Η θνητη, λαβωμενη ομορφια σου… Οι άνθρωποι, η ζωή και η τέχνη, πάντα αναγεννώνται μέσα από τις στάχτες τους

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Ενα υπέροχο λυρικό κείμενο, επίλογος για τις πληγές της Notre Dame και εκεινες που κουβαλάει ο καθένας μας… Ότι πιο δυνατό και όμορφο διαβασαμε… Γιατί οι άνθρωποι, η ζωή και η τέχνη, πάντα αναγεννώνται μέσα από τις στάχτες τους. Πάρτε λίγη δύναμη και λίγο πολιτισμό…

Εκθέτοντας τα συναισθήματα μας, θα καταφέρουμε με τον καιρό να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τον εμβληματικό ναό; Η μνήμη πηγαίνει πίσω χρόνια πριν-το 2000-όπου εκστασιασμένοι κοιτούσαμε την αθανασία να «συνομιλεί»με τη χαμένη αθωότητα…περιμένοντας την Εσμεράλντα με την κατσικούλα της , να φέρει στο φως την «ασχήμια»,την αγάπη και τον πόνο, να ανασύρει το όνειρο που θέλει κάθε πλάσμα σε τούτο τον κόσμο να έχει νόημα να υπάρχει! Αρκεί κάποιος να το αγαπήσει…αφήνοντας στην άκρη την άρνηση που περισσεύει…

Ας την κρατήσουμε λαβωμένη μες την καρδιά μας, στην αγκαλιά μας, στην άνευ όρων αγάπη μας. Θα είμαστε πάντα εκεί οι Κουασιμοδοι της.

Η θνητη, λαβωμενη ομορφια σου

Κάθε πληγή σε ένα μεγάλο έργο τέχνης μοιάζει με πληγή στο πρόσωπο της αθανασίας μας. Δεν αναφέρομαι στην ατομική αθανασία, όχι. Αναφέρομαι σε εκείνη τη μία και μόνη αθανασία στην οποία μπορούμε βάσιμα να προσδοκούμε, σαν ανθρώπινο είδος: εκείνη των έργων του ανθρώπινου δημιουργικού πνεύματος. Εκείνα που κατορθώνουν να μας ενώσουν, παρά τις διαφορές μας• εκείνα για τα οποία μπορούμε να λέμε «να κάτι για το οποίο είμαστε πραγματικά υπερήφανοι».

Φαντάζομαι τον Κουασιμόδο, καταμεσής στα ερείπια του γοτθικού καμπαναριού, κρυμμένος πάντα από τα βλέμματα του κόσμου, τυλιγμένος στο πέπλο της σκόνης και της κάπνας, να κρατάει με τρυφερότητα κάποια καμένα απομεινάρια και να τους ψιθυρίζει. Και τα λόγια του είναι λόγια αγάπης. Μόνο αυτός γνωρίζει κάθε πέτρα, κάθε χαραμάδα, κάθε δοκάρι αυτής της εκκλησίας με το όνομά τους. Γιατί κανένας άλλος δεν αγάπησε τόσο το κρυστάλλινο τραγούδι των καμπάνων της Παναγίας των Παρισίων, όσο εκείνος. Τα όμορφα θνητά πρόσωπα δεν ανταπέδωσαν τον έρωτά του. Οι καμπάνες όμως ήταν πάντα εκεί γι’ αυτόν.

Μα στα δάκρυα του Κουασιμόδου υπάρχει κι ένα στρεβλό χαμόγελο. Τον βλέπω να θωπεύει τρυφερά τις μαύρες, σαν κάρβουνο πέτρες, και να λέει με σιγανή φωνή:

«Τώρα σε αγαπώ ακόμα πιο πολύ! Τώρα μου μοιάζεις περισσότερο! Παραμορφωμένη και γερμένη και θνητή σαν εμένα… Όχι, δεν θα στρέψω το βλέμμα μου από σένα – όχι τώρα! Θα σε αγαπήσω παράφορα, όπως αγαπώ την αράχνη και την τσουκνίδα• όπως έχω αγαπήσει τον ήχο της σκουριασμένης σου καμπάνας, ακόμα και στις παράφωνές του νότες – ειδικά στις παράφωνές του νότες! Είσαι πάντα όμορφη στα μάτια μου. Και σκόνη να γινόσουν, το ίδιο τρυφερά θα σ’ αγαπούσα. Ας μην είσαι αιώνια. Η αγάπη μου για σένα είναι αιώνια – όση αξία και αν έχει αυτό που σου λέω – εγώ, που ήρθα για να φύγω.

»Όμορφή μου, εσύ. Γλυκιά, παντοτινή, λαβωμένη ομορφιά μου.»

Πηγη:

https://www.tofonikokouneli.com/2019/04/notre-dame-beauty.html?fbclid=IwAR3Yo-1KRI09NDF6MpZH0OqsVAaQpTBlLI2MH2cBudibl_g41TX29i9qWJg