Η τελευταία μαύρη γάτα

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

Ένα δριμύ «κατηγορώ» κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της δεισιδαιμονίας είναι «Η Τελευταία μαύρη γάτα». Πρόκειται για το εκατοστό μυθιστόρημα του «ποιητή παραμυθιών» Ευγένιου Τριβιζά, που συνδυάζει το λυρισμό με το χιούμορ, τη συγκίνηση με το μυστήριο, την απόγνωση με την ελπίδα.

Είναι «ένας υποβλητικός μύθος που διερευνά την κάθοδο ενός έθνους στα βάθη του δολοφονικού φανατισμού», όπως έγραφε η Elaine Williams στο Times Educational Supplement. Για τον Boyd Tonkin του βρετανικού Independent, «η δυναμική του ρατσισμού και το ηθικό καθήκον της αντίστασης εναντίον του σπάνια έχουν αποδοθεί με τόσο ελκυστικό τρόπο».

Τα νοήματα του βιβλίου δίνονται μέσα από μια συναρπαστική περιπέτεια. Λίγο μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου, τη συνόψισε στην εφημερίδα «Βήμα» η παιδαγωγός Μαρίζα Ντεκάστρο (21/4/02): «Σε ένα νησί συμβαίνουν ανεξήγητες εξαφανίσεις γάτων. Το κοινό σε όλους είναι το μαύρο χρώμα τους. Στην αρχή κανένας δεν δίνει σημασία, ώσπου αποκαλύπτεται ότι η εξόντωση των γατιών οργανώνεται από τους επιφανείς πολίτες του τόπου με μεθόδους που θυμίζουν γνωστή ιστορική περίοδο της ευρωπαϊκής ηπείρου. Τα «μεγάλα οικονομικά συμφέροντα» του νησιού εκείνου σκηνοθετούν την εξόντωση των μαύρων γάτων αξιοποιώντας τη λαϊκή πρόληψη περί της γρουσουζιάς που φέρνει η μαύρη γάτα. Αμέσως στήνεται ένας μηχανισμός προπαγάνδας για τον αποπροσανατολισμό των πολιτών και ξεκινά μια πλύση εγκεφάλου στην οποία ελάχιστοι μπορούν να αντισταθούν. Από εκεί και πέρα όλοι σύσσωμοι καταδίδουν, παγιδεύουν, εξευτελίζουν, βασανίζουν, σκοτώνουν απάνθρωπα τα ζώα. Τα κεφάλαια που αναφέρονται στο στήσιμο και στην αποτελεσματικότητα του μηχανισμού αποδίδουν την τρέλα που έχει ενσκήψει στη μικροκοινωνία του μυθιστορήματος με ανατριχιαστική ψυχρότητα και ακρίβεια. Και αν αντικαταστήσουμε στο λεκτικό παιχνίδι του Τριβιζά τη λέξη «γάτα» με κάποια άλλη που να δηλώνει μια οποιαδήποτε μειονότητα, θα πατήσουμε γερά στη ζωντανή πραγματικότητα.

Πώς αντιδρούν οι γάτες του μυθιστορήματος; Όπως και οι άνθρωποι σε ανάλογες καταστάσεις: στην αρχή δεν μπορούν να πιστέψουν ότι αυτοί που αγαπούν δρουν έτσι παράλογα, μετά καταλαβαίνουν τον κίνδυνο, προσπαθούν να οργανωθούν, άλλοι αγωνίζονται και χάνονται, άλλοι προδίδουν για να σωθούν, μερικοί προσπαθούν να μασκαρευτούν για να μην ξεχωρίζουν. Όσοι επιζούν, έχουν περάσει την αγωνία του κρυμμένου, εκείνου που από στιγμή σε στιγμή κινδυνεύει να πιαστεί στη φάκα. Στο τέλος, όταν όλα έχουν φθάσει στο αμήν, οι κατατρεγμένοι γάτοι τα καταφέρνουν και γίνονται πάλι δεκτοί στην κοινωνία του νησιού. Μερικοί διάβασαν το μυθιστόρημα από φιλοζωική σκοπιά και αντέδρασαν στην αγριότητα των περιγραφών. Δεν είναι τα φιλοζωικά μας αισθήματα που προσβάλλονται από το βιβλίο. Αυτό που θίγεται είναι η βαθύτερη έννοια της αποδοχής της ιδιαιτερότητας και της διαφοράς, του ανθρωπισμού, της λογικής, της αντίστασης στον παραλογισμό. Η εξόντωση των γάτων είναι το τέχνασμα του συγγραφέα για να καταδικάσει τον ρατσισμό στην πιο ακραία του μορφή, εκείνη της γενοκτονίας. Και αν είναι άγρια αυτά που διαβάζουμε, είναι γιατί συνέβησαν, συμβαίνουν και, όπως γράφει στην αρχή: «Σας τα λέω όλα αυτά γιατί εδώ στο νησί μας, όπως κι αλλού, οι γάτες ξεχνάνε, οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δεν θέλει πολύ να φουντώσει πάλι φτου ξανά κι απ την αρχή».

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

 

https://www.facebook.com/panhellenicmovementforanimals/photos/a.263973073629541/667146373312207