Ήταν νεράιδες των δέντρων, όμορφες, καλλίγραμμες κι ευτυχισμένες.

Ζούσαν μέσα στα δέντρα, αθάνατες, όσο το δέντρο δεν κοβόταν.

Ήταν οι λεγόμενες “νεράιδες της ευτυχίας” και προστάτευαν τη φύση, αλλά κι όλους τους ανθρώπους, που ζητούσαν τη βοήθειά τους.

…Κι έτσι, όποιος άκουγε λόγο κακό, απειλητικό ή κάποια κατάρα, πήγαινε σ’ ένα δέντρο (όπου ενυπήρχε μια Δρυάδα) και χτυπούσε τον κορμό του.

…Κι η οικοδέσποινα Δρυάδα, μόλις άκουγε τον κτύπο, έδιωχνε μακρυά τον κακό λόγο, την απειλή ή την κατάρα.

Αυτή η συνήθεια επικράτησε στη λαϊκή μνήμη κι έτσι, όταν ακούμε κάτι κακό, λέμε “χτύπα ξύλο”.

…Κι ας μην υπάρχουν πια πολλά δέντρα, κι ας ορκίζονται οι αλαφροίσκιωτοι ότι ακούν τον ψίθυρο των νεράιδων αυτών στο θρόισμα των φύλλων, εμείς αυθόρμητα χτυπάμε και θα συνεχίσουμε να χτυπάμε ξύλο, όταν ακούσουμε κάτι κακό, ή νιώσουμε απειλή.

Έστω κι αν αγνοούμε το λόγο που το κάνουμε, ή την “ύπαρξη” των Δρυάδων.

Έστω κι αν αδιαφορούμε για τα δέντρα που κόβονται, για να έχουμε χαρτί, ή ό,τι άλλο ξύλινο.

Χτύπα ξύλο, μην κοπούν όλα…

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ