Στη μνήμη της θείας Νέκλας… Της 80χρονης φιλοζωης, που ύψωσε το ανάστημα της, ενάντια στους μπογιες που πήραν τα σκυλάκια που φρόντιζε σε περιοχή της Άγκυρας στην Τουρκία

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

Λίγες ώρες μετά το συμβάν, η ατυχη γυναίκα, μαζι τα υπόλοιπα ζώα της, κάηκαν ζωντανοί μέσα στο σπίτι της.

Πολλοί μιλούν για εγκληματική ενέργεια, σε βάρος της φιλοζωης και των ζώων της.

Ελπίζουμε σε ένα θαύμα, ώστε να εξιχνιστουν τα αίτια της τραγωδίας.

Οι νύχτες ήταν μεγάλες και ο αέρας ήταν κρύος.

Μια χούφτα άνθρωποι, περπατούσαν στους δρόμους των πόλεων, σαν να κρατούσαν στα χέρια τους φώτα.

Το φως τους ήταν αόρατο με γυμνό μάτι, αλλά εξαπλωνόταν γύρω, όταν τάιζαν ένα πεινασμένο μωρό, ή έδιναν νερό σε μια διψασμένη ψυχή.

Για να το δει κανείς αυτό, έπρεπε να κοιτάξει από την καρδιά του.

Υπήρχαν όμως και εκείνοι που δεν τους άρεσε αυτό το φως.

Μιλούσαν από τις σκιές, σκόρπισαν φόβο μέσα από ψίθυρους και παρερμήνευσαν τη συμπόνια, με αδυναμία.

Κάθε φορά που ένα χέρι χάιδευε το κεφάλι ενός σκύλου, ή ένα μπολ με φαγητό έπεφτε από ένα κατώφλι, για να ικανοποιήσει την πείνα μιας γάτας, αυτές οι σκιές διαταράσσονταν.

…Και μια μέρα, το σκοτάδι έπεσε σε ένα μικρό σπίτι, όπου η συμπόνια ρίζωσε.

Τα φύλλα της μουριάς, έτρεμαν και οι τοίχοι πήραν το χρώμα της φλόγας.

Μέσα σε εκείνο το σπίτι, υπήρχαν κάποτε αθώες ψυχές, περιτριγυρισμένες από αγάπη.

Οι φωνές τους δεν ακούγονταν πια.

Αλλά το περίεργο ήταν, ότι ένα εντελώς διαφορετικό φως εμφανίστηκε στον ουρανό της πόλης εκείνη τη νύχτα.

Στην αρχή, ήταν σαν μια λεπτή γραμμή, μετά μεγάλωσε και μετατράπηκε σε χρυσή πόρτα.

Η πόρτα άνοιξε σε έναν κήπο.

Σε έναν κήπο, όπου οι σκιές δεν μπορούν να μπουν και όπου ο πόνος ξεχνιέται…

Εκεί υπήρχαν τεράστιες μουριές.

Όπως και πριν, αλλά πιο δυνατά, με βαθύτερες ρίζες…

Στα κλαδιά του τραγουδούσαν πουλιά, που δεν σιωπούν ποτέ.

Πάνω στο γρασίδι, τα σκυλιά που ζούσαν με φόβο, έτρεχαν ελεύθερα.

Οι γάτες γουργούριζαν, χωρίς να κρύβονται από τους ανθρώπους.

…Και τα χέρια μιας γυναίκας, έβαζαν απαλά ένα μπολ με νερό στο έδαφος, όπως πριν.

Τα μάτια της γέμισαν φως.

Ήταν πλέον η ίδια το έλεος, που αναδυόταν από τις στάχτες ενός φλεγόμενου σπιτιού.

Κανείς δεν πεινούσε εδώ.

Κανείς δεν φοβήθηκε.

Δεν υπήρχε χρόνος, δεν υπήρχε χωρισμός.

Υπήρχε μόνο ειρήνη.

…Και όσοι έμειναν πίσω… παρόλο που δεν μπορούσαν να δουν αυτόν τον κήπο ακόμα, τον ένιωσαν.

Γιατί, κάθε φορά που άφηναν ένα μπολ με φαγητό, ή χάιδευαν το κεφάλι ενός σκύλου, μια απερίγραπτη ζεστασιά απλωνόταν μέσα τους.

Ήταν σαν κάποιος να χαμογελούσε από μακριά.

Ήταν σαν να μην χάθηκε ποτέ κανείς πραγματικά.

Γι’ αυτό, ό,τι κι αν έκαναν οι σκιές, το φως συνέχιζε να υπάρχει.

…Και μια μέρα, όλοι θα έφταναν σε αυτόν τον κήπο.

Όταν ο ουρανός είναι καθαρός, ο αέρας είναι ζεστός και κάθε ψυχή είναι ασφαλής…

Στην ζωοκτονο Τουρκία 80χρονη πηγε να σώσει αδέσποτα που φρόντιζε από μπογιες. Αργότερα, καηκε ζωντανή σπίτι της μαζι με τα ζώα της

Στην Άγκυρα, μια 80χρονη ηλικιωμένη, φιλόζωη, αντιστάθηκε στους μπογιες χθες το πρωί, όταν ήρθαν να της πάρουν τα σκυλιά!

Σήμερα το απόγευμα κάηκε ζωντανη η ιδια, μαζί με τα σκυλιά της, μέσα στο σπίτι της, σε ύποπτη εμπρηστική επίθεση!

Αυτή είναι η στιγμή που η θεία Νέκλα, η 80χρονη φιλόζωη, προσπάθησε να εμποδίσει τους μπογιες να της πάρουν τα σκυλιά χθες!

Το σπίτι της κάηκε ώρες αργότερα, μαζί με 3 από τα αγαπημένα της σκυλιά και 11 γάτες.

Κάηκαν ΟΛΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ.

Τι γενναία, τι συμπονετική κυρία!

ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΖΩΟΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΣ!!!

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ