Η φρίκη που σκορπά το ανθρώπινο γένος στον πλανήτη στην κάθε της λεπτομέρεια! Ας μιλήσουμε στις συνειδήσεις των Ανθρώπων!

Ανάγνωση σε: 13 λεπτά

Συγκλονιστική κατάθεση ψυχής για όλα τα όντα που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να μιλήσουν!!!

Σε πλάσματα τα οποία προσφέρουν ανιδιοτελώς τη φιλία και την αγάπη τους, γιατί εμπιστεύονται τον άνθρωπο.

Νοιώθουμε συντετριμένοι για όλη την γενοκτονια,βτην κακομεταχείρηση, την κακοποίηση και τη θανάτωση τόσων αθώων ψυχών στη χώρα μας.

… Και αποφασισμένοι εδω και πολυ πολύ καιρό να αναλάβουμε άμεσα δράση!!!

Ελπίζουμε να μας ακολουθήσετε!

Πόση αγάπη έχουν οι άνθρωποι για «όλα τα ζώα»;

Πόση ευαισθησία έχουν απέναντι σε μια άλλη νοήμονα μορφή ζωής που διαφέρει από τη δική τους, όμως έχει τη δική της δράση, τη δική της νοημοσύνη, τα δικά της συναισθήματα και τρόπο ζωής, φτιάχνει το σπίτι της, αναζητά την τροφή της, γεννά τα παιδιά της και τα φροντίζει, τα περιθάλπει, δημιουργεί κοινότητα, επικοινωνεί και συνεννοείται με το δικό της τρόπο;

Πόση έλλειψη βαθιάς συνειδητότητας και πόση φανερή ή λανθάνουσα υποκρισία υπάρχει απέναντι στη μορφή αυτή ζωής στον Πλανήτη μας, από τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν εκπαιδευτεί να «αγαπούν» επιλεκτικά από όλα τα ανυπεράσπιστα πλάσματα του ζωικού βασιλείου εκείνα μόνο που είναι «δικά τους», εκείνα που νιώθουν ότι «τους ανήκουν» αδιαφορώντας την ίδια ώρα για όλα τα υπόλοιπα ή σφάζοντας και τρώγοντας χωρίς δεύτερη σκέψη όσα από αυτά μπορούν να φαγωθούν;

Πόση αληθινή αγάπη για τα ζώα έχουν πολλοί από εκείνους που «αγοράζουν» ζώα, τα οποία δυστυχώς ακόμη στις μέρες μας πωλούνται και αγοράζονται σαν σκλάβοι στα σκλαβοπάζαρα, πολλοί από εκείνους που κυκλοφορούν στους δρόμους τραβώντας αυτάρεσκα από ένα λουρί περασμένο στο λαιμό τα χαριτωμένα τους σκυλάκια, ή που φωτογραφίζονται στα σαλόνια αγκαλιά με τα στολισμένα τους γατάκια, ή που κάνουν συλλογή με τα πολύχρωμα πουλιά που έκλεισαν στα κλουβιά, αθώες ψυχές που δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξαναπετάξουν;

Πόση βαθιά και αληθινή αγάπη για το βασίλειο των ζώων έχουν ακόμη κι εκείνοι που αυτοαποκαλούνται «φιλόζωοι», εκείνοι που συστηματικά ταΐζουν, περιθάλπουν, φροντίζουν και συνδέονται συναισθηματικά με τα ζώα τους και που πράγματι νιώθουν τα «μη βρώσιμα» ζώα του σπιτιού τους σαν τα αγαπημένα μικρά τους παιδιά, όταν την ίδια ώρα σφάζουν ή καταναλώνουν άπληστα και αδίστακτα τα «βρώσιμα» ζώα, το αθώο προβατάκι, το χαρούμενο κατσικάκι, το χαριτωμένο κουνελάκι, το συναισθηματικά νοήμον γουρουνάκι, τα ταπεινά κοτοπουλάκια, όλα εκείνα τα ανυπεράσπιστα πλάσματα που θα μπορούσαν επίσης να είναι οι αγαπημένοι «συγκάτοικοι» της αυλής τους;

Τα πλάσματα που απλά δεν έκαναν τον κόπο να τα προσεγγίσουν όπως το σκύλο τους και τη γάτα τους, ίσως γιατί αυτά δεν εμπίπτουν στη μόδα της επίπλαστης ή κοντόφθαλμης «φιλοζωίας» τους, ή γιατί είναι δυσκολότερη η φιλοξενία τους στους εσωτερικούς χώρους του σπιτιού, τη στιγμή μάλιστα που κάποιοι επιλέγουν να κοιμούνται αγκαλιά με το σκύλο τους και τη γάτα τους, κάτι που δεν είναι το ίδιο εύκολο να συμβεί με τα υπόλοιπα ζώα…

Πώς να ερμηνεύσει κανείς τα τόσο ακραία αντιφατικά, σχιζοειδή και παρανοϊκά αντίθετα συναισθήματα των δύο ταχυτήτων που συναντάμε στους «ευαισθητοποιημένους» απέναντι στα ανυπεράσπιστα ζώα και απέναντι στις ανυπεράσπιστες μητέρες και παιδιά του ζωικού βασιλείου, εκείνους που την ίδια ώρα που μαζεύουν, περιθάλπουν και φροντίζουν τα χτυπημένα και τα αδέσποτα, την ίδια ακριβώς ώρα καταναλώνουν άλλες μητέρες και παιδιά του ζωικού βασιλείου, τα γδέρνουν, τα τεμαχίζουν, τα βράζουν, τα ψήνουν, τα τηγανίζουν και τα απολαμβάνουν, γελώντας, διασκεδάζοντας και πίνοντας κρασί;

Όλοι αυτοί οι «ευαισθητοποιημένοι» απέναντι στα «ανυπεράσπιστα», έχουν αναρωτηθεί ποτέ πώς άραγε να αισθάνονται τα αγαπημένα «οικόσιτα» ζώα τους όταν τους βλέπουν να τεμαχίζουν ή να βράζουν το σώμα ενός άλλου ζώου;

Μήπως λοιπόν η παιδεία τους, η πραγματική τους ευαισθησία και η αληθινή συναισθηματική τους νοημοσύνη φτάνουν να προστατεύουν εκείνα μόνο που οι ίδιοι «κατέχουν» και «εξουσιάζουν», εκείνα που νιώθουν ότι είναι «δικά τους» και τους ανήκουν, εκείνα που με την υποταγή τους και την εξάρτησή τους, τους βοηθούν να αυξάνουν το αίσθημα της υπεροχής, της κυριαρχίας και της δύναμής τους ή αλλιώς, εκείνα που τους βοηθούν να κατευνάζουν την απροσμέτρητη ανασφάλεια του «εγώ» τους ή τους δίνουν μια πατερίτσα για να στηρίξουν τη συναισθηματική τους ανεπάρκεια ή την ανάγκη τους να δηλώνουν κάποια αρεστή «ταυτότητα» ή να ανήκουν σε μία έστω και άτυπη κοινότητα, αυτή των «φιλόζωων»;

Πολλοί μάλιστα που δηλώνουν φανατικοί «φιλόζωοι» χωρίς ουσιαστικά να είναι, δεν διστάζουν να διατυμπανίζουν προκλητικά ότι ενδιαφέρονται και αρέσκονται πιο πολύ να είναι «φιλόζωοι» παρά «φιλάνθρωποι» και ότι αγαπούν τα ζώα -και εννοούν συνήθως μόνο τα δικά τους, αφού τα άλλα τα τρώνε- περισσότερο και από τους ανθρώπους!

Πόση υποκρισία κι εδώ στην δήλωση αυτή υπερβολής της «αγάπης για τα ζώα»!

Πόσο μπέρδεμα της γνήσιας έννοιας της αγάπης με τη συναισθηματική πατερίτσα!

Γιατί πώς γίνεται να είναι κανείς «φιλόζωος», καλός, συμπονετικός, με λεπτή ευαισθησία απέναντι σε μια αθώα ψυχή, όπως αυτή ενός ζώου, χωρίς να μπορεί να φέρει μόνιμα ως φύση μέσα του τις ποιότητες της συμπόνοιας, της ευγένειας, της ταπεινότητας, της λεπτότητας, της τρυφερότητας, του ανθρωπισμού και της ανιδιοτελούς αγάπης για κάθε τι και για κάθε ον, για ένα αθώο παιδί, για έναν ηλικιωμένο, για μια ευγενική και τρυφερή ανθρώπινη ύπαρξη, για όλες ανεξαίρετα τις υπάρξεις τόσο του ανθρώπινου βασιλείου όσο και των άλλων βασιλείων;

Πώς γίνεται να έχει κανείς «αληθινές ανώτερες ποιότητες» επιλεκτικά και μόνο για τα ζώα και να είναι πραγματικά και συνειδητοποιημένα «φιλόζωος», χωρίς να είναι πρόθυμος και ικανός να είναι ταυτόχρονα συνειδητοποιημένος «φιλάνθρωπος», δίνοντας την υγιή προτεραιοποίηση στην ανθρώπινη συναισθηματική του έκφραση;

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι έχει πληγωθεί βαθιά από τους ανθρώπους, να μην ενδιαφέρεται κατά προτεραιότητα να συνδεθεί με τις άλλες ανθρώπινες ψυχές με αισθήματα και συναισθήματα «ανώτερης φύσης», που να ταιριάζουν στην υψηλής συναισθηματικής και πνευματικής νοημοσύνης ανθρώπινη υπόστασή του, εκείνη που υπερβαίνει τη ζώνη του ενστίκτου, να μην ενδιαφέρεται να δημιουργήσει μαζί τους ειλικρινείς σχέσεις αμοιβαιότητας σε όλα τα επίπεδα, αναζητώντας να πάρει και να δώσει αγάπη, ή θεραπεία μέσα από αυτές;

…Και πώς μπορεί να επικοινωνήσει με τα άλλα βασίλεια, χωρίς να είναι ικανός να επικοινωνήσει με το ίδιο το γένος του και το βασίλειό του;

Ακόμα περισσότερο, πώς γίνεται κάποιος να είναι όχι απλά αδιάφορος για τους ανθρώπους, αλλά σχεδόν μισάνθρωπος, όπως συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις, να φέρεται δηλαδή σκληρά στους ανθρώπους ή να τους βασανίζει με τη συμπεριφορά του και την ίδια ώρα να διατείνεται ότι «αγαπάει» τα ζώα;

Ή το πιο απλό, πώς γίνεται μια μάνα να είναι σκληρή με τα παιδιά της, να τα μαλώνει, να τους φωνάζει, να είναι αδιάφορη γι’ αυτά και την ίδια ώρα να χαϊδεύει, να αγκαλιάζει και να φιλάει στο στόμα τα ζώα, παίζοντας μαζί τους και μιλώντας τους με τον πιο τρυφερό και χαδιάρικο τρόπο;

Πόση υποκρισία αλήθεια, πόση διαστροφή και στρέβλωση νοητική και συναισθηματική, πόση ανισορροπία και συγκαλυμμένη αναπηρία υπάρχει στο ον, που αντί η αγάπη του για την ανθρώπινη ψυχή να ακολουθείται από την αγάπη του για την κάθε ψυχή, όπως και για τα αθώα ζώα, αντίθετα ισχυρίζεται κομπάζοντας πως θα έδινε τα πάντα για τα ζώα, αλλά ότι αδιαφορεί για τους ανθρώπους;

… Και πόσο φανερό γίνεται ότι τελικά σε περιπτώσεις όπως αυτές δεν μπορεί να ισχύει πραγματικά ούτε και η «αγάπη για τα ζώα»!

Τα ζώα χρησιμοποιούνται εδώ ως το καταφύγιο και το άλλοθι για τα άρρωστα ανθρώπινα συναισθήματα.

Η υποκρισία και πάλι της «αγάπης για τα ζώα» και ειδικά εκείνων που δηλώνουν πως τα αγαπούν πιο πολύ κι από τον ίδιο τον άνθρωπο, σε όλο της το μεγαλείο!

Πώς γίνεται επίσης πολλοί άνθρωποι από εκείνους που ισχυρίζονται ότι δεν αγαπούν μόνο «τα δικά τους» ζώα αλλά «όλα τα ζώα», από εκείνους που πράγματι δεν «αγοράζουν» ζώα, από εκείνους που πράγματι περιθάλπουν «όλα» τα αδέσποτα, ή που φροντίζουν τα τραυματισμένα ζώα ή που ανήκουν σε φιλοζωικές ομάδες και οργανώσεις, ή που αναλαμβάνουν δράσεις για την προστασία των «σπάνιων ειδών» της πανίδας, να δέχονται εφησυχασμένοι την ίδια ώρα να σφαγιάζονται όλα τα υπόλοιπα «βρώσιμα» ζώα, εκείνα που δεν ανήκουν στα «σπάνια», όλα τα άλλα άδολα και αθώα ζώα που υποτίθεται ότι είναι οι καλύτεροί τους φίλοι;

… Και πώς μπορούν να τα καταναλώνουν ανενδοίαστα σαν κοινοί «ζωοφάγοι»;

Πώς γίνεται κάποιοι από αυτούς να έχουν μετατρέψει τα σπίτια τους σε ζωολογικούς κήπους και φάρμες, εκτρέφοντας και φροντίζοντας συστηματικά τα ζώα τους, ή επιδεικνύοντάς τα συχνά με περηφάνεια σαν τα πολύτιμα αποκτήματά τους, ή δίνοντας τους εκκεντρικά ονόματα και αναφέροντάς τα σαν μέλη του σπιτιού τους και την ίδια ώρα να σφάζουν τα ίδια αυτά ζώα ή «άλλα» ζώα και να τα τρώνε αλύπητα, όταν η φύση τους προσφέρει απλόχερα ένα πλήθος από αναίμακτες εναλλακτικές διατροφικές λύσεις πολύ μεγάλης θρεπτικής αξίας και τις πιο ευφάνταστες και εύγευστες συνταγές, που δεν έχουν μπει καν στον κόπο να τις ψάξουν, να τις γνωρίσουν και να τις υλοποιήσουν;

Είναι πραγματικά τραγικό το πόσο έχουν αλλοιωθεί τα διατροφικά κριτήρια, η όσφρηση και η γεύση των σαρκοφάγων ανθρώπων, το πόσο αλλοιωμένη είναι η κοσμοθεωρία τους, το πόσο βιολογικά αστήρικτη είναι η επιχειρηματολογία τους, το πόσο εύκολα καταλύεται η ανώτερη ανθρώπινη δόνηση και ουσία τους κάθε φορά που έλκονται από τη μυρωδιά της ψημένης, κατάλληλα καρυκευμένης και απατηλά παρασκευασμένης σε ένα πλήθος από ελκυστικές ποικιλίες σάρκας, το πόσο έχουν ξεφύγει από την πραγματική τους φύση έχοντας δηλητηριάσει και συμπιέσει τους οργανισμούς τους, τα όργανά τους και την κυτταρική τους δραστηριότητα, την ώρα που η ίδια η φύση τους και η εξελιγμένη βιολογική τους κατασκευή ολοφάνερα τους προσκαλούν να κάνουν αβίαστα αυτό που υπνωτισμένοι και σχεδόν κατειλημμένοι αγνοούν…

…Και είναι ακόμη πιο τραγικό για όσους από εκείνους διατείνονται ότι είναι συνειδητοί, οικολόγοι, φυσιολάτρες την ίδια ώρα να είναι ασυνείδητα «νεκρόφιλοι» και «πτωματοφάγοι» σαν τους γύπες και να επιδίδονται κι αυτοί στην κανιβαλική ζωοφαγία των καλών και αγαθών τους φίλων, των ανυπεράσπιστων ζώων του Κόσμου μας.

Από πού να παραδειγματιστεί τότε και ο μέσος, μη υποψιασμένος άνθρωπος, όταν εκείνοι οι δήθεν ευαισθητοποιημένοι για το ζωικό βασίλειο, αναπαράγουν τη ζωοφαγία ανενδοίαστα ως το πιο φυσιολογικό φαινόμενο και την απολαμβάνουν με χαρά μέσα στην καθημερινότητά τους;

Επιπλέον, πώς γίνεται κάποιοι να κυνηγούν, να σημαδεύουν και να σκοτώνουν τα πουλιά ή τα μικρά και μεγάλα ζώα από χόμπι, για να γεμίσουν συχνά με πενιχρή τροφή ή με φρέσκια ματωμένη σάρκα το τραπέζι τους, συντηρώντας μέσα στην άγνοιά τους μια ολέθρια συνήθεια, στην οποία πολλοί εκπαιδεύτηκαν από τα παιδικά τους χρόνια, τη συνήθεια να διασκεδάζουν με το ίδιο το σπορ του θανάτου;

Πώς γίνεται να σκορπίζουν χωρίς οίκτο το στρες του θανάτου στα ζώα και να τα βλέπουν να τρέχουν πανικόβλητα γεμάτα από επιθανάτια αγωνία για να γλιτώσουν τη ζωή τους, πώς γίνεται να στερούν χωρίς έλεος τις μάνες από τα παιδιά τους ή το αντίθετο, μόνο και μόνο για μια στιγμιαία ευχαρίστηση ή για να ικανοποιήσουν τον εθισμό τους και τα πρωτόγονα ένστικτά τους ή για να θρέψουν το αλαζονικό «εγώ» τους κομπάζοντας στους ομοίους τους για τις επιτυχίες τους;

Η πιο αρρωστημένη μορφή «αγάπης για τα ζώα» είναι η αγάπη του κυνηγιού, ο εθισμός και το πάθος του κυνηγού για το θήραμά του, που μεταφράζεται ως «αγαπάω να σε σκοτώνω»…

Το ίδιο αρρωστημένο είναι και το πάθος των εμπόρων ζωικής σάρκας για τη δουλειά τους, καθώς οι πιο πολλοί από αυτούς χαίρονται να βλέπουν τα ψυγεία τους να γεμίζουν με ψοφίμια και πτώματα, χαίρονται να τα γδέρνουν, να τα «ταριχεύουν», να τα κρεμάνε από ψηλά, να τα βάζουν στις βιτρίνες τους και να τα διαφημίζουν, χαίρονται να τα πουλάνε με το κιλό και με την κατανάλωση τους τρίβουν από χαρά τα ματωμένα τους χέρια.

Το επάγγελμα αυτό όταν είναι προιόν προσωπικής επιλογής, αποτελεί μια επίσης πλήρως στρεβλωμένη, διαστροφική και άρρωστη εκδοχή «της αγάπης», με την έννοια του εθισμού και του πάθους για τα ζώα και μεταφράζεται ως «χαίρομαι να σε σφάζω, να σε τεμαχίζω και να ζω από το θάνατό σου»…

Τουλάχιστον οι κυνηγοί και οι έμποροι ζωικής σάρκας είναι οι λιγότερο υποκριτές, γιατί δεν δηλώνουν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά κάνουν και είναι.

Εκτός αν και αυτοί δηλώνουν ότι «λατρεύουν» τα ζώα που ως θηράματα τους διασκεδάζουν ή τους ζουν, ότι τα ζώα είναι η ζωή τους, οπότε τότε δεν υποκρίνονται στους άλλους αλλά στον ίδιο τον εαυτό τους και στην απαίδευτη και ακαλλιέργητη συνείδησή τους.

Καιρός να αναθεωρήσουμε…

Καιρός να αναρωτηθούν όχι μόνο οι εξ επαγγέλματος σφαγείς και πωλητές των ζώων αλλά και οι πλήθος μέσοι καταναλωτές ζώων και όλοι οι πιο ευαισθητοποιημένοι ακόμη που αν και κάπως διστακτικά βρίσκονται τώρα στο μεταίχμιο μιας υγιούς μεταστροφής και επαναφοράς προς την αναίμακτη διατροφή, πόσο πραγματικά νιώθουν τα ζώα, πόσο τα νοιάζονται την ώρα που θρηνούν και ουρλιάζουν καθώς ξέρουν πως πλησιάζει το τέλος τους, ή την ώρα που βάναυσα εκτελούνται δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και σήμερα με τους πιο φρικαλέους τρόπους;

Πόσο αλήθεια ως γονείς συμπονούν αυτές τις μανάδες την ώρα που στέκουν αδύναμες, ανυπεράσπιστες και αβοήθητες βλέποντας με φρίκη να σφαγιάζονται τα παιδιά τους μπροστά στα δακρυσμένα μάτια τους από την κοφτερή λάμα του ανθρώπου, όχι σπάνια μέσα σε αιματοκυλισμένους λάκκους περιμένοντας να έρθει και η δική τους η σειρά για την εκτέλεσή τους, μόνο και μόνο για να γεμίσουν με λιχουδιές το άπληστο τραπέζι τους;

Πόσο αντιλαμβάνονται την αγωνία τους και την οδύνη τους την ώρα του τέλους, όταν η ορμόνη του θανάτου κατακλύζει το σώμα τους;

Πόσο αντιλαμβάνονται ότι τρώνε δηλητηριασμένα από το θάνατο πτώματα που έχουν αποσπαστεί βίαια από τη ζωή, ενώ η φύση με τους καρπούς της απλόχερα τους προσφέρεται για να τους θρέψει;

Πόσο κατανοούν ότι οι νόστιμες σάρκες που στολίζουν τα πιάτα τους είναι κακοσυντηρημένα και καρυκευμένα ψοφίμια και πτώματα, θύματα και οι ίδιοι ενός παμπάλαιου διατροφικού μύθου, απότοκου του Παλαιού Αρχέτυπου της Ανθρωπότητας, ότι η βρώση της νεκρής σάρκας θα τους δυναμώσει, θα τους θρέψει και θα τους συντηρήσει τη ζωή;

Μα πώς μπορεί ο θάνατος να θρέψει τη ζωή και πώς μπορεί ο τρόμος να θρέψει την αγάπη;

Πώς γίνεται αυτό που έχει πεθάνει, να θρέψει αυτό που υπάρχει και που ζει;

..
Και πιο πολύ ακόμα, πώς γίνεται ο θάνατος να θρέψει εκείνο που έχει μόλις γεννηθεί;

Οι πιο πολλές μητέρες του Κόσμου μας μέσα στην άγνοιά τους ταΐζουν και δηλητηριάζουν από μωρά τα παιδιά τους με θάνατο, θεωρώντας ότι τους προσφέρουν ό,τι πιο ιδανικό για να αναπτυχθούν.

Η Ανθρωπότητα διαπράττει διαρκώς εγκλήματα.

Ο κάθε καθημερινός αθώος άνθρωπος που δηλώνει ότι αγαπάει το Θεό του, προσεύχεται, συμπάσχει με τον πόνο των συνανθρώπων του, κάνει αγαθοεργίες και νιώθει ότι έχει την ψυχή του καθαρή, έχει την ίδια ώρα διαπράξει στη ζωή του, μέσα στην άγνοιά του, χιλιάδες εγκλήματα.

Έχει σκοτώσει ή έχει επιτρέψει με την κατανάλωσή του να σκοτωθούν χιλιάδες αθώα ζώα, έχει φάει τους αγαπημένους αθώους φίλους του, έχει φάει τα πόδια τους, τα χέρια τους, την πλάτη τους, το κεφάλι τους, το μυαλό και την καρδιά τους, τους έχει τεμαχίσει, τους έχει σουβλίσει, έχει γιορτάσει, έχει χορέψει και έχει γλεντήσει τρώγοντας τα καλοσερβιρισμένα πτώματά τους.

Πότε η Ανθρωπότητα θα φύγει από αυτή την κτηνωδία της κανιβαλικής πτωματοφαγίας;

Πότε θα μπορέσει ο μέσος άνθρωπος να βάλει το μυαλό του να σκεφτεί και τη φαντασία του να οραματιστεί τι υπάρχει πίσω από ένα καλοσερβιρισμένο πιάτο με προσούτο, αλλαντικά, παρασκευάσματα από εντόσθια και κιμά, πόσο μαχαίρι, πόσος πόνος, πόσο αίμα, πόσα σκοτωμένα και γδαρμένα κορμιά, πόσος θάνατος…

Πόσα μωρά, που οι μητέρες τους τα έχουν δει ουρλιάζοντας αβοήθητες να θανατώνονται ή να αποκεφαλίζονται μπροστά στα μάτια τους από τα χέρια ασυνείδητων σφαγέων ζώων περνώντας ένα ένα με τη σειρά από ταινιόδρομους με κοφτερές λάμες κι άλλοτε να κόβονται οι ουρές και τα αυτιά τους ενώ ήταν ακόμα ζωντανά και ποιός ξέρει με ποιούς τρόπους τα βλέπουν ή τα νιώθουν να θανατώνονται ακόμα και σήμερα, παρότι έχουν επιβληθεί οι πιο «πολιτισμένοι» κανόνες του «καίριου χτυπήματος», σε αρκετές λιγότερο αναπτυγμένες ή υπανάπτυκτες χώρες της Γης;

Πόσες ψυχές που θυσιάστηκαν σε εκατόμβες για να θρέψουν την ανθρώπινη λαιμαργία, γαστριμαργία, αλαζονεία, βαρβαρότητα, κτηνωδία και πτωματική συνείδηση;

Πόσο πολύ οι «προγραμματισμοί αργού θανάτου» του Ανθρώπινου Γένους έχουν μπερδέψει τη φύση και τη λογική του ανθρώπου και τα έχουν φέρει «όλα ανάποδα» έχοντας επιβάλλει τα «άρρωστα» ως «υγιή» και έχοντας περάσει στο ανθρώπινο λογισμικό τα πιο «αφύσικα» ως τα πιο «φυσιολογικά»;

Πόσο καταλυτικά οι από Γενέσεως Κόσμου «Δυνάμεις του κακού» έχουν «εμφυτεύσει» το Ανθρώπινο Γένος, θεσμοθετώντας τις σκοταδιστικές αρχές τους σαν φυσιολογικές δράσεις και επίσημους κανόνες μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες αλλά και εγκαθιστώντας τις στα ανθρώπινα βιολογικά συστήματα και λογισμικά, έτσι που τα ανθρώπινα όντα να ενεργούν σαν τα υπνωτισμένα τερματικά ενός Γιγαντιαίου Κεντρικού Διακομιστή (Server) του «Κακού» συνδεδεμένα μαζί του με «αόρατους συνδέσμους» (Links) σαν άβουλες μαριονέτες;

…Και πράγματι, οι «εμφυτεύσεις» αυτές πάνε πολύ βαθιά στο Ανθρώπινο Γένος.

Κάποιοι δηλητηρίασαν με αυτές το Γένος των Ανθρώπων, ώστε να μη φτάσει ποτέ στις υψηλές διαστάσεις των Άπειρων Δυνατοτήτων του.

Αιώνες και χιλιετίες από τότε η ανθρώπινη φυλή πληγώνεται και πληγώνει μη μπορώντας να δραπετεύσει από το ζωώδη κύκλο της ύπαρξης και από το «Μάτριξ» των χαμηλών δονήσεων της Τρίτης Διάστασης.

Χιλιετίες τώρα το Ανθρώπινο Γένος κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του, από την εποχή ακόμη του πρωτογονισμού της Ανθρωπότητας, διαιωνίζοντας τα δύο χαρακτηριστικά του υπανάπτυκτου και πρωτόγονου συναισθηματικά, νοητικά και πνευματικά Κόσμου:

Την τελετουργία-«ειδωλολατρία» και τη ζωοφαγία- «πτωματοφαγία», που και τα δυο αποτελούν μάστιγες του πολιτισμού μας και ανυπέρβλητα εμπόδια για την οικοδόμηση ενός Νέου Αρχέτυπου Ζωής και Προηγμένης Συνειδητότητας του Ανθρώπινου Γένους.

Τα δύο αυτά στοιχεία του πρωτογονισμού που ντύνονται ανά εποχές και λαούς με διάφορα καλύμματα πνευματικότητας και επιφάσεις πολιτισμού, ξεγλιστρούν διαρκώς από το στόχαστρο της ριζικής αλλαγής και της οριστικής απομυθοποίησής τους, αλλάζοντας πλήθος μορφές, όπως και επιχειρηματολογίες κάθε φορά στήριξής τους, ενώ στην ουσία τους παραμένουν ίδια και απαράλλακτα από τα πολύ πρωτόγονα χρόνια μέχρι σήμερα και δηλητηριάζουν θανάσιμα τη συνειδητότητα και τα βιολογικά σώματα των ανθρώπων του Πλανήτη, στερώντας από τα ανθρώπινα όντα την πραγματική πνευματική και βιολογική τους εξέλιξη και μη επιτρέποντας στη Γαία να αλλάξει Δόνηση και Διάσταση και να ανέλθει στους Υψηλούς Πολιτισμούς του Σύμπαντος.

Οι εκάστοτε «Συμπαντικοί Δεσμοφύλακες» του Πλανήτη που «εμφύτευσαν» και «δηλητηρίασαν» κατάλληλα το Γένος των Ανθρώπων για να το κρατούν υποταγμένο και οι γήινοι ταγοί και υπασπιστές τους, που αιώνες τώρα δίνουν τη σκυτάλη ο ένας στον άλλο για να κρατούν τους λαούς στην άγνοια και την ύπνωση και να καλλιεργούν αυτές τις τακτικές ως τις απολύτως φυσιολογικές «ανθρώπινες ροπές και ανάγκες» και ως τους φυσιολογικούς «τρόπους ζωής», φρόντισαν κατάλληλα γι αυτό.

Έτσι το Ανθρώπινο Γένος σκοτώνει και γι’ αυτό σκοτώνεται.

Βασανίζει χωρίς έλεος και γι’ αυτό βασανίζεται δίχως έλεος.

Θρέφεται με θάνατο και γι’ αυτό παραμένει θνητό, ενώ γεννήθηκε για να είναι αθάνατο.

Σκορπίζει το πένθος σε πλήθος αθώες ψυχές και «οικογένειες» και έπειτα το μασάει και το καταπίνει και γι αυτό μόνιμα πενθεί.

Σφαγιάζει, τρώει και καταβροχθίζει την «αθωότητα» και γι’ αυτό καταλαμβάνεται από «προγράμματα πονηρίας»…

Βάφει τα χέρια του με αθώο αίμα και γι αυτό χύνει το αίμα του.

Κομματιάζει και τρώει τις σάρκες και γι αυτό κομματιάζεται και τρώει τις σάρκες του.

Βάζει το δηλητήριο του θανάτου στις φλέβες του και γι αυτό αρρωσταίνει.

Καταναλώνει τη ζωή και γι αυτό η ζωή του καταναλώνεται.

Σκορπίζει την αγωνία και γι αυτό ζει μες την αγωνία.

Σκορπίζει την ανασφάλεια και γι αυτό ζει μες στην ανασφάλεια.

Σκορπίζει το θρήνο και γι αυτό θρηνεί.

Προδίδει την αγάπη και γι αυτό η αγάπη του προδίδεται.

Μαχαιρώνει πισώπλατα γι αυτό και μαχαιρώνεται πισώπλατα.

Κανιβαλίζει την καλοσύνη και γι αυτό ακμάζει η κακία.

Κλείνει τα μάτια στην αλήθεια και γι’
αυτό ζει στο ψεμα.

Θέλετε να αποτινάξετε από την αύρα σας τις ψυχές των σκοτωμένων ζώων, που αιώνες τώρα σας ακολουθούν;

Θέλετε να αποβάλλετε από τα σώματά σας και τη μνήμη των κυττάρων σας το δηλητήριο του θανάτου;

Θέλετε να διώξετε μια για πάντα από τον Πλανήτη την αρρώστια, να εξυγιάνετε τη γονιδιακή κληρονομικότητα και να βιώσετε την απόλυτη ψυχική και σωματική υγεία;

Θέλετε να επιστρέψετε στην πριν τον πρωτογονισμό της σαρκοφαγίας εποχή της άδολης χαράς και αθωότητας της Ανθρωπότητας, την εποχή που το Ανθρώπινο Γένος δεν είχε ακόμη «εμφυτευτεί» και δεν είχε βάψει τα χέρια του με το αίμα των αθώων;

Θέλετε να γυρίσετε Σελίδα στη ζωή σας και στη Ζωή της Ανθρωπότητας;

Θέλετε να ανακτήσετε τις κρυμμένες και κοιμισμένες Άπειρες Δυνατότητές σας;

Θέλετε να επανενεργοποιήσετε τη δυναμική του DNA σας;

Θέλετε να επαναφέρετε τη χαμένη «μνήμη» της ψυχής σας;

Θέλετε να πολιτογραφηθείτε φιλόζωοι πολίτες του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Ελευθερίας και Συνειδητότητας;

Θέλετε να περάσετε την Πύλη της Αγάπης και της Ενσυναισθησης για όλα τα πλάσματα ανεξαιρέτως;

Τα αθώα ζώα την έχουν ήδη περάσει και σας περιμένουν με την ταπεινή και άδολη χαρά τους και με ανοιχτή αγκαλιά.

Ελπίζουμε το κείμενο να ταρακουνησει και να βάλει σε σκέψεις για αλλαγή πλεύσης στις καθημερινές τους συνήθειες όλο και περισσότερους φιλοζωους!

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ