Η φορολόγηση των σκύλων ( 1899 ) – Νόμος ΒΦΟΘ’ « περί φορολογίας των ζώων ».

Ανάγνωση σε: 6 λεπτά

Κωνσταντίνος Ιωαν. Νιφορόπουλος
Ορκωτός Ελεγκτής – Λογιστής

[ Κονκάρδα « φορολογικά ενήμερου » σκύλου στην αλλοδαπή, το 1900 ]
( Πηγή : History of Dog Licensing http://www.vacs.ca/dog-licencing/history-dog-licensing )

Ο Νόμος
« Στη συνεδρίαση της Βουλής την 4η Ιουνίου 1899 ο τότε υπουργός των Οικονομικών Ανάργυρος Σιμόπουλος (επί κυβερνήσεως Γεωργίου Θεοτόκη) έφερε προς συζήτηση νομοσχέδιο «περί φορολογίας των κυνών».
Το σκεπτικό του ήταν διττό. Με την επιβολή του φόρου αυτού:
1) θα περιοριζόταν ο αριθμός των σκύλων και θα περιστελλόταν η λύσσα, απ’ την οποία προσβάλλονταν πολλοί. Οι κάτοχοι κυνών, για να τους εκδοθεί πιστοποιητικό ότι είχαν υποβληθεί σε φορολογία, θα δήλωναν τα σκυλιά τους στις αστυνομικές αρχές και με τον τρόπο αυτό θα λαμβάνονταν από την Αστυνομία μέτρα για την προφύλαξη των πολιτών από τη λύσσα.
2) Θα αυξάνονταν τα δημόσια έσοδα κι έτσι θα ήταν δυνατή η μείωση κάποιων άλλων φόρων που επιβάρυναν τις παραγωγικές τάξεις» . ( Πηγή : « Χρονοντούλαπο» https://chronontoulapo.wordpress.com/2013/02/24/ )

Με τον νόμο ,ΒΦΟΘ’ « περί φορολογίας των ζώων » , ( ΕτΚ αρ. 107 – 10/6/1899 ) , επιβλήθηκε φόρος και στους σκύλους, ως εξής :

[ Σημειώνεται ότι η εφημερίδα την εποχή εκείνη, ετιμάτο 5 λεπτά. Άρα χρησιμοποιώντας την αναλογία της αξίας της εφημερίδας ( 1 η 1,5 ευρώ σήμερα ), μπορούμε να πούμε ότι η αξία των 10 δραχμών τότε, σήμερα είναι : 200-300 ευρώ ].

Δεν υπάγονταν στην Φορολογία αυτή :

Υποβολή της Δήλωσης και καταβολή του φόρου.

Οι « ερμηνευτικές εγκύκλιοι ».

α) Από τότε, κάποιες «ερμηνευτικές εγκύκλιοι», άλλαζαν το Νόμο.

(εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, 2/2/1900).

β) «Διευκρινήσεις» περί «αλλοδαπών» και «εγχωρίων» σκύλων

Η φορολογία των σκύλων σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη

α) Αγγλία

Στα τέλη του 18ου αιώνα η αγγλική κυβέρνηση ήταν απελπισμένη για χρήματα για να χρηματοδοτήσει τον συνεχιζόμενο πόλεμο με τη Γαλλία. Ένας τρόπος να συγκεντρωθούν τα αναγκαία μετρητά ήταν η φορολογία. Ο Φόρος αυξήθηκε σε όλα από σαπούνι, τσάι, καπνό, παράθυρα και δαντέλες – και πράγματι δεν σταμάτησε εκεί. Υπήρχε φόρος για τα άλογα κ.λπ αλλά κανένας από αυτούς τους φόρους δεν δημιούργησε την ίδια αναταραχή με την επιβολή φόρου για τα σκυλιά το 1796.
Εκείνοι που υποστήριξαν το νομοσχέδιο τόνισαν ότι τα σκυλιά κατοικίδιων ζώων ήταν πολυτέλεια και κατανάλωναν τροφή που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα για τη διατροφή των φτωχών. Οι αντίπαλοι υποστήριξαν ότι η ανάγκη για πράγματα πέρα από τα βασικά – όπως ένα σκυλί – ήταν ένα σαφώς ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι τα κατοικίδια ζώα ήταν φίλοι τους, και η επιβολή φόρου σε αυτούς άλλαζε τη γλώσσα της φιλίας σε εκείνη της δουλείας και της υπηρεσίας.
Είναι ενδιαφέρον ότι η ιδέα πίσω από τον φόρο σκυλιών μπορεί να προέρχεται από τη Γαλλία. Ο γαλλικός φόρος σκύλων προτάθηκε να αποθαρρύνει την κυριότητα του σκύλου ως μέσο ελέγχου της νόσου ( λύσσας ) και να αυξήσει τη διαθεσιμότητα τροφίμων. Ο φόρος σκύλων παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το 1882.
( Πηγή : A Tax on Dogs by Grace Elliot – http://englishhistoryauthors.blogspot.gr/2013/07/a-tax-on-dogs.html )

β) Γερμανία.

« Το 1830, επιβλήθηκε φόρος στους ιδιοκτήτες σκύλων στο Βερολίνο, αξίας 3 ταλίρων. Ήταν ένα σημαντικό ποσό και το μέτρο είχε ως στόχο να μειώσει την εξάπλωση των ασθενειών, που προκαλούνταν από τα σκυλιά. Τα έσοδα θα χρησιμοποιούνταν για να κατασκευαστούν πεζοδρόμια στην πόλη. Μέσα σε πέντε χρόνια, από το 1830 έως το 1835, ο πληθυσμός των σκύλων στο Βερολίνο μειώθηκε από 5.900 σε 3.300. Με το πέρασμα του χρόνου, η αγάπη των Βερολινέζων για τα τετράποδα επικράτησε και άρχισαν να αποδέχονται τον φόρο. Τα σπίτια γέμισαν πάλι με κατοικίδια και οι δρόμοι με πεζοδρόμια.
Όμως το 1926, σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, ο φόρος αυξήθηκε δραματικά.
Το Βερολίνο του μεσοπολέμου είχε ανάγκη τα έσοδα και πλέον οι ιδιοκτήτες σκύλων έπρεπε να καταβάλουν 60 μάρκα, ποσό που θα αντιστοιχούσε σήμερα σε περισσότερα από 500 ευρώ. Η αύξηση οδήγησε τους Βερολινέζους σε δύσκολες αποφάσεις. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, χιλιάδες περίμεναν έξω από γραφεία κτηνιάτρων για να θανατώσουν τα κατοικίδια τους.
Μέσα σε τέσσερα χρόνια “εξαφανίστηκαν” 40 χιλιάδες σκύλοι………» ( Πηγή : «Η Μηχανή του Χρόνου» http://www.mixanitouxronou.gr/ foro-skilou/ )

γ) Γαλλία
« Ο υπουργός των Οικονομικών της Γαλλίας Καγιώ το 1909 πρότεινε στη Βουλή την καθιέρωση νέων φόρων που θα επιβάλλονταν στους πλούσιους. Ένας από αυτούς ήταν ο φόρος «επί των κυνών». Η βασική του διάταξη ήταν ότι «δι’ έκαστον οικοφύλακα ή αγροφύλακα σκύλο ο κάτοχός του θα πλήρωνε 1,5 φράγκο. Όσον αφορά τους σκύλους πολυτελείας ή διασκεδάσεως, ο φόρος θα ήτο ανάλογος προς τον αριθμόν των κυνών, τους οποίους θα είχε έκαστος φορολογούμενος, ήτοι 7 φράγκα δι’ έκαστον κύνα διά τους πέντε πρώτους». ( Πηγή : « Χρονοντούλαπο» https://chronontoulapo.wordpress.com/2013/02/24/ )

Τι έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής :

( Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 20-1-1901 )
………………………………..

( Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ 1/1/1900 )

………………………………

«Ο νόμος αποδείχτηκε προβληματικός, δεδομένου ότι ήταν δυσχερής η διάκριση των σκύλων σε διάφορες κατηγορίες (πολυτελείας, ποιμενικούς, κ.ά.), ώστε να καθοριστεί το ύψος του φόρου που αναλογούσε στην καθεμιά από τις παραπάνω κατηγορίες. Γι’ αυτό το υπουργείο των Οικονομικών έστελνε συνεχώς ερμηνευτικές εγκυκλίους . Οι αρμόδιες υπηρεσίες κατασκεύασαν ειδικές μικρές μεταλλικές και αριθμημένες κονκάρδες, οι οποίες τοποθετούνταν στα περιλαίμια των σκύλων. Όσοι δεν έφεραν τέτοιες κονκάρδες θεωρούντο χωρίς ταυτότητα, αδέσποτοι και παράνομοι και διώκονταν από την δημοτική αστυνομία και τον φοβερό μπόγια. Ο τελευταίος χρησιμοποιώντας ένα κάρο που είχε μετατραπεί σε κλούβα, συλλάμβανε τα ζωντανά και τα οδηγούσε σε οικόπεδο πίσω από το Γκάζι, όπου και τα θανάτωνε «δι’ ιδιαιτέρου μηχανήματος». (ένας πρωτόγονος φούρνος) όπου τα ζωντανά έβρισκαν φρικτό θάνατο». Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν στην Βουλή, η εφαρμογή του μέτρου απέδωσε τον πρώτο καιρό το ποσόν των 60.000 δραχμών, αλλά και τις διαμαρτυρίες των «κυνοφίλων και κυνδεσποτών». Το 1901 η αρμοδιότητα περιήλθε απευθείας στον Υπουργό Οικονομικών που εξαπέλυσε πραγματική εκστρατεία καταδίωξης των συμπαθητικών τετράποδων, ενώ αυξήθηκαν και τα πρόστιμα. Ο ιδιοκτήτης του αδήλωτου τετράποδου έχανε το σκύλο του και καλείτο να πληρώσει το τριπλάσιο του ορισμένου φόρου » . [ Πηγή : (*) Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς – «Ο Μικρός Ρωμηός» : Άρθρο : «Η φορολόγηση των σκύλων και ο φρικτός θάνατος των αδέσποτων»]

………………………………

«Παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες του υπουργείου των Οικονομικών να γεμίσει τα κρατικά ταμεία με τη φορολόγηση των σκύλων, ο νόμος δεν απέδωσε τα αναμενόμενα έσοδα. Το ομολόγησε ο ίδιος ο «εμπνευστής» του Α. Σιμόπουλος στη συνεδρίαση της Βουλής τη 13η Φεβρουαρίου 1902. Κάνοντας αποτίμηση των αποτελεσμάτων του είπε: « Η εφαρμογή του έσχε δύο αποτελέσματα: πρώτον, εξήγειρε πολλά παράπονα· παράπονα κατά της διακρίσεως των κυνών εις τας διαφόρους κατηγορίας, τουτέστιν αν είναι πολυτελείας, αν είναι ποιμενικοί, αν είναι συνήθεις κλπ. Αλλ’ έσχε και αποτέλεσμα ταμιευτικόν ανάξιον λόγου. Κατά τα πρώτα έτη η πρόσοδος (= τα έσοδα) ανήλθεν εις το ποσόν των 60.000 δραχμών. Βραδύτερον όμως, λόγω των πολλών εξαιρέσεων προς κατάπαυσιν των εγερθέντων παραπόνων, η εκ του φόρου τούτου πρόσοδος κατήλθεν εις 40.075 δρχ.. Απέναντι του τόσον ευτελούς ποσού η περαιτέρω διατήρησις του τοιούτου φόρου αποβαίνει αδικαιολόγητος». Είχε λοιπόν το θάρρος (κάτι που δεν συμβαίνει με τους τωρινούς υπουργούς) να αναγνωρίσει την αναποτελεσματικότητα του νόμου και να προτείνει την κατάργησή του. Γι’ αυτό κατέθεσε στη Βουλή νομοσχέδιο «περί καταργήσεως του φόρου των κυνών» και ζήτησε από το προεδρείο της να αναγραφεί στην ημερήσια διάταξη προς συζήτηση και παράλληλα να τυπωθεί και να διανεμηθεί στους βουλευτές, για να ενημερωθούν για το περιεχόμενό του (εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, φύλλο της 18ης Φεβρουαρίου 1902) » . ( Πηγή : « Χρονοντούλαπο» https://chronontoulapo.wordpress.com/2013/02/24/ )

( Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ 5/1/1900 )

Πηγή: https://www.taxheaven.gr/news/news/view/id/37339