Γιατι Στην Ελλαδα Τα 4 Εκατομμυρια Αδεσποτα Ειναι “Ευκαιρια” Για Πολλους

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Στην Ελλάδα, τα αδέσποτα ζώα δεν είναι απλώς ένα τραγικό σύμπτωμα κοινωνικής αποτυχίας.

Δεν είναι μόνο οι αθώες ψυχές που πετιούνται σαν σκουπίδια στα χωράφια, στους δρόμους, στους κάδους.

Είναι πλέον μια κανονικότητα που έχει μετατραπεί σε σύστημα.

Ένα σύστημα εξυπηρέτησης ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ, ένα διαμορφωμένο “οικοσύστημα” ανθρώπων, δομών, θεσμών και συμφερόντων που όχι απλώς ΔΕΝ θέλουν να λυθεί το πρόβλημα ΑΛΛΑ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΥΝ.

Υπάρχουν πράγματα που δεν λέγονται εύκολα.

Υπάρχουν αλήθειες που πονάνε τόσο, που καλύτερα να μη λέγονται καθόλου.

Όχι επειδή είναι ψέματα – αλλά επειδή είναι επικίνδυνα ειλικρινείς.

Και στην Ελλάδα, τό ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ, πιο ΒΡΩΜΙΚΟ, πιο ανείπωτο έγκλημα, είναι αυτό που συμβαίνει σιωπηλά, καθημερινά, παντού γύρω μας:

4 εκατομμύρια αδέσποτες ψυχές, παρατημένες, κακοποιημένες, βασανισμένες, πεταμένες σαν σκουπίδια. Και κανείς δεν σοκάρεται πια.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί αυτή η φρίκη ΒΟΛΕΥΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ .

Γιατί αυτό το ατελείωτο ποτάμι δυστυχίας έχει ΧΡΗΜΑ.

Έχει επιχειρηματικό μοντέλο.

Έχει ΚΕΡΔΟΣ.

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΦΕΡΝΕΙ ΧΡΗΜΑ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ.

Η τραγωδία των αδέσποτων είναι ΜΠΙΖΝΑ.

Δεν ζούμε μια ανθρωπιστική κρίση.

Ζούμε μια ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΦΑΜΠΡΙΚΑ, ένα “οικοσύστημα” που στηρίζεται στην ύπαρξη της δυστυχίας.

Και ποιοι κερδίζουν απ’ αυτό;

Οι κτηνιατρικές κλινικές.

Πόσες στειρώσεις, πόσες εγχειρήσεις, πόσα επείγοντα περιστατικά πληρωμένα από φιλόζωους που δίνουν τον μισθό τους ή από δωρεές ευαίσθητων ανθρώπων που πιστεύουν ότι σώζουν τον κόσμο;

Αν υπήρχε κρατική πρόνοια, δημόσια κτηνιατρεία, αν υπήρχε λύση, οι πελάτες θα χάνονταν.

ΑΡΑ ΔΕΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ.

Πρέπει να υπάρχουν αδέσποτα.

Πρέπει να τραυματίζονται.

Πρέπει να υποφέρουν.

Οι βιομηχανίες τροφών για ζώα.

Ξέρεις πόσοι τόνοι τροφών πουλιούνται για ταΐσματα σε δρόμους, καταφύγια, σπίτια εθελοντών;

Ξέρεις τι τζίρο κάνουν κάθε μήνα χάρη σε αυτά τα πλάσματα που δεν έχουν ούτε μπολ, ούτε σπίτι, ούτε όνομα;

Αν λυνόταν το πρόβλημα, εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ θα εξαφανίζονταν από το ταμείο τους.

Οι “φιλόζωοι” που αυτοπροσδιορίζονται μέσω της δυστυχίας των ζώων.

Πόσοι υπάρχουν που χωρίς τον πόνο των άλλων δεν ξέρουν ποιοι είναι;

Που χρειάζονται να φροντίζουν, να “σώζουν”, να είναι ήρωες για να νιώσουν αξία; Δεν είναι κακοί.

Είναι ψυχικά εξαρτημένοι από την τραγωδία.

Αν τελείωναν τα αδέσποτα, θα ένιωθαν άχρηστοι.

Κι έπειτα έρχονται οι ΚΑΡΙΕΡΙΣΤΕΣ .

Αυτοί που φωτογραφίζονται με πληγιασμένα ζώα, που οργανώνουν δράσεις με κάμερες και χτίζουν followers, brand, δίκτυα και επιρροή.

Πόσοι μιλάνε στα ΜΜΕ για το δράμα, ενώ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΦΗΜΗ ;

Όχι, λοιπόν.

ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει λόγο να σταματήσει αυτή τη φρίκη.

Το πρόβλημα δεν είναι απλώς ότι το κράτος δεν μπορεί.

Είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Γιατί αν θεσμοθετηθούν μαζικές στειρώσεις, αν υπάρξει έλεγχος αναπαραγωγής, αν τιμωρηθεί η εγκατάλειψη, το “σύστημα” θα γκρεμιστεί.

Και ποιος θέλει να γκρεμίσει κάτι από το οποίο ΚΕΡΔΙΖΕΙ ;

Γιατί να νοιαστεί ένας Δήμος που “καλύπτει” με μία σύμβαση ιδιωτικής στείρωσης και ξεμπερδεύει;

Γιατί να ασχοληθεί ένας Υπουργός που δεν χάνει ούτε μία ψήφο από ένα πεθαμένο ζώο στην άκρη του δρόμου;

Η σάπια ουσία παραμένει ίδια.

Ποιοι πληρώνουν το τίμημα;

Τα ζώα.

Που γεννιούνται χωρίς ελπίδα.

Που μεγαλώνουν στον φόβο.

Που δεν ξέρουν από χάδι, μόνο από κλωτσιά.

Που πεθαίνουν ανώνυμα, σιωπηλά, σε χαντάκια, σε κάδους, σε δρόμους.

Που κάθε μέρα περιμένουν σωτηρία και δεν έρχεται ποτέ.

Γιατί τα ζωάκια αυτά δεν φωνάζουν.

Δεν ζητάνε.

Δεν διεκδικούν.

Και γι’ αυτό, είναι τα τέλεια θύματα για μια κοινωνία που θέλει να “πουλήσει ευαισθησία” χωρίς να θυσιάσει τίποτα.

Αλλά η κόλαση είναι ατελείωτη.

Γιατί όσο εμείς προσπαθούμε να σβήσουμε φωτιές με κουβαδάκια, κάποιοι χύνουν βενζίνη από πίσω.

Όσο εμείς γιατρεύουμε ένα, γεννιούνται άλλα δέκα.

Όσο σώζουμε ένα, κάποιοι σκοτώνουν χίλια.

Είναι άνιση η μάχη. Και το ξέρουν. Και γι’ αυτό συνεχίζουν.

ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΤΙ ;

ΟΧΙ.

ΟΧΙ ΟΣΟ Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΟΔΟΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΥΣΗ.

Όχι όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να βλέπουν ένα ζώο και να λένε “δεν είναι δικό μου πρόβλημα”.

Όχι όσο η ΦΙΛΟΖΩΙΑ είναι ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ, τα ζώα είναι προϊόν και η δυστυχία τους είναι ΝΟΜΙΣΜΑ.

Ναι, είναι ένα έγκλημα.

Αλλά είναι ένα έγκλημα που αποφέρει.

ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ.

Γιώργος Φιλοζωικό Προφίλ

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ