Σταύρωσον σταύρωσον τον διποδο και τετραποδο ελληνικό λαο

Ανάγνωση σε: 2 λεπτά

Μεγάλη Παρασκευή… Ημέρα πένθους και εσωτερικής περίσκεψης…

Πάντα οι άνθρωποι μπροστά σε διλήμματα και σχεδόν πάντα ο όχλος να αποφαίνεται το λάθος που μοιάζει πως είναι το σωστό…

Η καλλιέργεια του μίσους από την κάθε εξουσία μοιάζει με μαχαίρι δολερό. Το παίρνουμε στο χέρι και στο τέλος καταλήγουμε να μαχαιρώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Πληγώνουμε τον διπλανό μας ,αλλά δεν καταλαβαίνουμε πως τα χτυπήματα καταλήγουν σε μας… Στο δικό μας σώμα ανοίγουμε πληγές…

Το αχειραφέτητο της συνείδησής μας, είναι αυτό που μας θολώνει την κρίση και στο τέλος σαν άλλοι Δον Κιχώτες πολεμούμε τους ανεμόμυλους και όχι αυτό που θα ‘πρεπε!

Πώς μπορείς να βγάλεις από μέσα σου αυτό που χρόνια σου δίδαξαν με μαεστρία?… Πώς να ξεφορτωθείς τον ασυλλόγιστο ,τον εγωιστή, τον παθητικό και ατομικιστή εαυτό σου?

Πάντα τα διλήμματα να μας εξαναγκάζουν να διαλέξουμε … Να επιλέγουμε ποιον θα σταυρώσουμε κάθε φορά… Και πάντα να κάνουμε το λάθος …

Στις μέρες μας πάντως στο σταυρό είναι ο διποδος και τετραποδος λαός. Ολοι εμείς… τον κουβαλάμε χρόνια στην πλάτη και τώρα μάλλον σαν να φτάσαμε στο τέλος του Γολγοθά …

Το κορμί μας καρφώνεται και ο σταυρός ορθώνεται μπρος στα μάτια άλλων λαών, ανθρώπων και ζώων, που είναι ήδη σταυρωμένοι και μας κοιτούν με πόνο, ή όσων παρακολουθούν στωικά το μαρτύριό μας περιμένοντας τη δική τους ώρα…

Τη δική τους σταύρωση!

Οι σταυρωτές δεν δείχνουν έλεος. Περιμένουν να αφήσουμε την τελευταία μας πνοή και ίσως μας τρυπήσουν τα πλευρά για να σιγουρευτούν ότι είμαστε πια τελειωμένοι… Εντελώς νεκροί!

Ποιος θα μας κλάψει είναι ένα ερώτημα, μιας και στην πατρίδα μας τουλάχιστον απαιτούνται κάποιες νεκρικές τιμές…

Εστω κι αν δεν τα καταφέραμε, ερχόμαστε από πολύ μακριά και το ελάχιστο που μας αξίζει είναι ένας θρήνος… Για έναν λαό που υπήρξε …που αγωνίστηκε …που προσπάθησε …που πολλές φορές αντιστάθηκε…που πολλές φορές νίκησε …που κάποτε μεγαλούργησε …αλλά που δυστυχώς σχεδόν πάντα προδόθηκε!

Πάντα ένας Ιούδας, ένας Εφιάλτης, ένας Δούρειος Ίππος…του έκλεβε τη δόξα, του στερούσε το μεγαλείο που φαινόταν να έχει κερδηθεί!

Σε τι να ελπίσουμε λοιπόν?

Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να μας σηκώσουμε από το βαθύ λάκκο που μας έχουν ρίξει… Αύριο θα μας κλείσουν τον τάφο με μεγάλη ασήκωτη πέτρα… σε μας και σε κάθε εμβυο ον που συγκατοικεί μαζί μας σε αυτη τη χώρα.. Και θα ‘ναι αργά!

Τώρα πρέπει να πιστέψουμε σε ένα θαύμα.

Αν αυτός ο λαός επέζησε, το χρωστάει μόνο σε ένα θαύμα…

Το θάυμα όμως απαιτεί ενότητα. Απαιτεί ομοψυχία. Απαιτεί συνεννόηση…

…Κι έτσι επιστρέφουμε στον αρχικό μας προβληματισμό… Πώς μπορούμε να βγάλουμε από μέσα μας αυτό τον εαυτό που μας εμποδίζει να συνεργαστούμε, να αγκαλιαστούμε, να δώσουμε τα χέρια και να βγούμε από τις λάσπες που μας έχουν ρίξει…

Πρέπει να μπορέσουμε να το κάνουμε. Διαφορετικά ας αποδεχτούμε το τέλος μας πάνω στο σταυρό του μαρτυρίου, εμείς και ολα τα ζωα της Ελλάδας…

Καλή ΕΠ-Ανάσταση, αγνοι φιλόζωοι, ακόλουθοι του κινηματος!!!

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ