Θυμάμαι τη μέρα που με έφερες σπίτι.
Το χαμόγελό σου ήταν τόσο λαμπερό και μου υποσχέθηκες μια ζωή γεμάτη αγάπη, ευτυχία και ασφάλεια.
Κούνησα την ουρά μου με ενθουσιασμό, εμπιστευόμενος κάθε λέξη, κάθε απαλό άγγιγμα.
Είχαμε τόσες πολλές υπέροχες στιγμές.
Μεγάλους περιπάτους, ήσυχα βράδια και παιχνιδιάρικα απογεύματα.
Ήσουν τα πάντα μου.
Ολος ο κόσμος μου.
Αλλά μετά, μια μέρα, όλα άλλαξαν.
Με έδεσες σε αυτό το κοντάρι, δεν ψιθύρισες τίποτα και έφυγες χωρίς να κοιτάξεις πίσω.
Περίμενα, πεπεισμένος ότι θα επέστρεφες.
Αλλά, καθώς ο ήλιος έδυε και η νύχτα κρύωνε, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ακόμα μόνος.
Η καρδιά μου έσπασε.
Παρόλα αυτά έμεινα, κολλημένος στην ελπίδα να δω το πρόσωπό σου, άλλη μια φορά.
Δεν σου έδωσα όλη μου την πίστη;
Δεν ήταν αρκετή η αγάπη μου;
Τι έκανα για να το αξίζω αυτό;
Ο σκύλος σου, που τόσο απάνθρωπα εγκατέλειψες…
©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
2
20
20
20Βοηθήστε μας για να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε το etetrapodotypia.gr και για να προβούμε σε όσες νομικές ενέργειες απαιτούνται για την αλλαγή του νόμου σε κακούργημα και την διεκπεραίωση των project μας.
Περισσότερα άρθρα
Η Καίτη Κωνσταντίνου μας έγνεψε αντίο στα 61 της χρόνια… Και εμείς θα τη θυμόμαστε με το πιο ζεστό χαμόγελο
O Tζόρας δεν ήταν για την Καίτη Κωνσταντίνου απλώς ένα ζώο συντροφιάς, αλλά ένα μέλος της οικογένειάς της, το οποίο ανταπέδιδε γενναιόδωρα την ανιδιοτελή αγάπη που του προσέφερε εκείνη
Πολύ συγκινητική εικόνα στην κηδεία της λατρεμενης Καίτης Κωνσταντίνου, ηταν το σκυλάκι της, η μεγάλη της αγάπη και η συντροφιά της