Όχι! Η κοινωνία μας δεν είναι για τα σκ@τα… Όχι! Δεν είναι όλοι σκ@τανθρωποι!

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

Πείτε μας, πόσο αξίζει μία ανθρώπινη ζωή.

Ενα εισιτήριο, δύο λεπτά καθυστέρηση , επιβιβασμου;

Ποσο κοστίζει ένα μπαζωμένο ρέμα, άδεια ταμεία νοσοκομείων, πυρκαγιές που παίρνουν ζωές, κατακαιγοντας ζώα και περιουσίες;

Πλημμύρες που καταστρέφουν ότι βρουν στο πέρασμα τους…

Δολοφόνοι, πού δεν διστάζουν για λίγα ευρώ, να αφαιρούν ζωές…

Πλοιοκτήτες, πού δεν νοιάζονται για ανθρώπινες ζωές, παρά μόνο να γεμίζουν του σάβανου τής τσέπες…

Γηπεδικό μίσος και φόνοι ανεξέλεγκτοι…

Αυτοκτονίες, θάνατοι και το 112 να εκπέμπει πλέον “εκκενωση” αυτής της χώρας…

Ο κόσμος αντεδρασε…

Πολλοί και πολλές χτυπούσαν την πόρτα του καπετάνιου να γυρίσει πίσω το πλοίο.

Αρκετοί και αρκετές πήραν τηλέφωνο το λιμενικό.

Πολλοί και πολλές πάνω στο πλοίο, κινητοποιήθηκαν και ενημέρωναν το πλήρωμα.

Τα τέσσερα πέντε σκουπίδια που δολοφόνησαν και άλλοι τόσοι περίπου που συγκαλυψαν εν’ γνώση, ή εν’ αγνοια, είναι σκουπίδια.

Αλλά όχι!

Δεν είναι η κοινωνία μας ολόκληρη σκ@τα.

Ποτέ δεν ήταν, ποτέ δεν θα γίνει.

Ούτε ο κόσμος έχει γίνει ολόκληρος σκ@τα.

Στο χέρι μας να βάλουμε αναχώματα στον κανιβαλισμό και τον εκφασισμό…

Χιλιάδες έσωζαν δάση, ζώα και ανθρώπους.

Χιλιάδες τρέχουν να δίνουν φάρμακα και τώρα με τις πλημμύρες στα χωριά της Μαγνησίας.

Το πρώτο που σκέφτεσαι με αφορμή το δολοφονικό σπρώξιμο ανθρώπου από τον καταπέλτη πλοίου στα απόνερά του είναι:

“Πώς καταντήσαμε έτσι;” και νιώθεις ανυπόφορη απελπισία για τον άνθρωπο.

…Κι ύστερα, σου ‘ρχονται στο μυαλό οι χιλιάδες εθελοντές διασώστες, πυροσβέστες, απλοί πολίτες στις πυρκαγιές και στις πλημμύρες, που έσωσαν ανθρώπους και ζώα, διακινδυνεύοντας οι ίδιοι.

…Και όμως, αυτή η κίνηση και μόνο σαν σκέψη, να σπρώξεις άνθρωπο να σκοτωθεί, δεν αντέχεται και δεν αρκεί η παραδειγματική τιμωρία των δραστών και κάθε υπευθύνου.

Θέλει να το πάρουμε πάλι από την αρχή, να ξαναστοχαστούμε τα βασικά του περάσματός μας σ’ αυτήν τη ζωή, πως εάν αξίζει, αξίζει να τη ζήσουμε με αγάπη.

Να μην πούμε μαζί με τον ποιητή πως “εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης”.

…Και όπως για κάθε τι που αξίζει δεν έχει τόση σημασία εάν θα διδαχθεί στα λόγια και στις νουθεσίες, όπως στις σχολικές εκθέσεις για τα πρότυπα, τις αξίες και τα ιδανικά και αν θα γίνουν χιλιάδες αναρτήσεις όπως και αυτή εδώ, αλλά εάν θα γίνει ο καθένας μας και ένα πρότυπο αγάπης και προσφοράς.

Φώτο: Αρχείου

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ