«Είσαι φιλόζωη;»

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

Η ερώτηση που άκουσα στη ζωή μου, ίσως περισσότερες φορές κι από το «Τι κάνεις»
Ξεκίνησε πριν πολλά-πολλά χρόνια, όταν άρχισα να φροντίζω εγκαταλελειμμένα ζωάκια που υπέφεραν στους δρόμους!
Δεν καταλάβαινα όμως, γιατί ο τόνος και ο τρόπος τους ήταν πειραχτικός τάχα κάποιες φορές, κυρίως όμως ειρωνικός, επικριτικός και υποτιμητικός.
Άρχισα να καταλαβαίνω, όταν η ερώτηση συνοδευόταν με σχόλια, επικρίσεις και συμβουλές.
«Πετάς τα λεφτά σου για να ταίζεις ζώα και να τα πηγαίνεις στο γιατρό.
-Δώσε τα σε κανένα φτωχό, αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που πεινάνε. Βάζεις τα ζώα πάνω από τους ανθρώπους, είναι αμαρτία!
-Θα είχες δικό σου σπίτι, αν δεν τα σκόρπαγες έτσι.
-Θα πεινάσεις εσύ, για να τρώνε τα αδέσποτα.
-Θα καταντήσεις σαν κάτι τρελούς, που γυρνούν και ταΐζουν σκυλιά και γάτες.
-Κοίτα να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά, για να κάνεις κάτι σημαντικό». Και πολλά άλλα…
Να μην αναφέρω τις αμέτρητες βρισιές και προσβολές από περαστικούς και αγνώστους, που με έπιαναν επ΄ αυτοφώρω να διαπράττω το… «αμάρτημα».
Τι επιλήψιμο έκανα; Βοηθούσα ψυχούλες που είχαν ανάγκη!
Έτσι κι εγώ, προτιμούσα να «κρύβομαι» όταν έκανα κάτι.
Η κριτική, ο ρατσισμός και ο πόλεμος που αντιμετώπιζα, με έφερναν άπειρες σε δυσάρεστη και πάρα πολλές φορές σε πραγματικά δύσκολή θέση!
Κάπως έτσι ξεκίνησα, έτσι προχώρησα, έτσι έμαθα σιγά-σιγά το πόσο δύσκολο είναι, να θες να είσαι άνθρωπος κι έτσι πληγώθηκα πολλάκις… και θύμωσα επίσης…
Γι΄ αυτό δεν ήθελα να απαντώ, ούτε να εξηγώ, ήθελα μόνο να με αφήσουν ήσυχη! Δεν ενοχλούσα κανέναν και ούτε ασχολήθηκα ποτέ με κανέναν …
Γιατί «φίλε» επικριτή, όταν εσύ ξοδεύεις τα χρήματά σου όπου σου κάνει κέφι, εγώ δεν ασχολήθηκα με σένα. Γιατί δε με αφορά και δε με νοιάζει, δικά σου είναι.
Μα όταν κομπάζεις για τα πανάκριβα γούστα σου, τα εξτρίμ σπορτς, τις χαι διασκεδάσεις, τα ονειρικά ταξίδια αναψυχής και τόσα άλλα και φουσκώνεις από εγωισμό και έπαρση, δεν είδα πουθενά τις «φιλανθρωπικές» σου ευαισθησίες…
Δε σε άκουσα ποτέ ν’ αναφέρεις, τους ανθρώπους που πεινάνε και που «χτυπάς» σε μένα, ότι δεν τους νοιάζομαι, επειδή κάνω το «τραγικό λάθος» να ταΐζω πεινασμένα ζωάκια…
Αλλά δε μπορείς να δεχθείς, ως φυσιολογικές και αυτονόητες τέτοιες πράξεις, αφού μάλλον η συμπόνια και η προσφορά είναι μακρινές λέξεις και έννοιες για σένα. Έχεις ακόμα πολύ δρόμο να διανύσεις…

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1895051607243342&id=100002155640254