Να γινόταν αυτή η χώρα, η χώρα των θαυμάτων να άλλαζαν τα μεγέθη

Ανάγνωση σε: < 1 λεπτό

Να μίκραιναν η καταστροφή, τα προβλήματα, να τέλειωναν οι πλημμύρες, να γίνονταν τεράστιες η βοήθεια, η προσφορά, οι λύσεις.

Να άνοιγαν ατελείωτα ξενοδοχεία, το ένα μετά το άλλο, σαν Κιβωτοί, που να μην άφηναν κανέναν άνθρωπο ή ζώο χωρίς στέγη, στεγνά ρούχα και δωμάτια, φαγητό, νερό, επικοινωνίες, φάρμακα, περίθαλψη, συντροφιά, ασφάλεια και ό,τι άλλο μέχρι να ξαναγίνουν οι τόποι, τα σπίτια και οι δουλειές τους βιώσιμες, αναγνωρίσιμες, οικείες…

Να πήγαιναν φυλακή με τεράστια πρόστιμα όσοι πωλούν στην ανάγκη το εμφιαλωμένο νερό 5 ευρώ σε ανθρώπους που ως σήμερα ανέβαιναν σε στέγες περιμένοντας μια βοήθεια…

Να έμεναν για πάντα λασπωμένοι, βρώμικοι από μια λάσπη που δεν πλένει κανένα νερό και δεν στεγνώνει κανένας ήλιος.

Ποιος θα μιλήσει και πότε για το τι ακολουθεί;

Υγειονομικά, καλλιέργειες με φυτοφάρμακα για γρήγορη υπερπαραγωγή, εισαγωγές, ελλείψεις, υπερπληθωρισμός και αισχροκέρδεια;

Θα αλλάξουν τα πάντα σε υποδομές, οικιστικά, άρδευση, ύδρευση, όμβρια, φράγματα, δίκτυα, γέφυρες, κτηνοτροφία, γεωργία, πρόβλεψη ακόμη και του αδιανόητου;

Συντονισμό και κατανομή αρμοδιοτήτων;

Συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης όπως σε τσουνάμι στην Ασία;

Γιατί ό,τι έγινε σε Θεσσαλία και Μαγνησία δεν θα ξανασυμβεί οποτεδήποτε, οπουδήποτε;

Το αύριο ίσως είναι ήδη χθες.

Το χθες είναι αυτό που θα είναι πια αύριο.

Via Victoria Kavouriari

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ