Το θράσος του να είσαι Έλληνας vegetarian το 1890

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Στις αρχές του 1890 ο «δόκτωρ Αλάνος», ένας από τους συγγραφείς και πρωτεργάτης της «Σχολής των Φυτοφάγων» όπως αποκαλείται, εμφανίζει συμπτώματα ασθένειας, τα οποία αποδίδει στο είδος της διατροφής του οπότε και αποκηρύττει την φυτοφαγία. Το γεγονός της αποσκίρτησής του αναπαράγεται μαζικά στον ευρωπαϊκό τύπο (με χαρά και δικαίωση) οπότε σύντομα φτάνει και στην Ελλάδα η είδηση μέσω ενός Έλληνα ανταποκριτή στη Γερμανία. Στο συγκεκριμένο άρθρο του στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», πάνω σε μια αποστροφή του λόγου του, επαίρεται για το γεγονός πως στην Ελλάδα δεν έχουν φτάσει τα εκφυλιστικά γεγονότα της φυτοφαγίας. Όμως λίγες μέρες μετά η εφημερίδα λαμβάνει μια επιστολή, και προς τιμήν του ο διευθυντής της Βλάσης Γαβριηλίδης επιλέγει να τη δημοσιεύσει, η οποία απαντάει στον ανταποκριτή από τη Γερμανία και φανερώνει σε μας έναν από τους πρώτους, και μάλιστα σκληροπυρηνικό, vegetarian στην Ελλάδα. Το όνομα αυτού: Χαρίλαος Βουλαλάς.

Λόγω του μεγάλου όγκου της δημοσιεύουμε εκτενή αποσπάσματα στην αυθεντική τους μορφή. Για τους ερευνητές ολόκληρη η επιστολή υπάρχει στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στο φύλλο της 18ης του Φλεβάρη του 1890.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΛΛΗΝΟΣ ΦΥΤΟΦΑΓΟΥ

Ο δόκτωρ Αλάνος, παρατηρήσας εσχάτως ότι έπαθεν εξ αθηραματώδους φλογώσεως των αρτηριών, απέδωκεν ελαφρώς το πράγμα εις την φυτοφαγίαν και απεκήρυξεν αμέσως τας αρχάς του. Πιθανόν όμως η ασθένειά του, ως χρονία, να έχη την αρχήν της πολλώ πρότερον, από του καιρού της κρεωφαγίας του, ή και να προήλθεν αυτώ εκ κληρονομικών παθημάτων. Έπειτα μήπως ήλπιζεν ότι γινόμενος φυτοφάγος δεν θα ησθένει ποτέ ή θα καθίστατο αθάνατος; Φαίνεται ότι ο δόκτωρ δεν αντέχει πλέον εις την φυτοφαγικήν λιτότητα, επεθύμησε κρέατος οσμήν και μη έχων άλλο πρόσχημα, εκήρυξεν οτι αιτία της ασθένειάς του ην ο φυτοφαγικός βίος. Ποία Σχολή, ποίον σύστημα φιλοσοφικόν, θρησκευτικόν ή και επιστημονικόν οιονδήποτε, δεν έσχε τους αποστάτας του όσο ευγενές και αν ή, όσας αληθείας και αν περιέχη;

Τι άλλο ζητούσιν οι φυτοφάγοι η ν’ απαλλάξωσι τον άνθρωπον από της παρούσης δυστυχίας και της κοινωνικής υποδουλώσεως δια της λιτότητος, δια της υγιούς τροφής και της απλοποιήσεως του βίου εν γένει και να λύσωσι το κοινωνικόν λεγόμενον ζήτημα; Σήμερον την κοινωνίαν μαστίζουσι πάθη, μίση και ασθένειαι, προερχόμεναι εκ καταχρήσεων του στομάχου. Η κακή χρήσις του πλούτου, η κραιπάλη, η γαστριμαργία, τα ποτά, ιδού οι εχθροί της ανθρώπινης υγείας και ευτυχίας. Ο άνθρωπος επηύξησεν απερισκέπτως τας υλικάς ανάγκας του και απώλεσε την ανεξαρτησίαν του, γενόμενος δούλος του χρήματος, διότι μόνον διά τούτου δύναται να ικανοποιήση τας πολλάς ανάγκας του και την προς τας υλικάς απολαύσεις τάσιν του.

Ότι η φυτοφαγία διευκολύνει την ατομικήν του ανθρώπου ανεξαρτησίαν ουδεμία αμφιβολία. Ο φυτοφαγικώς ζων ολίγον χρήμα χρειαζόμενος να ζήση, δεν έχει ανάγκην ούτε τους πλούσιους χαμερπώς να κολακεύη, ούτε τους μεγάλους να προσκυνή, ούτε δαπανά άπαντα τον βίον του εις βαρείας και κτηνώδεις πολλάκις εργασίας, να εξοικονομήση τα διά τον στόμαχον και τα διά τον περιττόν και βλαβερόν στολισμόν του σώματος απαιτούμενα, αλλά δύναται ν’ αφιερώση και στιγμάς τίνας προς αναπνοή καθαρού αέρος, προς θαυμασμόν των φυσικών καλλονών, προς μελέτην του αγαθού και του ωραίου και εξευγένισιν του χαρακτήρος του.

Πολύ εσφαλμένως σκεπτόμεθα, αν νομίζωμεν ότι ουδόλως νοούσι και αισθάνονται τα ζώα βλέποντα τα όμοιά των απαγόμενα εις το σφαγείον. Απλούν παράδειγμα η χελιδών. Το ιερόν τούτο παρά τω ελληνικώ λαώ πτηνόν συγκατοικεί ημίν και μετά θάρρους περιφέρεται εν ταις πόλεσι και χωρίοις, διότι εκ παραδόσεως, φαίνεται, γνωρίζει ότι η ανθρώπινη σκληρότης και απληστία δεν εκτείνεται και επ’ αυτής. Η κυνηγεσία, έλεγεν ο Μέγας Φρειδερίκος, είνε ασχολία μη αρμόζουσα εις πλάσμα λογικόν. Προτιμάτε, αναγνώσται και ιδίως αναγνώστριαι να καταβροχθίζητε τα βεβρασμένα πτώματα αθώων υπάρξεων ή να περιστοιχίζησθε υπό πλήθους πτηνών κελαδούντων και χαριεντιζόμενων; Είμαι βέβαιος ότι την στιγμήν καθ’ ην τρώγετε τας σάρκας αθώου πτηνού και μετά λαίμαργου ηδονής περιλείχετε τα οστά του θύματός σας, ουδέποτε εσκέφθητε οποίου πόνου και λύπης εγείνατε παραίτιοι εις το ταίρι ή την μητέρα του αθώου πλάσματος.

Μόνο οι εκουσίως τυφλώττοντες αμφιβάλλουσιν ότι ο άνθρωπος δύναται να ζήση άνευ κρέατος εν υγεία και ισχύϊ σώματος και πνεύματος. Μη λησμονείτε ότι μίαν βαθμίδα, μετά την συνήθη κρεωφαγίαν, κείται η ανθρωποφαγία.

φωτογραφία: Κλεοπάτρα Χαρίτου

Το θράσος του να είσαι Έλληνας vegetarian το 1890