Και Παλι, Στην Ιδια Συνεχομενη Τραγωδια Θεατες

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

…Γράφει ο Πάνος Καλουδάς.

…Προχθές ακόμα, γράφοντας, προσπαθούσα με πόνο ψυχής, να κρατήσω σταθερά τα δάκτυλα μου πάνω στο πληκτρολόγιο.

Έβλεπα τις γεμάτες μίσος φλόγες, του πυρομανούς αυτού αλήτη, να κατατρώνε αχόρταγα, κάθε πιθαμή, κάθε εναπομείναν ίχνος, πρασίνου στη χώρα μας.

Και πνιγμένος στην απόγνωση έβλεπα τα γράμματα, θυμωμένα κι αυτά, να χοροπηδάνε, μη μπορώντας να κρατήσουν ένα στοιχειώδες συντακτικό.

Το ίδιο και χειρότερο, νοιώθω και τώρα.

Βλέποντας αυτό το οργιώδες χθεσινό πύρινο μέτωπο, να κατατρώει τα πάντα.

Και τον βασικό υπαίτιο, αυτόν που έχει κάψει, με ασύλληπτο μίσος και τον τελευταίο μας λοφίσκο, να κάνει ανέμελος τις διακοπές του.

Να ζει έτσι, επιδεικτικά στην κοσμάρα του.

Λιάζοντας την κορμάρα του.

Με αυτό το ύφος το γνωστό, του “νικητή”.

Του υπερόπτη.

Του εγώ είμαι ο άρχων κι ότι θέλω κάνω.

Το γλοιώδες, αποκρουστικό ύφος, του πολλά βαρύ, του απόλυτα ισχυρού, που έχει στ’ αρχ… του γραμμένους τους πάντες και τα πάντα.

Αυτή η εγκληματική αναισθησία, είναι που πυροδοτεί με αγριότητα την οργή μου.

Βλέπω τον τόπο να τελειώνει.

Κι αναρωτιέμαι, φεύγοντας εγώ, από την ματαιότητα τούτη, τι θα αφήσω πίσω στον γιό του.

Και σε όλα τα παιδιά της χώρας μας, που απεγνωσμένα, με τα πτυχία τους στο χέρι, αναζητούνε έναν τόπο για να σταθούν.

Μια άκρη για να ακουμπήσουν.

Κι αυτός λιάζει την… κορμάρα του στην Χανιώτη παραλία, την ώρα που η χώρα όλη, έχει γίνει μια καιόμενη λαμπάδα.

Μαθαίνω τώρα που γράφω τις αράδες τούτες, πως επιστρέφει.

Γυρίζει, προφανώς και για να σφίξει το χέρι, να συγχαρεί, τους εκτελεστές της εντολής.

Δεν ξέρω αν ήδη επέστρεψε κι ούτε με νοιάζει να μάθω.

Αυτό που ξέρω είναι πως μέσα σε πέντε – έξι ώρες, εκδηλώθηκαν στη χώρα, σχεδόν ταυτόχρονα, 72 πυρκαγιές.

Από τη Ζάκυνθο, μέχρι τη Χίο, την ιδιεταίρα μου πατρίδα.

Που και αυτή την έχει ο άθλιος, βάλει στο μάτι, από την πρώτη καταραμένη στιγμή που βρέθηκε να κρατάει το “τιμόνι”.

Κάηκαν μαστιχόδενδρα, κάηκαν περιουσίες, κάηκαν τα πάντα.

Το ίδιο και στην Αχαΐα, στην Ηλεία, σε όλη την δυτική Πελοπόννησο που κάηκαν σπίτια, εργοστάσια, βιός και καρδιές ανθρώπων.

Στην Πρέβεζα, στην Αρχαία Νεμέα. Σε όλη, μα σε όλη την Ελλάδα.

Μιλάμε για 72 φωτιές…

Καλά βαλμένες.

Με “τέχνη”, από καλοπληρωμένους “μαστόρους”.

Που σημαδεύουν κορυφές πάντα.

Ώστε η επίγεια παρέμβαση να είναι αδύνατη.

Εβδομήντα δύο φωτιές σχεδόν ταυτόχρονες, σε δύσβατες πάντα περιοχές.

Και αν το έχει προσέξει κανείς, οι φωτιές αυτές, μπαίνουν συνήθως, από το μεσημέρι και μετά.

Για να πλησιάζει η δύση.

Και να μην μπορούν οι εναέριες δυνάμεις να κάνουν διαρκές έργο.

Αν αυτό, μπορεί κάτι να μας πει.

Εμένα μου είπε, φίλος, συνάδελφος, που με ενημέρωνε.

Συνάδελφος καθαρός, αλάδωτος από το κυβερνητικό πεσκέσι της σιωπής και της ντροπής.

Συνάδελφος από το Mega.

“-Πανο, μου είπε, είμαστε σε πόλεμο. Εάν δεν αντιδράσουμε, είμαστε τελειωμένοι”…

Καλά κρασιά του είπα.

Ο κώλος μας μην χάσει τη βολή του από τον καναπέ.

Κι όλα καλά.

Όλα ρολόι… σταματημένο…

Στης μοίρας το γραμμένο.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ