Γιγαντιαίο μαύρο Λαμπραντόρ αιωρείται πάνω από την πρόσοψη του Orange County Museum of Art στην Καλιφόρνια.

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Ο Richard Jackson είναι ένας μανιακός με χρώμα. Η σημερινή αναδρομική του έκθεση είναι μια απόδειξη για τις γοητευτικές φιλοδοξίες και τις τεράστιες ποσότητες ενέργειας που παρουσίασε σε μια καριέρα 40 ετών. Ο τίτλος της έκθεσης «Δεν ζωγραφίζει πόνο» είναι ενδεικτικός της αφοσίωσής του στην πράξη της ζωγραφικής, παρόλο που το πραγματικό του επίτευγμα ως καλλιτέχνης είναι πως έσπρωξε σταθερά τα όρια του μέσου ζωγραφικής στην εγκατάσταση, τις επιδόσεις και τη γλυπτική, ενώ εξακολουθεί να επικεντρώνεται στην ίδια τη ζωγραφική πράξη.

Μια εγκατάσταση του Τζάκσον από το 1980, “Big Ideas-1000 Pictures”, έκανε ένα αξέχαστο αντίκτυπο όταν παρουσιάστηκε στη γκαλερί Rosamund Felsen στο Λος Άντζελες με τα 1000 ζωγραφισμένα καμβά της στοιβάζονται από το δάπεδο μέχρι το ταβάνι. Η ριζοσπαστική φύση της «ιδέας» ως τρόπου αντιμετώπισης της ζωγραφικής ήταν άνευ προηγουμένου – θα μπορούσε να συγκριθεί με τους πρωτοποριακούς πίνακες ζωγραφικής του Pollock με την εφευρετική επανεξέταση του μέσου ζωγραφικής. Το πολύχρωμο, φορτωμένο με διεργασίες σχέδιο, όπως τα τούβλα και το κονίαμα, ήταν επίσης οπτικά επιτακτικό. Αυτά τα έργα ήταν εσκεμμένα εφήμερα, αλλά η έκθεση OCMA παρουσιάζει μια νέα παρόμοια δουλειά, “5050 Stacked Paintings” (2013), μια μνημειώδη στοίβα από πιτσιλίσματα δημιουργώντας μια δομή παρόμοια με τις βεράντες. Ένα από τα πιο επίσημα συναρπαστικά έργα στην εκπομπή δείχνει τη σχέση του Τζάκσον τόσο με τα μινιμαλιστικά όσο και με τα λεξιλόγια της διαδικασίας.

Η έκθεση παρουσιάζει έργα από κάθε περίοδο της καριέρας του Τζάκσον, συμπεριλαμβανομένων αρκετών έργων τοίχου από την περίοδο 1969-1988 που έγιναν με την επίστρωση βαρέως χρωματισμένων καμβάδων σε τοίχους των γκαλερί, μια άλλη τεράστια καινοτομία της διαδικασίας ζωγραφικής. Περιλαμβάνονται επίσης πολλά από τα προοπτικά σχέδια που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια για να προγραμματίσει τα έργα του. Στην οπτική τους αντανάκλαση, τα σχέδια είναι εξαιρετικά έργα τέχνης και παρέχουν μια οικεία εικόνα για τις παιχνιδιάρικες μυήσεις που τελικά κατέληξαν σε τεράστια έργα που απαιτούν τεράστιες ποσότητες εργασίας και υλικών.

Το “1000 Ρολόγια” (1987-92), το οποίο εμφανίστηκε στο “Helter Skelter” στο MOCA το 1992, φαίνεται να σηματοδοτεί το μέσο της καριέρας του Τζάκσον. Η δουλειά που έχει κάνει από τότε ήταν μια αναχώρηση, τουλάχιστον στυλιστικά, από τις εγκαταστάσεις ζωγραφικής της δεκαετίας του 1970 και του ’80. Οι εγκαταστάσεις του Τζάκσον από τις δύο τελευταίες δεκαετίες συνεχίζουν την πλούσια ενέργεια των προηγούμενων, πιο αφηρημένων έργων του, αλλά το πρόσφατο έργο χαρακτηρίζεται από τη χρήση αντιπροσωπευτικών γλυπτικών μορφών. Πολλά από τα εικονογραφημένα στοιχεία του προέρχονται από ιστορικές πηγές τέχνης, καθώς και από εκείνες που αντικατοπτρίζουν περισσότερο την ποπ ή τη μεταμοντέρνα ευαισθησία.

Το έργο αυτό, παρόλο που είναι εντυπωσιακό, μερικές φορές αγωνίζεται να ξεπεράσει το θέαμα-Bad Dog (2013), ένα γιγαντιαίο σκυλάκι που κηδεύει κίτρινη βαφή στο μουσείο είναι ένα ξεκαρδιστικό τρύπημα σε εκρηκτικούς θεσμούς, αλλά στερείται της πολυπλοκότητας και της καινοτομίας των εγκαταστάσεων ζωγραφικής μέσα. Ωστόσο, το “Blue Room” (2011) είναι από τις πιο επιτυχημένες από τις νεότερες εγκαταστάσεις. Βασισμένο σε εικόνες από τον Πικάσο και τον Duchamp, η ζωγραφισμένη εγκατάσταση παλλόει με μια ασύμμετρη χρωματική ενέργεια.

Αυτό που παραμένει συνεπές σε όλη τη δουλειά είναι η αγάπη για την ουσία του ίδιου του χρώματος – ένα πολύ κορεσμένο, στάσιμο, χυδαίο, ιξώδες υλικό. Το έργο του Τζάκσον αποσυνδέει τη διαρκή και κυρίαρχη παράδοση της τέχνης.