Χίος μου, καμένη και προδομένη

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

Μια μαύρη σελίδα γράφτηκε ξανά στην ιστορία του νησιού μου.

Η Χίος, η γη που μεγάλωσα, η γη που αγαπάω, έγινε στάχτη.

Μια φωτιά – είτε από χέρι εχθρικό, είτε από χέρι «δικό μας», κυβερνητικό – κατέκαψε δάση, ζώα, περιουσίες, μνήμες.

Κι όμως, το πιο μεγάλο θύμα δεν είναι ούτε τα καμένα δέντρα ούτε τα σπίτια.

Είναι η ίδια η ψυχή του τόπου και των ανθρώπων του.

Γιατί η φωτιά αυτή δεν μοιάζει με τις άλλες.

Δεν μοιάζει με φυσική καταστροφή.

Μοιάζει με έγκλημα.

Έγκλημα κατά της φύσης, κατά της ιστορίας, κατά της αξιοπρέπειας μας.

Τυχαία δεν καίγεται κάθε φορά ο ίδιος τόπος.

Τυχαία δεν εξαφανίζονται δάση που “τυχαίνει” να κρύβουν από κάτω τους θησαυρούς της γης – όπως το αντιμόνιο που ξαφνικά «ανακαλύψαμε» πως θέλουμε να εξορύξουμε.

Τυχαία δεν γίνεται στάχτη η ελπίδα.

Οι φλόγες δεν σκότωσαν απλώς δέντρα.

Έπνιξαν την εμπιστοσύνη μας.

Κι αν το χέρι που άναψε τη φωτιά κρατούσε ξένη σημαία, η σιωπή και η αδράνεια αυτών που έπρεπε να προστατεύσουν το νησί, είναι συνενοχή.

Ποιος απαντά στους κατοίκους που είδαν να χάνεται ο μόχθος χρόνων;

Ποιος νοιάζεται για τα ζώα που κάηκαν ζωντανά;

Για τον αέρα που δεν αναπνέεται πια;

Η Χίος δεν είναι απλώς ένα νησί.

Είναι πατρίδα.

Είναι τα μαστιχόδεντρα, τα μονοπάτια, οι γιαγιάδες που κάθονται έξω με το κομπολόι και λένε ιστορίες.

Είναι οι μνήμες μας, οι ρίζες μας.

Και αυτά δεν μπαίνουν σε επενδυτικούς χάρτες.

Δεν ανταλλάσσονται με κονδύλια, ούτε θυσιάζονται στον βωμό καμίας εξόρυξης.

Ζητάμε αλήθεια.

Ζητάμε δικαιοσύνη.

Ζητάμε προστασία.

Και κυρίως ζητάμε να μην ξανακαεί το αύριο των παιδιών μας.

Η Χίος αξίζει καλύτερα.

Κι εμείς θα το φωνάζουμε, μέχρι να μας ακούσουν.

Βικτωρία Πετραλη

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ