Επιχείρηση “Μηδενικό Αδέσποτο” Vice ιστοσελιδας “Σύνθημα Κινδύνου Ζώων”

Ανάγνωση σε: 5 λεπτά

Αποκαλυπτικό, ενημερωτικό και επεξηγηματικό, γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει τώρα τελευταία με την κόντρα και την μήνυση από την φιλοκυβερνητικη ΜΚΟ “Μηδενικό Αδέσποτο”, προς τον ιστοτοπο εγχώριων κακοποιησεων ζώων…

Πρωτοκλασάτοι δυτικοί λευκοί σωτήρες με πτυχία οικονομικών, διοίκησης επιχειρήσεων και πολιτικών επιστημών – τι άλλο; – στελέχη τραπεζών και πολυεθνικών, με βίλες, ρετιρέ και μέγαρα – στο Λυκαβηττό, τη Νέα Υόρκη ή το Βερολίνο, δεν έχει σημασία.

Οι ανθρωπιστικοί προστάτες πετάνε για να ξεσκάσουν απ’ τα πρωτοκοσμικά τους βάσανα και να πάρουν χρωματάκι στη Μύκονο, τις Μπαχάμες, την Καραϊβική, όλους τους επίγειους παραδείσους που έχει αποικίσει το δολάριο – κι’ όταν καταπιούν οι ωκεανοί τα εξωτικά νησιά, υπάρχουν και τα κότερα, οι ουρανοξύστες και οι αποικίες στον Άρη, για λίγους και εκλεκτούς – αυτούς που είναι γεννημένοι ηγέτες, ντίαρ.

Τα δισεκατομμύρια ζωές που εξαθλιώνονται και χάνονται, τα δάση που εξαφανίζονται, οι θάλασσες που πεθαίνουν, το οικοσύστημα που καταστρέφεται, τα χιλιάδες άγρια είδη ζωής που μασουλάνε καθημερινά οι παρασιτικές βδέλλες της εντατικής ανάπτυξης καταπίνοντας τη βιόσφαιρα και χέζοντας χρήμα για τους ολιγάρχες δεν μετράνε, δε φτάνει ως εκεί η ευσπλαχνία των εκλεκτικών πονόψυχων φιλανθρωποφιλόζωων που παρεπιδημούν στο Μανχάτταν, το Κολωνάκι ή το Μαξίμου.

Αλλά τα σκυλάκια, αυτά πρέπει να τα σώσουν – να τα γλυτώσουν από τους υπανάπτυκτους δηλαδή, που τα καταδικάζουν να υπάρχουν και να πολλαπλασιάζονται.

Τα καϋμένα, τους αξίζει καλύτερη ζωή, αποστειρωμένη, μεγαλοαστική, διακοσμητική, πολυτελής, με όλες τις ανέσεις και τα αξεσουάρ της καλής μεταξοβρακωμένης κουστουμάτης κοινωνίας, όχι απολίτιστοι ιθαγενείς, δευτερο-τριτοκλασάτοι λαοί – γκαρσόνια, λασποχώραφα, κότες, κυνήγι, πρόβατα, χωριάτες, κατώτερες εισοδηματικά τάξεις και πρωτογονισμός.

Πρέπει να υιοθετούνται ως πειθήνια εξαρτήματα, αρωματισμένα, καλοκουρεμένα και καλοντυμένα υποκατατάστατα μωρών (τα σινιέ κολλάρα τους απαστράπτοντα και πεποικιλμένα με πέρλες, στρας και κρύσταλλα σβαρόβσκι ως αρμόζει σε σύμβολα φωτισμένης, καλόψυχης και ευεργετικής εξουσίας, ποζάροντας ανάμεσα στα μπιμπελό από τις παροικίες σαν χαριτωμένη νότα του ντεκόρ για φωτογραφήσεις περιοδικών ωτ κουτύρ, αριστοκρατικών κήπων και χολιγουντιανής διακοσμητικής), από ανώτερους δεσπότες που περιφέρουν τις καλλιεργημένες τους ευαισθησίες, το σαβουάρ βιβρ και το άψογό τους γούστο σε προάστια περιωπής, με πισίνες και γκαζόν.

Περιποιημένα από σκουρόχρωμους υπήκοους, να βγαίνουν για τζόγκινγκ στο Σέντραλ Παρκ με κομψές αριστοκρατικές κυρίες καλών εφοπλιστικών οικογενειών, να τα βολτάρει το υπηρετικό προσωπικό όταν η μάμι και ο ντάντι λείπουν για δουλειές, εκεί όπου κάποιος βιότοπος μετατρέπεται ασκαρδαμυκτί σε οικόπεδα-φιλέτα, ξαφρίζοντας με δαντελένιο γάντι την επενδυτική αφρόκρεμα κάποιας μπατιροαποικίας.

Πρέπει να τρώνε το πατέ τους και τον κιμά στρουθοκαμήλου τους με σως μήλου στον ατμό, υπάκουα, πειθαρχημένα – σαν παιδάκια Βικτωριανών οικογενειών με το γιάλινο βλέμμα του λοβοτομημένου τροφίμου στα μάτια, χωρίς μπελαλίδικες εκκρίσεις οίστρου που λερώνουν τα περσικά χαλιά, ανακουφισμένα φιλεσπλάχνως από υπερβολικές ορμές και δυστροπίες που τα κάνουν δυσκολομεταχείριστα “από το μέσο ιδιοκτήτη”, απαλλαγμένα από άχρηστες γενετήσιες σκοτούρες στο υψηλής καλαισθησίας επιχρυσωμένο κελλί τους με τις πανάκριβες ταπισερί και τα βελούδινα ανάκλιντρα (μπορεί, αναλόγως, και κάποιο επιμελημένα ατημέλητο ενδυματολογικό ενθύμιο έθνικ φορεσιάς για φόντο, έτσι σαν εξαντρίκ πινελιά αναφοράς στην εμποτισμένη με βαθύ πατριωτισμό και αρχαιοπρεπή πολιτισμό, ένδοξη οικογενειακή ιστορία – τις γενικώς και αορίστως “ρίζες”, οι οποίες βεβαίως έχουν προ πολλού καταλλήλως αποκαθαρθεί από κάθε ίχνος σβουνιάς και καβαλλίνας): διότι – μην τα ισοπεδώνουμε όλα – η διαιώνιση δεν είναι για “κοπρίτες”, αλλά αποκλειστικά και μόνο για σκύλους και γάτους γαλαζοαίματους, του σαλονιού, επαγγελματικής παραγωγής, με γενεαλογικό δέντρο ανάλογο των καθαρόαιμων αφεντικών τους, ντάρλινγκ…

Η βιομηχανία της εκμετάλλευσης χρυσό μου, άκου να μαθαίνεις, απαιτεί παράγοντες, μεσάζοντες, εθνοσωτήρες και μια ατέρμονη αλυσίδα παραγωγής θυμάτων – αν η κάθε βλαχοαποικία επανακτήσει τον έλεγχο του πλούτου της και του εαυτού της παύει η εξάρτηση και η μπίζνα, τα προβλήματα αντιμετωπίζονται και λύνονται στην πηγή τους, ξεστραβώνεται και ο ντόπιος, κλείνει η πόρτα που εισάγει το ένα θύμα και εξάγει το άλλο, και τι θα κάνουν οι φάμπρικες και οι σωτήρες μετά, κλέφτες θα γίνουν;

Σε κάποιο επώνυμο στέκι της Μυκόνου όπου ρηλαξάρει ο καλός κόσμος που προσέχει την προσεκτικά αναστηλωμένη υπέρκομψη σιλουέτα του και μιλάει τη γλώσσα του Σίτι, των μετοχών και της Γουόλ Στρητ, καταστρώθηκε το στοργικό μεσσιανικό πλάνο για τη ριζική εκκαθάριση της Ελλάδας από τους άχρηστους, βρωμύλους και ενοχλητικούς σκύλους του δρόμου και του χωριού, τους σκύλους που ντροπιάζουν και τρομοκρατούν τις τηλεπερσόνες, βλάπτουν τον ποιοτικό τουρισμό και μολύνουν τα τσιμέντα του δυτικού πολιτισμού με σκατούλες που ζέχνουν – διότι τα δύστυχα, δεν καταναλώνουν προϊόντα διαίτης και συνταγών υψηλής κουζίνας από τη Γιουκανούμπα ή κάποια άλλη μάρκα της πολυεθνικής που σπονσονάρει καμπάνιες φιλοζωικής γενοκτονίας.

Αυτά τα μεγαλόπνοα προγράμματα εκκαθάρισης πληθυσμών συλλαμβάνονται και προωθούνται από σοβαρούς επαγγελματίες και κυβερνήτες με όραμα, ουχί από ερασιτέχνες: χρειάζονται ονόματα που ανοίγουν πόρτες και εξασφαλίζουν τηλεθέαση, αυτές είναι υποθέσεις για διαιτολόγους αγριοχοίρων και ψαγμένες περί την ορνιθολογία ακτιβίστριες του Ίνσταγκραμ – εξπέρ δηλαδή, άτομα σπουδαγμένα στο αντικείμενο: κληρονομικώ δικαιώματι αφέντες, αναμορφωτές, διαφημιστές, εκπολιτιστές, εκσυγχρονιστές και βαθυστόχαστα σελέμπριτι…

Σιγά μη δώσουν λόγο στον κάθε τυχόντα βιολόγο και στην ξυπόλυτη πλέμπα για το ποιο τετράποδο αξίζει να ζει, να υπάρχει και να διαιωνίζεται και ποιο όχι, χωρίς εμπορικές επενδύσεις επιπέδου, χωρίς επιχειρηματικούς στόχους, δίχως μάνατζερ, τραπεζικά δάνεια και αγοραστικά κριτήρια, και να χάνονται τόσες ευκαιρίες για φορολογικά έσοδα και αφορολόγητα κέρδη, με τόσα εκατομύρια σκυλόγατα εκεί έξω που προσφέρονται για εκμετάλλευση και ένταξη στο σύστημα, εννοείται για το ανθρωπιστικό καλό τους, τόσα κονδύλια αναξιοποίητα, τόσες επιδοτήσεις και προγράμματα, τόσα πλυντήρια χρήματος …

…Και βεβαίως – προσοχή – τσιμουδιά για τις φάμπρικες, τους χοντρέμπορες και τους μαγαζάτορες κουταβιών μαζικής εισαγωγής και μεταπώλησης, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους ανθρωπιστικούς θαλάμους αερίων όπου καταλήγουν με τη σέσουλα στις “εξευγενισμένες” πολιτείες τα υποπροϊόντα της βιομηχανίας κατοικίδιων – αυτοί και τα συλλογικά τους φερέφωνα είναι δικοί μας άνθρωποι…

Κάπως έτσι ανθίστη και το Πορφυρογέννητο βύσμα, από μεγάλα μυαλά του ιδίου επιπέδου και κατάρτισης, την Τελική Λύση για να μπει τέρμα στην εθνική ντροπή – το αίσχος των σκύλων χωρίς αφέντες και την ύπαρξη τους, να τακτοποιηθούν και κάποιες υποχρεώσεις – τι να τους πει τώρα ο κάθε καθηγητής για αυθεντικούς αρχέτυπους σκύλους, αυτόχθονες οικότυπους και εξέλιξη των ειδών, γενετική και ντόπια είδη του χωριού…

Για τέτοια μεγαλόπνοα προγράμματα δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει βιβλία περί του τι εστί σκύλος.

Δεν χρειάζονται γνώσεις ιστορίας, βιολογίας ή ιατρικής, ούτε να σ’ απασχολεί πώς βόσκαγε το τρυφερό φιλέ μινιόν και οι κοτολέτες σου όταν ήταν ακόμα ζωντανά, πώς λέγονται τα σκυλόγατα των υπηκόων και πόσες χιλιάδες χρόνια τώρα βολοδέρνουν μαζί, δίποδα και τετράποδα, γεννοβολώντας κι ανατρέφοντας παιδοκούταβα.

Πρέπει επιτέλους να μπει κάποια τάξις στους αγροίκους.

Το μόνο που χρειάζεται για να νομοθετείς στις αποικιοκρατούμενες ψωροκώσταινες του πλανήτη είναι γνωριμίες απ’ το Χάρβαρντ:

Δεν έχει σημασία τι ξέρεις αλλά ποιόν ξέρεις, στις ανθυπομπανανίες της ολιγαρχίας, εκεί όπου αποφασίζουν οι βαρώνοι του χρήματος, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές, η μίζα και η μπίζνα της φιλευσπλαχνίας.

Από το ένα δισεκατομμύριο σκύλους στον κόσμο, λιγότερα από διακόσια εκατομμύρια είναι κατοικίδια που ζουν με ανθρώπους οι οποίοι τους παρέχουν τροφή, καταφύγιο, παιχνίδια, κυλοτάκια και μοδάτα πουλόβερ.

Οι σκύλοι που περιδιαβαίνουν αυθύπαρκτοι, ανεξάρτητοι και ελεύθεροι τον πλανήτη είναι τέσσερις φορές περισσότεροι και είναι αυτοδίδακτοι κύριοι του εαυτού τους – σκύλοι της γειτονιάς, σκύλοι του χωριού, σκύλοι της χωματερής, σκύλοι των βουνών και του υπαίθρου.

Είναι σκύλοι, όχι εξαρτημένα ζώα συντροφιάς, και αυτοί οι σκύλοι, όπως τα περιστέρια ή οι σκίουροι, είναι εξαιρετικά προσαρμοσμένοι οπορτουνιστικοί ανιχνευτές τροφής που έχουν εξελιχθεί ώστε να εκμεταλλεύονται ευκαιρίες για επιβίωση στις παρυφές του ανθρώπινου πολιτισμού.

Το βιβλίο παρουσιάζει μια εντυπωσιακή ανάλυση της εξέλιξης και προσαρμογής αυτών των αδέσμευτων σκύλων και τι μπορούν να αποκαλύψουν για το είδος στο σύνολό του.

Μελετώντας τη φυσική ιστορία των ζώων αυτών, οι ηθολόγοι ειδικοί στην εξέλιξη και την συμπεριφορά του σκύλου, Raymond και Lorna Coppinger, εξηγούν πώς οι σκύλοι του χωριού σε όλο τον κόσμο είναι εντυπωσιακά παρόμοιοι.

Αυτοί οι ακηδεμόνευτοι σκύλοι, υποστηρίζουν οι Coppinger, είναι στην πραγματικότητα οι πραγματικοί αρχέτυποι σκύλοι, παρόμοιοι σε μορφή μεταξύ τους και εξαιρετικά αυτάρκεις.

Πέντε δεκαετίες έρευνας δείχνουν πώς οι σκύλοι αυτοεξημερώθηκαν και εξελίχτηκαν σε εξαιρετικά αποτελεσματικούς τροφοσυλλέκτες που εκμεταλλεύονται αυτά που αφήνει ολόγυρα της η ανθρωπότητα και ο πολιτισμός.

Οι Coppingers εξετάζουν επίσης τα χαρακτηριστικά που επιτρέπουν στους σκύλους να ζουν με επιτυχία και να αναπαράγονται χωρίς περιορισμούς από τον άνθρωπο, σε περιβάλλοντα που συνήθως δεν θεωρούμε φιλικά προς το είδος τους.

Το “What Is a Dog?”

Είναι μια συναρπαστική εξερεύνηση του τι πραγματικά σημαίνει, γενετικά και ηθολογικά, το να είσαι σκύλος.

Maria Gkinala

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ