Ωδη για το Δασος που καηκε

Ανάγνωση σε: < 1 λεπτό

Κοίτα το δάσος της ντροπής σου
κοίτα το δάσος της οργής
πώς το κατήντησες αχρείε
μας το εστέρησες νωρίς.

Ήταν το δάσος της ψυχής μου
το δάσος της υπομονής
κάθε βλαστάρι του μια ελπίδα
κάθε σκιά του λυτρωτής.

Κόπιαζα να το περπατήσω
μέρες ατέλειωτες θαρρείς
μες την ανάσα του πνιγόμουν
μες την ανάσα της ζωής.

Κάτω απ’ τον ίσκιο του κρυβόμουν
ήμουν του κόσμου τρυγητής
έβλεπα κι αφουγκραζόμουν
ωσάν της φύσης μαθητής.

Χρόνια αγάπης, χρόνια τέρψης
που χάθηκαν σε μια στιγμή
όταν πυρπόλησες το δάσος
οπού είχε τόπο η ψυχή.

Τώρα περνώ το μονοπάτι
εκεί που ο ήλιος για να μπει
ήθελε κόπο να τρυπήσει
τη φυλλωσιά και να σταθεί
πάνου στη γη, να τη φωτίσει
μ’ αυτή τη γη να ενωθεί.

Κι είναι το μονοπάτι μαύρο
γύρω καπνίζουν οι κορμοί
οι σκελετοί των άδειων δένδρων
θλιμμένοι στύλοι στη σιωπή˙
ο θάνατος τα πάντα σέρνει
σε μιαν αλλόκοτη φυγή.

Μυρίζει πένθιμα ο αγέρας
η στάχτη σκόρπια ακινητεί
το μαύρο πέπλο του θανάτου
βαρύ εσκέπασε τη γη˙
στο στοιχειωμένο τούτο δάσο
να μην πατήσεις θηρευτή.

Κοίτα το δάσος της ντροπής σου
κοίτα το δάσος της οργής
πώς το κατήντησες αχρείε
μας το εστέρησες νωρίς.

Αντώνιος Καπετάνιος

Από την ποιητική συλλογή “ΚΛΗΡΑ”, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα 2017

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ