Τι μπορούν να μας διδάξουν τα περιστέρια, για την αγάπη και την απώλεια

Ανάγνωση σε: < 1 λεπτό

Τα περιστέρια, σε αντίθεση με πολλά πλάσματα, επιλέγουν τους συντρόφους τους για μια ζωή.

Χτίζουν τις φωλιές τους μαζί, μεγαλώνουν τα μικρά τους μαζί και πετούν δίπλα-δίπλα μέχρι που το ένα δεν μπορεί πλέον να πετάξει.

…Και όταν έρθει αυτή η στιγμή, ο επιζών δεν προχωρά απλώς.

Θρηνεί.

Μένει.

Θυμάται.

Αποτυπωμένη σε μια ήσυχη, συγκινητική στιγμή, η εικόνα δεν δείχνει απλώς ένα πουλί, αλλά ένα ον σε πένθος.

Έναν σύντροφο τώρα μόνο του, που γέρνει απαλά προς την ακίνητη μορφή του συντρόφου του, σαν να ελπίζει για μια ακόμη ανάσα, ένα ακόμη φτερούγισμα, ένα ακόμη σημάδι, ότι η αγάπη δεν έχει πετάξει μακριά για πάντα.

Αυτή η φωτογραφία αποτυπώνει αυτό που τόσοι πολλοί δεν βλέπουν:

Οτι και τα ζώα γνωρίζουν την ερωτική απογοήτευση.

Γνωρίζουν τη συντροφικότητα.

Γνωρίζουν την αγάπη.

…Και γνωρίζουν την απώλεια.

Έτσι, όταν βλέπουμε ένα παιδί να απλώνει το χέρι του για μια πέτρα, ας σταματήσουμε και να το διδάξουμε αντ’ αυτού.

Διδάξτε τους ότι τα πουλιά δεν είναι παιχνίδια.

Ότι τα φτερά δεν είναι για εξάσκηση στη σκοποβολή.

Ότι η αγάπη υπάρχει στις μικρότερες, πιο απαλές γωνιές της φύσης – και ότι έχουμε καθήκον να την προστατεύσουμε.

Επειδή η θλίψη αυτού του περιστεριού, δεν είναι απλώς η δική του.

Είναι ένας καθρέφτης της δικής μας.

Μια υπενθύμιση, ότι η θλίψη υπερβαίνει τη γλώσσα και τα είδη.

Μια έκκληση, σιωπηλή αλλά διαπεραστική:

Να είμαστε ευγενικοί και να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ακόμη και τα μικρότερα πλάσματα νιώθουν βαθιά.

Ας μην γίνουμε εμείς ο λόγος, που ένα άλλο περιστέρι πρέπει να θρηνήσει.

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ