Η μαύρη επέτειος της εθνικής τραγωδίας: Το Μάτι της φωτιας – Ενας χρόνος μετά

Ανάγνωση σε: 5 λεπτά

Μάτι… Μαύρη επέτειος… Μάτι δεν έμεινε στεγνό… Ψυχή χωρίς ρωγμή… Ούτε μία. Δεν πρόκειται να ξεχάσουμε και να το ξεπερασουμε ποτε.

Μαύρη επέτειος… Σημερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από την φονική πυρκαγιά στο Μάτι… Ο απολογισμός των ανθρώπων των ζώων, των δασών, των περιουσιών που κάηκαν τεράστιος. Ο απολογισμός των ευθυνών ανύπαρκτος…

Μόνο λυγμοι και συγνωμες πρέπει να ακούγονται από όλους μας για τα διποδα και τετράποδα θύματα της μαύρης τραγωδίας στο Μάτι.

Συνήθως οι τραγωδίες αποτελούν την ψυχή της κοινωνικής μας ιστορίας, τον πυρήνα μας. Προκαλούν τη δράση και τη συνοχή. Εκεί είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε τα αυτονόητα για την προστασία μας, αλλά και να αναζητήσουμε την αιτιακή σύνδεση με τα οδυνηρά αποτελέσματα.

Δυστυχώς, η εξουσία λειτουργεί κατά πως τη βολεύει και κάνει την ανάγνωση των πραγμάτων, σύμφωνα με τις δικές της παραστάσεις. Ασφαλώς, δεν πρέπει να ξεχνάμε τίποτα, διότι η μνεία των γεγονότων διαμορφώνει το μέλλον μας, αλλά και τη συμπεριφορά μας.

Η δική μας συνειδηση, οπως και καποιων αλλων ανθρωπων είναι σταθερή, με γερές βάσεις και χαράχτηκε επάνω της το δράμα…

Η συνείδηση όμως των εξουσιαζοντων είναι ρευστή και παίρνει το σχήμα μόνο τής ματαιοδοξίας, του ατομισμού τους και της εκάστοτε πρόκλησης να κερδίσουν παντοιοτρόπως…. Δυστυχώς…

Οι άνθρωποι έτρεξαν να σώσουν τις ζωές τους. Αλλοι τα κατάφεραν, άλλοι δυστυχώς όχι.. Ορισμένοι πήραν μαζί τους και τα ζώα τους. Αλλοι δεν πρόλαβαν.

Σκυλια, γατες, κουνελια, πουλακια, χελωνες και αλλα ζωακια της αγριας φυσης, βρεθηκαν τραυματισμενα και πανικοβλητα στο Ματι, στο Βουτζα, στη Ραφηνα και τη Νεα Μακρη. Πολλα ειχαν τις πατουσες τους καμμενες, με πολλαπλα εγκαυματα και αλλα διεφυγαν και σωθηκαν. Εκεινα που καταφεραν να σωθουν απο την πυρινη λαιλαπα, φιλοξενηθηκαν απο φιλοζωους εθελοντες που εψαχναν τους κηδεμονες τους. Τα social media κατακλυστηκαν απο συγκινητικες φωτογραφιες δεσποζομενων και αδεσποτων ζωων συντροφιας, που χαθηκαν μεσα στο χαος της φωτιας και τα αναζητουσαν οι δικοι τους ανθρωποι, κανοντας σπαρακτικες εκκλησεις για να βρεθουν. Καποια απο αυτα βρεθηκαν ξανα μαζι με τις οικογενειες τους και μεγαλος αριθμος καηκαν ζωντανα και εγιναν σταχτη, χωρις να βρεθουν ποτε.

Συγκλονιστικες ειναι οι μαρτυριες ανθρωπων που βιωσαν την περσινη τραγωδια, η οποια θα μεινει για παντα χαραγμενη στη μνημη τους.

Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2018, ώρα 18:00…. Εκείνη την αποφράδα μέρα που δεν έδυσε ο ήλιος και δεν ανέτειλε το φεγγάρι, εκείνη τη μέρα που τα δάκρυα πότισαν τις αμμουδιές και ο πόνος κρύφτηκε στα βράχια για να βγαίνει τις νύχτες και να σκεπάζει, αιώνιο πέπλο τις ψυχές μας, εκείνη τη μέρα που οι αναμνήσεις κάηκαν και ταξίδεψαν μαζί με αυτούς που χάθηκαν, εκείνη η μέρα να μην έρθει ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Πόσο θα θέλαμε να ήταν ένα μεγάλο ψέμα, ένας εφιάλτης που με την αυγή θα σκορπιζόταν, ένα κακόγουστο αστείο που θα βούλιαζε μέσα σε γέλια όταν θα αποκαλυπτόταν. Ομως τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν και η επόμενη μέρα που ξημέρωσε, δεν θύμιζε τίποτα από την προηγούμενη. Ολα είχαν αλλάξει και ο χρόνος πάγωσε εκεί… στις 23 Ιουλίου του 2018. Εκεί που χάθηκαν 102 ψυχές, εκεί που η φύση νέκρωσε, εκεί που κάηκαν τα πάντα και μόνο στάχτες και μαυρίλα άφησε πίσω της. Ανθρωποι, ζώα, δέντρα, έγιναν αστερόσκονη στο σύμπαν. Πόνος, θλίψη, δάκρυα, οργή πλημμύρισαν αγριεμένα κύματα τις καρδιές όλων μας. Σφίξαμε τις χούφτες μας, να μην ουρλιάξουμε, ενώσαμε τα χέρια μας σε μια αλυσίδα βοήθειας προς τους πληγέντες, ανθρώπους και ζώα και σταθήκαμε ένα χρόνο μετά…. ΟΡΘΙΟΙ. Τρίτη 23 Ιουλίου 2019 Ενας χρόνος μετά και η ζωή ξεδιπλώνεται ταπεινά, η γη πρασίνισε, πολύχρωμα λουλούδια ξεπρόβαλαν στις καμένες αυλές και στους αγρούς, η θάλασσα γαλήνεψε και στέγνωσε τα δάκρυα, άνθρωποι επιστρέφουν προσπαθώντας να στήσουν πάλι το σπιτικό τους, και διασωθέντα ζώα, άλλα ξαναβρήκαν τη γειτονιά τους και άλλα απέκτησαν καινούργια. Ολα δείχνουν ότι αυτή η μικρή κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, αυτή η κουκκίδα που έγινε γνωστή σε όλο τον κόσμο για την τραγωδία που γράφτηκε με μαύρα γράμματα στην ιστορία της Ελλάδας, αυτή η κουκκίδα που την ονόμασαν το “Μάτι της Φωτιάς” θα ξαναγίνει ο Χαμένος Παράδεισος που πέρασε πρώτα από την Κόλαση του Δάντη. Ευχαριστούμε όλους για τη συμπαράστασή τους, ανθρώπους γνωστούς και αγνώστους, εθελοντές από όλη την Ελλάδα και το Εξωτερικό. Απλώσατε το χέρι σας και μας στηρίξατε στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μας, και για όσους ήταν μακριά ξέραμε ότι η σκέψη σας ήταν κοντά μας και αυτό μας γέμιζε ελπίδα και μας έδινε δύναμη. Ας αναπαυθούνε ειρηνικά οι ψυχές που χάθηκαν, άνθρωποι και ζώα και εμείς που μείναμε πίσω θα ποτίζουμε την θάλασσα την αλμυρή με μέλι και θα κρατάμε την ανάμνησή τους πρίμα ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ!!!

Αννα Βάλβη

Μάτι: ένας χρόνος μετά…

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι και το ερώτημα που εξακολουθεί να στοιχειώνει είναι πόσες ανθρώπινες ζωές μπορεί να είχαν σωθεί αν μερικά πράγματα είχαν λειτουργήσει διαφορετικά. Όπως όμως η Ιστορία δεν γράφεται με «αν» το ίδιο ισχύει και για τις τραγωδίες. Ούτε αυτές γράφονται με «αν» και αποτελούν κομμάτι της Ιστορίας – ως υπόμνηση αυτού που έγινε ή δεν έγινε μετά…
Μεσημέρι 23ης Ιουλίου 2018. Το Μάτι, ένα θέρετρο της Ανατολικής Αττικής, σφύζει από ζωή. Λίγες ώρες μετά οι στιγμές ανεμελιάς και χαλάρωσης θα μετατραπούν σε εφιάλτη. Η πύρινη λαίλαπα που ξεκινάει από το Νταού Πεντέλης σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Ακολουθούν στιγμές Αποκάλυψης. Μητέρες με μωρά στην αγκαλιά τρέχουν προς τη θάλασσα για να γλιτώσουν, οδηγοί αφήνουν τα αυτοκίνητά τους και τρέχουν τυφλωμένοι από τους καπνούς δεξιά και αριστερά αναζητώντας τη σωτηρία. Δεκάδες δεν θα τη βρουν ποτέ. Θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή αγκαλιασμένοι και καιόμενοι σε περιφραγμένο οικόπεδο, περικυκλωμένοι από τη φωτιά, ενώ άλλοι θα πνιγούν στη θάλασσα. Τραγικός απολογισμός 102 νεκροί. Όσοι κατάφεραν να σωθούν θα μείνουν στιγματισμένοι για όλη τους τη ζωή από τον πύρινο εφιάλτη – σωματικά και ψυχικά. Ένα χρόνο μετά δεκάδες εγκαυματίες δίνουν τον δικό τους καθημερινό αγώνα επιβίωσης, έχοντας να παλέψουν τόσο με την επούλωση των τραυμάτων τους όσο και με την κρατική αναλγησία και γραφειοκρατία. Το Μάτι θα σβήσει από τον χάρτη και ένα χρόνο μετά παραμένει κρανίου τόπος, με τα σπίτια να φαντάζουν σαν τσιμεντένιοι σκελετοί.
Η περυσινή τραγωδία στο Μάτι αποτελεί μια πολυεπίπεδη ήττα όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας μας. Από τον ανύπαρκτο σχεδιασμό των πόλεων μας, την ελλιπή εκπαίδευση της κοινωνίας μας στον τρόπο αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών και βεβαίως τον ανεπαρκή και δυσκίνητο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος δεν έχει διδαχτεί το παραμικρό από την τραγωδία εκείνη. Παραμένει αδρανής και ανεύθυνος. Ένα χρόνο μετά η τραγωδία στο Μάτι μεταφέρθηκε 550 χιλιόμετρα βορειότερα – στη Χαλκιδική. Και η αδράνεια αυτή αποτυπώθηκε σε έναν αριθμό. Στον αριθμό 112 της έγκαιρης προειδοποίησης που παρέμεινε δώδεκα ολόκληρους μήνες ανενεργός για να μη φτάσει κανένα μήνυμα σε κανένα κινητό, να μην ακουστεί κανένας ήχος – ένας ήχος ενδεχομένως σωτήριος για κάποιους συνανθρώπους μας που δεν τον άκουσαν ποτέ…
Αν η τραγωδία στο Μάτι ανέδειξε εκκωφαντικά τις διαστάσεις της ανεπάρκειας και αναποτελεσματικότητας της πολιτείας, η επέτειος του ενός χρόνου αποκαλύπτει πως ο εφιάλτης εκείνος άφησε το αποτύπωμά του στην κοινωνία, όχι όμως στον κρατικό μηχανισμό. Που εξακολουθεί να παραμένει μακάριος και οκνηρός, δέσμιος της αναλγησίας του – ακριβώς όπως ήταν την προηγούμενη της 23ης Ιουλίου 2018…

Στέλιος Κοπανίδης

Είμαστε σίγουροι ότι κοιμόσαστε ήσυχοι όλοι οι ανευθυνουπευθυνοι της τραγωδίας στο Μάτι. Ούτε ένα συγνώμη δεν ακούσαμε… Όλα κάποια στιγμή πληρώνονται. Η αδικία δεν ξεχνάει ποτέ. Αλλα δυστυχώς δεν γυρίζουν πίσω οι ψυχές που χάθηκαν…

Ας κανουμε ενος λεπτου σιγη εντος μας για τα θύματα, διποδους, τετραποδους και πετουμενους, ως ενδειξη συμπαραστασης ηθικης προς τις οικογενειες τους. Εξακολουθεί να είναι τραγική μνήμη, που  μας εσβησε και το τελευταίο ψήγμα ανεμελιάς, όταν ζεις εντός λεκανοπεδιου…