Το δώρο της Πιπση

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

«Πρέπει τώρα να σας πω την ιστορία μιας γάτας.

Δεν ήταν όμορφη, ούτε χαδιάρα.

Ήταν ίσως η πιο άσχημη και άκομψη γάτα που έχω γνωρίσει.

Μονοκόμματη και τραχιά σαν μπουλντόγκ.

Δεν ήταν καν δική μου.

Όμως μου έκανε ένα θαυμάσιο Χριστουγεννιάτικο δώρο.

Ζούσα τότε σε προάστιο της Αθήνας.

Το σπίτι, μονοκατοικία παλιά και άβολη, ήταν απομονωμένο σε ένα ύψωμα.

Πίσω του το δάσος..

Για αρκετούς μήνες, αφού μετακόμισα, έβλεπα μία γριά και άσχημη γάτα που τριγύριζε συστηματικά το σπίτι.

Βέβαια γάτες εκεί υπήρχαν πολλές – και οι δικές μου και οι τακτικές επισκέπτριες και οι περαστικές.

Όμως αυτή ήταν αλλιώτικη.

Ούτε πλησίαζε πολύ ούτε απομακρυνόταν.

Βρισκόταν πάντα σε ίδια απόσταση από το σπίτι, σαν να ήταν δεμένη με ένα αόρατο σχοινί.

Στηνόταν απέναντι και κοιτούσε συνεχώς τα παράθυρα, με μάτια κουρασμένα, κοκκινισμένα ενώ έβγαζε ένα χαμηλόφωνο μακρόσυρτο ήχο – κάτι ανάμεσα σε ουρλιαχτό και παράπονο.

Φερόταν σαν άγρια γάτα – αλλά δεν έμοιαζε άγρια.

Όταν στηνότανε απέναντι στο παράθυρο της άνοιγα να μπει αλλά αυτή στεκόταν εκεί στην ίδια πάντα απόσταση.

Αν πλησίαζα, οπισθοχωρούσε, χωρίς να τρομάζει και να εξαφανίζεται.

Έτρωγε το φαγητό που της έδινα, με τον όρο ότι πάντα θα σεβόμουνα την προκαθορισμένη απόσταση.

Αν στεκόμουν κοντά στο πιάτο, προτιμούσε να μείνει νηστική.

Το αίνιγμα λύθηκε όταν μίλησα με την κόρη του παλιού ιδιοκτήτη. ‘

Ηταν η γάτα του!

Η μοναδική του συντροφιά!

Την έλεγαν Πίπση κι ο γέροντας την υπεραγαπούσε.

Μόνο που την είχε τόσα χρόνια, που κανείς δεν φανταζόταν ότι ζούσε ακόμα.

Πρέπει να ήταν πάνω από δεκαπέντε χρόνων – υπέργρια.

Όταν πέθανε ο γιατρός, δεν την βρήκαν στο σπίτι.

Το κλείδωσαν – κι ούτε που την σκέφτηκαν. Κι εκείνη, πήρε τα βουνά και έγινε άγρια.

Δηλαδή, το σπίτι που έμενα ήταν το δικό της!

Έκανα ότι μπορούσα να την πείσω να επιστρέψει – μάταια.

Δεν εμπιστευόταν κανένα.

Η χαϊδεμένη και καλομαθημένη, που γριά βρέθηκε στο δρόμο, επέζησε – αλλά δεν πίστευε πια σε τίποτα.

Μέχρι που ήρθαν Χριστούγεννα, παραμονές και ξαφνικά ακούω ένα άλλο νιάου και βλέπω την Πίπση με την μύτη κολλημένη στο τζάμι.

Ανοίγω το παράθυρο και – δεν πιστεύω τα μάτια μου – μπαίνει στο σπίτι.

Πρώτη φορά μπαίνει στο σπίτι, μυρίζει δεξιά-αριστερά με μεγάλη προσοχή, ψάχνει – και τελικά έρχεται εκεί που καθόμουνα, νιαουρίζει παρακλητικά και πηδάει στην αγκαλιά μου.

Η Πίπση – που τηρούσε πάντα την απόσταση ασφαλείας, τα τρία μέτρα!

Είχε έρθει για να γεννήσει.

Μέσα στην αγκαλιά μου πάλευε τρεις ώρες και έκανε τέσσερα μικρά γούνινα.

Κάθισε δύο μήνες στο σπίτι, τα μεγάλωσε, τα ανάθρεψε – και μία μέρα τα πήρε και εξαφανίστηκαν.

Δεν την ξαναείδαμε ποτέ.

Ούτε αυτά.

Δεν τα πήρε όλα όμως.

Έμεινε ένα, το γλυκύτερο, που αργότερα έγινε η γάτα της ζωής μου.

Το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο Δώρο..»

Ν. Δήμου

“Το δώρο της Πίπση”, 1972

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ