Δε θα σ’ αφησω πισω

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Καταφύγια πολέμου, τη ζωή μας την κλέβουν και τα δάκρυα χορεύουν πριν να γίνουν λυγμοί.

Σε κοιτώ μ’ άδειο βλέμμα, όχι, δεν είναι ψέμα.

Σου μυρίζει το αίμα κι εγώ νιώθω ντροπή.

Κι έχεις μια απορία, τραγική απορία σαν να λες, ποια θηρία μας χτυπούν και γιατί.

Εξετάζεις τα πάντα, παίζει σφαίρες μια μπάντα και το βιός μας στην τσάντα, στριμωγμένοι καημοί..

Χάρκοβο, Κίεβο, Οδησσό θα σας χαιρετήσω.

Όπου και να πηγαίνουμε φιλί ξεριζωμού.

Μα μη φοβάσαι μάτια μου δε θα σ’ αφήσω πίσω.

Πατρίδα ειν’ η αγάπη μας και στήνεται παντού.

Στις ειδήσεις μας δείχνουν και τα φώτα τους ρίχνουν.

Οι συνθήκες μας πνίγουν κι η ειρήνη αργεί.

Άλλο άγρυπνο βράδυ με φωτιές στο σκοτάδι.

Να σου δίνω για χάδι, χιονισμένο φιλί.

Και τα χέρια μου τρέμουν, κοίτα πόσα μας παίρνουν.

Πώς οι ώρες μαζεύουν τα «Αντίο» βροχή.

Αν θα ζήσω ή φύγω θα το μάθω σε λίγο.

Αγκαλιά μου σε σφίγγω και θα σ’ έχω μαζί.

Το «Δε θα σ’ αφήσω πίσω» είναι ένα τραγούδι ενάντια στον πόλεμο, ένας σπαραγμός για την προσφυγιά και τον ξεριζωμό.

Συγκινητικά αφηγείται την οδύνη του ανθρώπου που αναγκάζεται να εγκαταλείψει για πάντα το σπίτι του.

Στην αγκαλιά του κρατά σφιχτά το αγαπημένο του ζώο.

Το κρατά σαν να εξαρτάται από αυτό η ίδια του η ζωή.

Ένας τραγούδι για την δύναμη της αγάπης και της αλληλεγγύης προς κάθε ψυχή.

Η ηλικιωμένη γυναίκα, με δάκρυα στα μάτια, κρατά τρυφερά και προστατευτικά τις γάτες της, σαν την ελπίδα που χρειάζεται για να βρει την δύναμη να συγχωρήσει την φρίκη ενός πολέμου που της στερεί ότι για εκείνη είχε αξία στην ζωή.

Δεν διανοείται να φύγει μόνο με τα λιγοστά υπάρχοντα της.

Όταν όλα καταρρέουν, όταν χάνεται το σπίτι σου, η πατρίδα σου, η σταθερότητα σου, τα ζώα γίνονται οικογένεια, συντροφιά, στήριγμα, οι ψυχές που σε δένουν άρρηκτα με ότι γνώριζες πριν την καταστροφή.

Και όμως δεν ήταν πάντα έτσι ο άνθρωπος.

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι κατά την διάρκεια του Β Παγκόσμιου Πολέμου θανατώθηκαν 500.000 κατοικίδια κατόπιν κυβερνητικής εντολής.

Μια ιστορία ξεχασμένη που η αδικία της παραμένει κραυγαλέα σιωπηρή.

Η επίκληση της ανάγκης για λιγότερες «ευθύνες» και πόρους που θα απαιτούσε η φροντίδα των ζώων ενόψει των δεινών του πολέμου έγινε η αφορμή για την μαζική εξολόθρευση τους.

Άγνωστη σε πολλούς η αδικία της θυσίας ζωών στο βωμό ενός φόβου επισκιάστηκε από την τραγωδία της απώλειας εκατομμυρίων ανθρώπων στον πόλεμο.

Και αν η ιστορία τότε αδιαφόρησε για αυτά τα πλάσματα, σήμερα έχουμε την υποχρέωση να σταθούμε και να καταδικάσουμε εκείνες τις πράξεις.

Σήμερα, μέσα από τους πολέμους της δικής μας εποχής, βλέπουμε μια διαφορετική αντίδραση των ανθρώπων απέναντι στα ζώα.

Η εικόνα τους να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους με τα κατοικίδια τους αγκαλιά είναι μια συγκλονιστική απόδειξη πως κάτι έχει αλλάξει στη συλλογική μας νοοτροπία και στην συναισθηματική μας σύνδεση με τα ζώα.

Δεν τα αντιμετωπίζουμε σαν υπηρέτες της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά σαν συναισθανόμενα πλάσματα με δικαίωμα στην ζωή και την αγάπη.

Αυτό που είναι βέβαιο, όμως, είναι πως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε.

Ο κόσμος που απερίσκεπτα θυσίασε τις γάτες και τους σκύλους του στο όνομα του πολέμου δεν είναι τόσο μακρινός.

Το βλέπουμε ακόμη και σήμερα στις αδικαιολόγητες κακοποιήσεις, στις εγκαταλείψεις, στις θηριωδίες που φθάνουν στην γνώση μας και στην ατιμωρησία τους.

Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη θυσίες, πόνο και απώλειες που στοιχειώνουν την μνήμη μας και λειτουργούν σαν υπενθύμιση για το παρόν και το μέλλον μας.

Τα ζώα, με τη σιωπηλή τους αφοσίωση, μας κάνουν με την ανιδιοτελή αγάπη τους καλύτερους ανθρώπους!

Σε κρατώ ζωάκι μου στην αγκαλιά μου και σου ψιθυρίζω

«Μη φοβάσαι μάτια μου δε θα σ’ αφήσω πίσω. Πατρίδα ειν’ η αγάπη μας και στήνεται παντού»

Photo credits to: Alina Smutko

Στίχοι τραγουδιού: Γιούλα Αργυροπούλου

Μουσική: Γιώργος Παντέλογλου

Γκιουρδα Χριστίνα

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ