Η Ρωμιοσυνη νατη, νατη πετιέται και… κλαίει

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Της αγαπης αιματα μας πορφυρωσαν, οξειδωθηκε μες τη νοτια των ανθρωπων, πηραμε τη ζωη μας λαθος, καταφεραμε και αλλαξαμε ζωη, οταν καταλαβαμε οτι ενα το χελιδονι και η ανοιξη ακριβη…

… Και τελικα συνειδητοποιησαμε οτι τη ρωμιοσυνη που πολλες φορες φορες εχουμε κλαψει εκει που παει να σκυψει… νατη πετιεται απο ξαρχης και ανδριευει και θεριευει….και τελικα το κυκλαμινο βρηκε χωματα και ανθει…

Ολοκληρωσε τη πορεια του ο υπεροχος αυτος Ανθρωπος που εφερε το πνευμα σε καθε ελληνικο σπιτι και μας εκανε να καταλαβουμε οτι Αξιον Εστι να αγωνιζεσαι για τα ιδανικα σου.

Ειμαστε φτωχοτεροι ως εθνος, αλλα ειναι στο χερι μας να μην ξεχασουμε το μυνημα που μας εφερε αυτος ο ανθρωπος και να κανουμε τα παιδια μας κοινωνους με τη τεχνη του. Οι κοινωνίες δεν αντέχουν τον φασισμό.

‘Ενα μεγάλο ευχαριστώ και μια απέραντη ευγνωμοσύνη για την προσφορά αυτού του ανθρώπου σε τόσες γενιές Ελλήνων…

Μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης, θάρρους και αγώνα για τις αξίες και τα ιδανικά της Ελλάδας…

Σαν ένας Απόλλωνας που με κάθε νότα και κάθε μελωδία τόξευε την ψυχή σου και σε γιάτρευε…

Είναι από αυτές τις στιγμές που νιώθεις φτωχός, αλλά και συνάμα πλούσιος.

Νιώθεις θλίψη και συνάμα χαρά για το ανεκτίμητο εργο του…

Βαριά η κληρονομιά… Η αξία όμως το να είσαι Έλληνας!

Γι’ αυτό…την Ρωμιοσυνη μην την κλαις!

Εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο με το λουρί στο σβέρκο

Νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου…

Και αν βρέχει…δάκρυα…στην φτωχογειτονιά βρέχει και στην καρδιά μου

Αχ! ψεύτη κι άδικε ντουνιά
που άναψες τον καημό μου
Είσαι μικρός και δε χωράς
τον αναστεναγμό μου…

Και…Είναι μεγάλος ο γιαλός
είναι μακρύ το κύμα
είναι μεγάλος ο καημός
κι είναι πικρό το κρίμα…
Αλλά όταν θα…Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα…

Σώπα!!!

Γιατί…Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός…

Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας…

Και να θυμάσαι…

Ένα το χελιδόνι
κι η άνοιξη ακριβή
Για να γυρίσει ο ήλιος

θέλει δουλειά πολύ…

Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους…

Θεέ μου πρωτομάστορα
μέσα στις πασχαλιές και ‘συ
Θεέ μου πρωτομάστορα
μύρισες την Ανάσταση!!!

Και τραγούδα!!!

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη εσύ δοξαστική

Μη παρακαλώ σας μη
μη τη λησμονάτε τη χώρα μου

Αετόμορφα τα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
Και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ’ τον καιρό
Τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ’ αίματα

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη εσύ δοξαστική

Μη παρακαλώ σας μη
μη τη λησμονάτε τη χώρα μου…

Και μην Ξεχνάς Έλληνα!!!

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ’ όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή .

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή…

Κρίμα… Μέρα… Σεπτέμβρη… μίσεψες… εσύ που ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου ‘λεγες πως όλ’ αυτά
τα ωραία θα ν’ δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας…

Αλλά…
απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία»…

Κράτησα τη ζωή μου……..γιατί έμαθα καλά πως…

Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
Όταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μές απ’ τ’ άγρια γένια τους.Όταν σκοτώνονται όταν σκοτώνονται…

Η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες με σημαίες
και με ταμπουρλα…

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην Αιωνία σου η μνήμη και να’ναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει…

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Το ξέσπασμα του Μίκη Θεοδωράκη στη Ρωμιοσύνη, ήταν καθηλωτικό. “Να’τη πετιέται, να’τη πετιέται… Να’τη πετιέται από ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει”… Συναυλία στις 10 Οκτωβρίου 1974 στο Στάδιο Καραϊσκάκης, που αποτυπώθηκε βάσει υλικού την επόμενη χρονιά από τον Νίκο Κούνδουρο, στο πολιτικό ντοκιμαντέρ “Τραγούδια της Φωτιάς”.

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ