Ας πούμε οχι στα πλαστικά μιας χρήσης… Η αλλαγή πάντα ξεκινά από μικρές κινήσεις που κάνει ο καθένας μας

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Μια τραγική εικόνα που μέσω της απτής πραγματικότητας αντικατοπτρίζει τη σήψη ενός πολιτισμού που παράγει αυτά τα αποτελέσματα…

Το γνωρίζουμε το πρόβλημα της τεράστιας μόλυνσης του πλαστικού και τις επικίνδυνες συνέπειες για τον πλανήτη. Συνεχίζουμε όμως να έχουμε το πλαστικό πρωταγωνιστή στη συσκευασία τροφίμων κι άλλων αγαθών.
Γιατί ?

Γιατί να μην αντικαταστήσουμε -όπου είναι εφικτό- το πλαστικό με χαρτί ή γυαλί?

Γιατί π.χ. να μην επιστρέφουμε όπως παλιά τα κενά μπουκάλια? Θα μπορούσαμε να πάμε με δικά μας τάπερ προς γέμιση με τρόφιμα που πουλιούνται με το κιλό και όχι να τα αγοράσουμε σε πλαστικές συσκευασίες, που πετάμε μόλις γυρίσουμε στο σπίτι.

Γιατί κλείνουμε τα μάτια μας στην υπερπαραγωγή πλαστικών συσκευών από τις ανεπτυγμένες χώρες παραγωγους και έπειτα διάθεση των πλαστικών σκουπιδιών σε χώρες φτωχες, για μια χούφτα δολάρια?

Γιατί εμείς ως πολίτες δεν απαιτούμε, πιέζοντας με όποιους τρόπους μπορούμε (ως καταναλωτές και ψηφοφόροι) τους “αδιάφορους” εθνικούς μας πολιτικούς να νομοθετούν για την προώθηση στάσης και συμπεριφοράς κατά της πλαστικής συσκευασίας μιας χρήσης ?

Μόνο για την κατάργηση της πλαστικής σακούλας στο σουπερμάρκετ θα παλέψει το κράτος, όταν μέσα το κατάστημα είναι γεμάτο με άλλες μορφές πλαστικού μιας χρήσης? Μεγάλη υποκρισία… κι εμείς οι καταναλωτές που δεν αντιδρούμε, γινόμαστε μέσα στη σιωπή μας συμμέτοχοι στο “έγκλημα”.

Ως πότε?

Εάν ένας ένας αλλάξουμε συνήθειες, μπορεί και να προλάβουμε.

Ας μηδενίσουμε το πλαστικό μιας χρησης ΤΩΡΑ!!!
Ας ανακυκλώνουμε τις συσκευασίες μας ΤΩΡΑ!!!

Το έτος 2050 είναι τόσο μακρυά μας όσο εμείς θα το απομακρύνουμε με τις πράξεις μας!!! Το “ποτέ δεν είναι αργά ” θ’ αντικατασταθεί με το ” ξεκίνα χθες” σύμφωνα με τις τελευταίες συμπαντικές πληροφορίες.

“Με αυτή τη φωτογραφία ο Πορτογάλος φωτογράφος Μάριο Κρουζ κέρδισε βραβείο στο διαγωνισμό World Press Photo 2019. Στη φωτό βλέπουμε έναν μικρό φτωχοδιάβολο να κοιμάται πάνω σε βρώμικο στρώμα, περιτριγυρισμένος από σκουπίδια (κυρίως πλαστικά).

Το ιδιαίτερο της ιστορίας πίσω από τη φωτογραφία είναι πως ο μικρός δεν κοιμάται μέσα σε κάποια χωματερή, αλλά πάνω σε ένα παχύ στρώμα σκουπιδιών που επιπλέει στο ποτάμι Pasig στη Μανίλα στις Φιλιππίνες. Είναι τόσο πυκνή η πλαστική ρύπανση στον ποταμό, έναν από τους πλέον ρυπασμένους στον κόσμο, που ο νεαρός δεν ανησυχεί μήπως βουλιάξει.

Έχει εκτιμηθεί πως ο Pasig δέχεται έως 63.000 τόνους πλαστικών σκουπιδιών κάθε χρόνο, τα οποία με τη σειρά τους καταλήγουν στον ωκεανό, επιβαρύνοντας τους θαλάσσιους οργανισμούς.

Όμως, βρισκόμαστε όπως είπαμε στη Μανίλα, μια μητρόπολη που κατοικείται από σχεδόν 23 εκ. ανθρώπους. Εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς αναγκάστηκαν να χτίσουν καλύβια, να ζήσουν σε φαβέλες κατά μήκος του ποταμού, για να στεγάσουν τη φτώχεια τους. Χωρίς νερό, χωρίς υποδομές, το ποτάμι είναι ο μοναδικός υποδοχέας λυμάτων και σκουπιδιών. Παρότι τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται μια προσπάθεια αποκατάστασης του ποταμού, θα περάσουν αρκετά χρόνια για να περιοριστεί η ρύπανση στην πηγή της.

Και όπως πάντα, αυτή η φωτό δείχνει μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Σε πάμπολλες ακόμα περιοχές ανά τον κόσμο, κυρίως της Ασίας και της Αφρικής, επικρατούν παρόμοιες συνθήκες.

Πέρα από την ανάγκη δημιουργίας καλύτερων συνθηκών για τους ανθρώπους που ζουν κυριολεκτικά μέσα στα σκουπίδια, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα ζητά επιτακτικά μέτρα για τον περιορισμό της πλαστικής ρύπανσης μιας και εκτιμάται πως αν δεν δράσουμε άμεσα, έως το 2050 θα υπάρχουν περισσότερα πλαστικά τεμάχια στη θάλασσα απ’ ό,τι ψάρια.

Εμείς οι ‘ανεπτυγμένοι’ στην Ευρώπη και την Β.Αμερική μπορεί να μην διαθέτουμε τέτοιους ποτάμιους σκουπιδότοπους, αλλά παραμένουμε μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης. Διότι δεν φτάνει που οι φτωχοδιάβολοι δεν μπορούν να διαχειριστούν τα δικά τους πλαστικά σκουπίδια, δέχονται κάθε χρόνο και τα δικά μας. Για παράδειγμα, το 2015 οι ΗΠΑ ‘εξήγαγαν’ 2,05 εκ. τόνους πλαστικών σε φτωχές χώρες, υποτίθεται για ανακύκλωση, αλλά στην πραγματικότητα για δημιουργία πλαστικών χωματερών με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υποβάθμιση της υγείας και του περιβάλλοντος στις χώρες υποδοχής.

Μετά την απόφαση της Κίνας το 2017 να κλείσει τα σύνορά της σε εισαγωγές πλαστικής σαβούρας, η παγκόσμια αγορά στη διαχείριση σκουπιδιών ταρακουνήθηκε σοβαρά, αλλά δεν πτοήθηκε. Βρέθηκαν γρήγορα νέοι τόποι προορισμού όπως οι Φιλιππίνες, η Μαλαισία, το Βιετνάμ, μέχρι και η Τουρκία. Κι έτσι μπορούμε ευτυχισμένοι να καμωνόμαστε ότι προστατεύουμε το περιβάλλον, ενώ η πραγματικότητα είναι αρκετά θολή”.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10158341489393272&set=a.53878043271&type=3&theater