Οι καμπάνες σήμαναν… Όσο υπάρχει Αντίσταση και Αντιδραση, θα υπάρχει και ο Μίκης με τους Υμνους του για την Ελευθερία μας

Ανάγνωση σε: < 1 λεπτό

Τα γούνινα πόδια μου, έχασαν της νοσταλγίας την υποταγή και έγιναν μεταλλικά…

Σα να θέλει πατερίτσες η ζωή μας, τώρα.

Ένα καλοκαίρι που μετράει καμένη γη, μέσα και έξω της,
βαδίζει σε ένα φθινόπωρο που ελπίζει να ρίχνει πέτρες
σε αυτο που του επιβάλλουν.

Ποτέ τα ζώα, δεν θα ‘ναι όπως πριν…

Αλλά ούτε και οι άνθρωποι.

Φοράω τις κάλτσες μου και φοβάμαι το μέλλον
που θα τρίβει τα μάτια του από την κάπνα του παρόντος.

Ξεσηκώνομαι… Και μετά, τραγουδάω δυνατά:

Τη Ρωμιοσύνη, μην την κλαις
Νάτη πετιέται από ‘ξαρχής
Κι αντριεύει και θεριεύει
Και καμακώνει το θεριό
Με το καμάκι του ήλιου

Μίκη, είσαι ένα παγκόσμιο σύμβολο Πολιτισμού, Ανθρωπισμού και Φιλοζωιας, που μέσα από τις μουσικές σου συνθέσεις, ανέβασες τη χώρα μας λίγο ψηλότερα, στα πέρατα της Οικουμένης.

Το έργο σου ανεκτίμητο και η παρακαταθήκη σου αστείρευτη.

Λίγοι θνητοί κερδίζουν την Αθανασία και Εσύ είσαι ένας από αυτούς. Οι μουσικές σου θα είναι πάντα οι εθνικοί μας ύμνοι.

Οι καμπάνες της Ρωμιοσύνης σήμαναν… Δεν λέμε Αντίο… Καλή αντάμωση…

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ