Επέτειος μαύρη για τη Βόρεια Εύβοια η σημερινή

Ανάγνωση σε: 8 λεπτά

Κάηκε η ψυχή μας.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Δεν θα σταθώ μόνο στους ενόχους, στο ότι μας εγκατέλειψαν όλοι μέσα στις πύρινες φλόγες, στο οτι δεν έχουμε εντολή κατάσβεσης.

Θα υπενθυμίσω τις σοβαρές ελλείψεις χρόνων στον τόπο μου και την ανευθυνότητα πολλών…

…Και εμείς οι πολίτες φέρουμε τεράστιες ευθύνες!

Ακόμη στην καμένη γη τα ξερά χόρτα αποτελούν άμεση απειλή!

ΣΤΗ ΜΝΉΜΗ ΤΩΝ ΧΙΛΙΆΔΩΝ ΑΘΏΩΝ ΘΥΜΆΤΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΟΥΡΛΙΑΧΤΆ ΤΟΥΣ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ! ΣΤΗ ΜΝΉΜΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΑΥΤΉ ΉΤΑΝ ΌΛΗ Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΛΟΦΌΝΗΣΑΝ ΕΝ ΨΥΧΡΏ!

ΠΥΡΙΦΛΕΓΕΘΩΝ!

Αύγουστος 2021 – Αύγουστος 2022.

Ο μήνας μιας μαύρης επετείου θανάτου της ζωής για τη Βόρεια Εύβοια ξυπνά μνήμες οδυνηρές, γεμίζοντας τη ψυχή μας με αποκαΐδια και στάχτη.

Ναι στάχτη!

Ακόμη μυρίζει το λαβωμένο χώμα της μάνας μας γης, ακόμη ακούγονται σπαραχτικά τα ουρλιαχτά των ζώων που παραδόθηκαν μέσα στις μανιασμένες φλόγες της πύρινης κόλασης.

Βόρεια Εύβοια σήμερα μετράμε μόνο πληγές.

Θρήνος ζωής και αναπάντητα ερωτήματα στοιχειώνουν το λυκόφως της πραγματικότητας μας και τους εφιάλτες της ονειροδιάστασης κάθε ψυχής με ενσυναίσθηση.

Πυριφλεγέθων… όταν κάθε λέξη αναφωνεί χίλια και ανάμεικτα ασπρόμαυρα και χρωματιστά συναισθήματα σε ένα αφιέρωμα πόνου, ζωής και αναγέννησης.

Η κατάθεση ψυχής που ακολουθεί προσέχθηκε από εκλεκτούς του πνεύματος, από τους ελάχιστους τελευταίους ρομαντικούς.

Λίγοι άλλωστε έχουν την αρετή να ψυχανεμίζονται τα όσα με μαγεία απλώνει μέσα μας το θαύμα της λογοτεχνίας συντροφεύοντας και τις πιο δύσκολες στιγμές της ύπαρξης και αποστολής μας.

Όταν μάλιστα αυτά τα συναισθήματα, οι σκέψεις λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την καταστροφή αντλούνται από το νέκταρ μιας ιδιαίτερης συγγραφικής, ιστοριοδιφικής, γλαφυρής και μελωδικής πένας τότε δεν έχεις παρά να υποκλιθείς στο μεγαλείο της διανόησης με αγάπη και σεβασμό στη ζωή, σε κάθε είδος και μορφή ζωής!

Φίλε και συνεργάτη Δημήτρη Αποστόλου «Ελύμνιε» σε ευχαριστώ για αυτό που είσαι, σε ευχαριστώ για το φως σου, σε ευχαριστώ για τη μεγαλοσύνη και την απεραντοσύνη του νου σου, μα πάνω από όλα σε ευχαριστώ για την επιλογή σου να είμαι από τους πρώτους ανθρώπους που διηγήθηκες στοργικά τα όσα η δακρυσμένη καρδούλα σου αφουγκράστηκε όταν το φλογερό θηρίο κατέβαινε σαν άλλη λάβα πάνω από το Ελύμνιο της μυθικής, ιστορικής, λαογραφικής και πολυταξιδεμένης μας φιλίας!

Καλή αναγέννηση ΖΩΗ! Καλή αναγέννηση Ελύμνιε…

ΠΥΡΙΦΛΕΓΕΘΩΝ

«…ου και οι ρύακες αποσπάσματα αναφυσώσιν, όπη αν τύχωσι της γης »
( Πλάτωνος, Φαίδων )

Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου – « Ελύμνιος »
( Λυρικό αφιέρωμα στην πυρόπληκτη φύση της Λίμνης-Ευβοίας )
_._

Τον καταστροφικό ερχομό σου… με άσπρες και μαύρες τουλούπες καπνού, τον πήραμε είδηση πίσω απ’ τους λόφους του βορεινού μας ορίζοντα – σ’ ένα θερμό του Αυγουστιάτικου καύσωνα απογευματάκι, που το καλοκαιριάτικο κάμα κλωσούσε τ’ αυγά του κι’ έκανε – μπλάβα τη θάλασσα – να ανασαίνει βαριά!.. Τον καταστροφικό ερχομό σου…τον πήρανε στα φτερά τους αγγελιαφόροι ασθμαίνοντες τα πλήθος πουλιά και πετούμενα, μηνύτορες θλιβεροί – ζοφεροί προπομποί σου, για ‘κείνη την απόκοσμη πύρινη λαίλαπα που θ’ ακολουθούσε…
Κι’ αντιλαλούσαν, περίεργες πως – πανικόβλητες από ένστικτο οι φωνίτσες τους – για τον παραδεισένιο πριν από λίγο βιότοπο, που κοπαδιαστά σε ζευγάρια ζούσαν κι’ ασκούσαν τη μέριμνα της επώασης, είτε το μοίρασμα της τροφής στα λαίμαργα ανοιχτά στοματάκια των απόγονων νεοσσών τους… Κι’ ήρθες εσύ, ολέθρια φλόγα και πυρκαϊά, όχι σαν δώρο του Γίγαντα Προμηθέα στον άνθρωπο, αλλά σαν από εργαστήρι – κολαστήρι φωτιάς του υποχθόνιου κόσμου, που ξέφυγε του οργισμένου θαρρείς, χωλού σιδερά της φωτιάς, χθόνιου Ήφαιστου… Ναί!..ήρθες εσύ καταστροφική πυρκαϊά, με όλα εκείνα τα κακορίζικα χτυπήματα της ζωοκτονίας σε κάθε κύτταρο της ζωηφόρου πανίδας και της χλωρίδας… Στην μάνα μας Γη – τη Μεγάλη Μητέρα – και στην πανώρια ( πριν λίγο ) φύση της Λίμνης, που θητεύοντας εποχιακά σε κρύα και καύσωνες, ανασκιρτούσε κι’ ανασταινόταν αεί, σ’ ένα ερωτικό χαύνωμα, ανοίγοντας όλους τους πόρους της σε φυτά, ζώα κι’ ανθρώπους…Κι΄η λαμπρή – πανώρια φύση της Λίμνης, ήταν που χρόνια και χρόνια, ( καθώς από γεννησιμιού τη γνωρίσαμε ), χαμογελούσε εποχιακά στις πανέμορφες εξοχές και τους δροσερούς λιβαδότοπους, μ’ εκείνα τα ανθοφόρα μοτίβα – παλέττα πολύχρομη σ’ όλες τις αποχρώσεις της ίριδας. Κι’ η μαγευτική σου τρανή ομορφιά…μεγάλη Κυρά και μικρούλα κυρούλα μου Λίμνη, πλαισιωμένη απ’ το βελονοτό των πευκώνων σου θρόϊσμα, την ποικιλλόχρωμη ανθοφορία της βλάστησης, τους λεμονανθούς του Απρίλη και τη Μαγιάπριλη πασχαλιά, τα γιασεμιά και τ’ αγιόκλημα…όλα αυτά καλειδοσκόπιο θάμπος και ξεφάντωμα της καρδιάς και παραλήρημα αισθησιασμού…αεί ψυχική αλκή και γαλήνη!. Κι’ άϊ Κυράμ’, Κυράμ’… τ’ ήτανε ‘κείνη η επέλαση της φωτιάς…όταν γιγάντιες πύρινες γλώσσες – αχόρταγες, αδηφάγες αυτές – σαν όπως φίδια φλεγόμενα στον τροχό του Ιξίωνα, ανάψαν στις βορεινές πευκόφυτες κορυφές και κινήσαν καθοδικά στη βυζαντινή ρεματιά Καναλίων!.. . Τ’οχηματαγωγό – φεριμπότ, άνοιξε το πρωραίο στόμα του να «καταπιεί» σωστικά τους «πρόσφυγες» Ελύμνιους επιβάτες, που – θαρρείς, σαν όπως το ’22 στη Σμύρνη – συνοστίζονταν τώρα στο μικρό λιμανάκι της σωτηρίας τους…Το τοπίο αλλόκοσμο, ανατριχιαστικό, τραγικό και φοβίσιμο!.. Νά, τώρα λαμπαδιάσαν τα Καστριά!.. Νά, της φωτιάς πυρογένης αυτός, καίγεται ο Προφήτης Ηλίας!.. Κι’οι ανατολικοί μας « Ξερόβραχοι » – ( οι « Ελύμνιες Πέτρες » του Σοφοκλή ) επιστέφονται ( αλίμονο τώρα!..) « δοξαστικά » με λαίμαργες φλόγες… κι’ ο κοντινός Αη Νικόλας – χρόνια τοπόσημο της ναυτιλόμενης Λίμνης – καταρρέει, με καταπλάκωση στέγης… Κι’ αχ! ο χείμαρρος Καναλίων…Τί κάνετε μωρέεε!!!… ο χείμαρος Καναλίων!! η ρετσινάτη πνοή του πευκώνα – το πιο πολύτιμο χρόνια και χρόνια οξυγόνο της Λίμνης – τώρα Πυριφλεγέθων και Κωκυτός, παραδομένος στο αφηνίασμα της φωτιάς, αυτοπυρπολείται κι’ αυτοκτονεί!.. Οι κουκουβάγιες της νύχτας κι’ οι νυχτερίδες κι’ οι νυχτοκόρακες, οι μπακακοί κι’ ο γκιώνης – πάντα μοναχικός – που κλαίει τον αδερφό του ( και το δάσος τώρα μαζί ), εγκαταλείπουνε σαστισμένα την πύρινη παννυχίδα της ρεματιάς… Με το θρόϊσμα – όχι τώρα της φτέρης, του σχίνου, της κουμαριάς…αλλά με τον οδυρμό του μισγάγκειου καλαμιώνα, το τραγικό βογγητό του πευκώνα, της βελανιδιάς και του γερο-πλάτανου!.. Κι’ άϊ Κυράμ’ – Κυράμ’, Λίμνη – κυρούλα μου εσύ… να στέκεις κεραυνωμένη εκεί, σαν όπως μελένια Σελήνη στη δύση της, καπνισμένη, θολή και θλιβή…σαν όπως στο στίχο του ποιητή, μ’ εκείνο το « μελάγχρωμα το ανίατο » και το χαυνωτικό γλυκοΰπνι τ’ αντικρινού σου ημίθεου Ενδυμίωνα… . Στο φεριμπότ μέσα…πανζουρλισμός!.. Κόσμος, κοσμάκης και κόσμος… Οικογένειες, συγγενείς, φίλοι και γείτονες, τουρίστες ημεδαποί και αλλοδαποί, άγνωστοι και γνωστοί…γυναίκες μανάδες με τα μωρά, καροτσάκια κι’ανάπηροι, συνοδοί ευπαθών…νέοι, παιδιά σε κύκλου συνεύρεση μεταξύ ώριμης και εφηβικής παιδιάς, να βασανίζουνε τάμπλετς και κινητά, φωτογραφίζοντας ασταμάτητα απ’ τη θάλασσα την ενάλια πόλη π’ακινητούσε προσμένοντας, είτε κάποια βοήθεια…είτε το τέλος της!… Κι’εκείνα τα ομαδικά αλυχτήματα, σαστισμένα κι’ αυτά δυστροπούντων σκυλιών, που βασανιστικά σέρναν απ’ το λουρί οι δεσπότες τους, όλο κι’ ενέτειναν το βαρύ κλίμα προς μερικό πανικό – ωστόσο συγκρατημένο, από μια θλίψη διάχυτη… Το σκάφος προσέγγισε το αναστατωμένο από φλόγες και κάπνα Κοχύλι, να παραλάβει πυρόπληκτους…Τώρα οι φλόγες γλύφαν ηδονικά στους περίγυρους λόφους τις εξωχικές αγροικίες…πυρπολούσανε το Βαθύρεμα κι’ ακραγγίζαν – σαν όπως για αποτέφρωση – τα μνημούρια των «κεκοιμημένων» της Ελύμνιας γης τεθνεότων!..
« Γη Ελυμνία, απασέων πεφιλιμένη, νόστιμον ήμαρ »…( και τα Χάι Κου – επιτύμβια επιγράμματα – αινιγματικά της περίστασης…).
Mε το μουρμουρητό της μηχανής, τις καθαρές ανάσες του Ευβοϊκού και την αλλαγή του τοπίου, οι πολλές φωνές καταλάγιασαν και το σωτήριο « ΑΛΚΥΩΝ » εξέμεσε απ’ το κύτος του – σαν με ντισμπάρκο στην αποβάθρα – το πυρόπληκτο ανθρωπομάνι των Ελυμνίων στα φιλόξενα των Αιδηψίων Λουτρά, τόπο καταφυγής των αποδημούντων… Κι’ η αποβάθρα γέμισε με κοσμάκη και κόσμο…νέους εφήβους και γέρους δεινοπαθούντες μετά συνοδών… και γυναίκες μετά παιδιών, μετ’ αποσκευών και προχείρων ( όπως – όπως συμπράγκαλων )…και κλουβιά μετά φωνασκούντων πτηνών…και αλυχτούντων παράξενα οικόσιτων ζώων, μετά των λουριών κι’ αλυσίδων τους.!… . ( Παραλληλίζω : Σμύρνη του ’22…Η υποχώρηση, η πυρκαϊά, η καταστροφή!… Στις αποβάθρες…« συνοστισμός » ( ή γενοκτονία!..). Κάθε περίπτωση και μια μικρή ή μεγάλη σπαρακτική ιστορία! Λίγο μετά…στην Ελλάδα: « Αναζητήσεις μέσω του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού… ο Γιωργής Κιουμουρτζόγλου – 7 ετών – εθεάθη για τελευταία φορά στην εξώπορτα ενός φλεγόμενου αρχοντόσπιτου…έκτοτε τα ίχνη του χάνονται…όποιος γνωρίζει κάτι, παρακαλείται να…»… .
. « Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου, . σκύβω το κεφάλι στα μαρτυριά σου…»…
και δεν ξέρω γιατί έκανα εδώ αυτή τη θλιβή παρένθεση, όμως την άλλη μέρα της δικής μας μεταφοράς, ακούσαμε ( κι’ είδαμε – από τα φέις μπούκ αυτή τη φορά ), μια ανακοίνωση της Φιλοζωικής : «…σκυλάκι ράτσας γκριφόν-κανίς με λουρί και κολάρο, εθεάθη ν’ τριγυρνά πανικόβλητο μέσα στο πλήθος της αποβάθρας, γυρεύοντας τον ιδιοκτήτη του!.. όποιος γνωρίζει κάτι, παρακαλείται να…».

Η επιστροφή στο εγκαταλελειμμένο πυροπαθές Ελύμνιο την επόμενη μέρα, υπήρξε οδική, σ’ ένα τοπίο θλίψης κι’ απογοήτευσης… Καμμένα – απολιθωμένα δάση, δέντρα κεραυνωμένα – κατάπληκτα σαν ικεσία, μαυρίλα κι’ αποκαΐδια παντού… παντού μυρουδιά έντονη καψαλιού, πασπαλισμένη με σταχταρίδες κι’ εστίες ακόμη καπνίζουσες… Ακροβολισμένοι στρατιώτες σε σημεία του δρόμου – δασικοί επιτηρητές – παροπλισμένα βυτιοφόρα νερού, σ’αναμονή σταυροφόρων πυροσβεστών, μιας πιθανής ίσως αναζωπύρωσης…Εναερίστες του ρεύματος με παράξενα εργαλεία, μάχονταν στους πυλώνες!.. Μελαγχωλικοί στίχοι ενός παλιού λυρικού, μου ‘ρθαν στο νού μου…
« Το δάσος που λαχτάριζες όσπου να το περάσεις, τώρα να το ξεχάσεις, διαβάτη αποσπερνέ… Το πήρανε – για κοίταξε, στερνήν ανατριχίλα, τα πεθαμένα φύλλα… διαβάτη αποσπερνέ… ».
Η τραυματισμένη Λίμνη…καρτερική, με σταχτωμένα μαλλιά, θερμόπληκτη και χλωμή…μας έκανε θαρρείς τα παράπονά της, για τούτη την υποχρεωτική της « εκκένωση » και τη δική μας – ομοίως – « μεταδημότευση »… Όμως, τούτος ο τόπος, ο γεμάτος θάλασσα κι’ ουρανό…τούτος ο τόπος, ο γεμάτος ουράνια ευδοκία και προστασία προγονικών θεοτήτων…τούτος ο τόπος με προστασία και σκέπη της μεγάλης Μητέρας Παναγίας « Λιμνιάς »…με την δαψιλή ευλογία τεσσάρων Οσίων ( μοναδικότητα ζηλευτή στον Ελλαδικό χώρο )…τούτος ο Ελύμνιος τόπος… . . « αυτό που ήταν κάποτε…θα γίνει ξανά »…
…και πρέπει να γίνει…ξανά!..Οι αρχαίοι μας πρόγονοι μας δωρήσαν τον «Φοίνικα» – το μυθικό εκείνο πουλί – που… καίγεται τραγικά, αλλά κι’ απ΄τις στάχτες του πάλι αναγεννιέται!..’Ετσι θα αναγεννηθεί και η Λίμνη!..και η καμμένη – λιπασμένη της από στάχτες γόνιμη Γη, μυθικά και γαμήλια, θα αναβλαστήσει ξανά…
«… κρόκον, τριφύλλι τρυφερό και φουντωμένα κρίνα !.. »
και θ’ ακουστεί ξανά ο αρχαίος Υμέναιος των Ελυμνίων Νυμφών – Δρυάδων κι’ Αμαδρυάδων – των πανάρχαιων δένδρων εκείνων…από ψυχές και ζωές κι’ από πνεύματα και πνοές…Νηρηίδων ωραίων – εξωτικών…των λιμνών και των ποταμών, των δασών, των δρυμών, των πευκώνων, των πλαταμώνων και των δρυών…τα ανέκαθεν ακριβά προικιά της Ελύμνιας φύσης!..
« Εκάς οι βέβηλοι »!..Και τα θρασίμια – φρικιά, « θεία δίκη » της φύσης, θα . ηττηθούν!.. . « Εκάς οι βέβηλοι »!..κι’ οι μιαροί της φύσης καταστροφείς στα φρικαλέα ύδατα . της Στυγός θα βασανισθούν!.. . « Σκιές έρπουσες – νεκρόφιλοι και νεκρόσιτοι κι’ερεβομανείς και σκοταδιστές » . στις φλόγες του Πυριφλεγέθοντα και του δακρύβρεχτου Κωκυτού, « καρμικά » . θα παραδοθούν…μέχρι ν’αφανιστούνε παντοτεινά, στο τρομερό χωνευτήρι . του Τάρταρου!.. . « Εκάς οι βέβηλοι »!..
Κι’ εμείς;…τί εμείς!.. Εμείς σ’ ευχαριστούμε αγαπημένη – φιλτάτη μας ΛΙΜΝΗ – « Μεγάλη Κυρά »…για ό,τι έδωσες μέχρι σήμερα στις γενιές που σε κατοικήσαμε… Εσύ « Κυρά » μου μας γέννησες, κι’ είδαμε και χαρήκαμε μαζί σου το φως…εσύ « Μεγάλη Κυρά μου » μας έδειξες τα καλούδια σου και μας χάρισες ό,τι πιο όμορφο παραμένει στον άνθρωπο – τα παιδικά μας χρόνια!… Με σένα μαζί μας « Κυρά μου » παίξαμε στις αυλές, διασκεδάσαμε σ’εκδρομές, κολυμπήσαμε στις ακρογιαλιές, μάθαμε γράμματα στα σχολειά σου, στις εκκλησιές και τα ξωκλησάκια σου φιάξαμε χαρακτήρα και τις ηθικές μας αρχές…
Ύστερα, διασκεδάσαμε, τραγουδήσαμε, ερωτευθήκαμε, παντρευτήκαμε…μαζί σου « Κυρά μου » ανοίξαμε το δρόμο των απογόνων – των κοινών απογόνων μας!..
Για τούτο τον κόσμο των δροσερών απογόνων κι’ αυριανών πολιτών σου, ετοίμασε πλέον τη νέα – καινούρια μορφή σου και ποθοπλάνταξε τις αβρές νέες ψυχές τους με το δικό σου πρελούντιο της ζωής, στη σφαίρα του καλού και του έντιμου…του όμορφου και τ’ ανθρωπινού… Κι’άμποτε!..άμποτε!.. η αυριανή πανώρια ομορφιά και το κάλος σου – σαν όπως αυτό που χρόνια τώρα μας γνώρισες – να συμβάλλει και στην ανάπλαση της ίδιας νέας γενιάς…για την δημιουργία ενός αναγεννημένου καλλίτερου κόσμου!..
Καλή αναγέννηση!..

Ερανισμοί : Ομήρου (Οδύσσεια), Πλάτωνος (Φαίδων ), Γιάννη Στεριόπουλου, Γιάννη Ρίτσου, . Ανδρέα Θωμά, Μιλτιάδη Μαλακάση, Οδυσσέα Ελύτη, Ιωάννη Ψάρρα, Γιώργου . Μπαλάνου, Μιχάλη Σταυρακάκη, Μίκη Θεοδωράκη, Διαδίκτυο.

Via Γιώτα Δαυιδουλα Περήφανου

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ