Εφυγε απο τη ζωη ο Διας, ενα απο τα πιο αγαπητα αδεσποτα του Αγρινιου

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Ξεψύχησε ένα από τα πιο αγαπητά αδέσποτα του Αγρινίου -Καλό ταξίδι Δία…Θα μας λείψεις!
Θλίψη και πόνο προκάλεσε ο θάνατος του ΔΙΑ στους φιλόζωους του Αγρινίου, ένα από τα πιο αγαπητά αδέσποτα της πόλης μας που κοίταζε τους ανθρώπους με λατρεία και σύχναζε σε στέκια όπου τον χάιδευαν κι εκείνος δεν χόρταινε τα χάδια τους.Όσοι τον φρόντιζαν και τον τάιζαν, γιατί ο δήμος Αγρινίου όχι μόνο για τον ΔΙΑ αλλά και για άλλα αδέσποτα του δήμου δεν έχει δείξει ενδιαφέρον, στενοχωρήθηκαν που κόπηκε το νήμα της ζωής του. Ο ΔΙΑΣ ήταν ένα σκυλί σύμβολο για την πόλη, ήταν η μασκότ της φιλαρμονικής και όπως λένε “Ο φίλος της φιλαρμονικής Αγρινίου πιστός ακροατής και συνοδός μας όπου μας άκουγε, τώρα θα μας ακούει από ψηλά ο φίλος μας θα ζει πάντα στην καρδιά μας…!!!”

Καλό ταξίδι Δία και σε ευχαριστούμε που μας αγάπησες περισσότερο, απ όσο εμείς!!

Στα social media είναι αμέτρητες οι αναφορές για το ΔΙΑ ξεχωρίσαμε μία και δημοσιεύουμε

PANOS KATSAKIORIS
«Γαμιέται ο Δίας» αυτό τον καιρό!
Τι σκατά γίνεται δω κάτω, ρε?
Όλα ανάποδα και μουρτζουφλιασμένα. Ανάδρομοι όλοι οι πλανήτες ρε φίλε.
…Αλλά ο Δίας, έγινε απόδημος. Δεν θα πηδιέται πιά!…

Βαρύς, χοντρός, ράθυμος, αργός, λιγομίλητος, διακριτικός, σεβάσμιος άρχοντας!
Απ’ όλα τα ζώα του Μαγευτικού βασιλείου, δίποδα και τετράποδα, η προσωπικότητά του, επέβαλε με το κύρος της τον θαυμασμό, το σεβασμό και τη συμπάθεια.
Είχε τη στόφα του ήρεμου ηγέτη, του σοφού γέροντα.
Αυτού που μας λείπει!

Στη κοινωνία του είδους του, έβλεπες όλα να τον παρακολουθούν, κι αν όχι ακολουθούν, να τον σέβονται χωρίς να τον φοβούνται. Ένας φιλεύσπλαχνος νονός, ένας ήπιος δίκαιος πάντρε παντρόνε.
Παρ’ ότι μπάσταρδος, είχε στο dna του, τη λάμψη της «λαμπρής εισόδου» (λαμπρα ντορ)

Στο Σείριο ερχόταν, σχεδόν πάντα, κάθε βράδυ! Την ίδια ώρα!
Κοιτούσε όλους, τους χαιρετούσε μυρίζοντάς τους, ακουμπούσε το κεφάλι του και έγερνε το βάρος του πάνω σου, για μια αγκαλιά κι ένα χάδι. Δεν το γύρευε. Το έπαιρνε! Γιατί όλοι δεν αρνιούνται την αγάπη.
Άλλες φορές, ακούμπαγε το μουσούδι του πάνω στο λυγισμένο στη καρέκλα μηρό σου κι έπαιρνε τη ζεστή σου διάθεση με τη παλάμη σου πάνω στο κεφάλι του. Ποτέ ακατάδεκτος σε ότι του προσέφερες, αλλά και ποτέ ζήτουλας. Ξαπλάρωνε κάθετα στο διάδρομο ανάμεσα απ’ τα τραπεζάκια. Για να περάσεις, έπρεπε να τον πηδήξεις. Αν δεν τον έβλεπες, – σπάνιο για τον όγκο του – σκόνταφτες πάνω του, τον πάταγες, βούταγες στα πλακάκια….κι αυτός πεταγόταν απ’ τον ύπνο του και χωρίς μιλιά ξαναβυθιζόταν στο όνειρό του. Σε συγχωρούσε αμέσως για το κατά λάθος σου. Ευτυχισμένο ον!
Το «μαγαζί», ποτέ του δεν τον έδιωξε. Ακόμα κι αν έπρεπε να τον πηδάει πενήντα – εκατό φορές το κάθε βράδυ. Δεν ξέρω ούτε άλλο μαγαζί να απηύδησε γι αυτό του το χούι. Νάναι ξαπλωμένος ανάμεσα στα τραπέζια και να μην σου δίνει χώρο να πατήσεις. Ήξερε, πώς είναι και πως παίρνεται η τρυφερότητα κι η αγάπη.

Πέρασε πριν λίγο μπροστά μου, φορτωμένος στη φαγάνα μιας μπουλντόζας.
Έτσι! Ξαπλωμένος! Αλλά χωρίς ανάσα!

Κανείς δεν θα πάει στη κηδεία του.
Δεν θα γίνει καμιά κηδεία.
Ποιος ξέρει και ποιος νοιάζεται, που και ποιο χώμα θα τον σκεπάσει.
Δεν υπάρχει γη, δεν χρειάζονται τελετές και μοιρολόγια για τους μεγάλους.
Κανείς δεν θα τον κλάψει στο φέρετρο δίπλα.
Δεν υπάρχουν φέρετρα για τους μεγάλους.
Μια ολόκληρη πόλη μιλάει για τον άρχοντα που έφυγε!
Αν όχι δάκρυ, ένα ξελίγωμα ανεβαίνει απ τα μπουχτισμένα από αναστεναγμούς στήθια μας
Ποιος άλλος έχει τέτοια τιμή?

Δεν ήταν μασκότ! Ήταν σύμβολο!:
Εσωστρεφούς υπερηφάνειας κι ήρεμης δύναμης!
Όπως ο χαρακτήρας κι η ψυχή αυτής της πόλης!

Panos Katsakioris.

http://www.agriniosite.gr