Category: ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Άραγε, σε τι διαφέρει ο θρήνος αυτής της μάνας, από την άλλη μάνα που έχει μορφή ανθρώπινη? Ποια μάνα από το είδος μας, θα κουβαλουσε ακόμη σάπιο το σώμα του παιδιού της? Το δελφίνι δεν πιστεύει ότι το παιδί του ζει. Άρα η πράξη του έχει να κάνει με κάτι πιο βαθύ. Του είναι αδύνατον να επιτρέψει το νεκρό σώμα του παιδιού που αγαπά, να γίνει βορά από άλλα ζώα. Προσκυνουμε, θαυμάζουμε αυτό το ζώο που μέσα από την πράξη του μας μαθαινει τον σεβασμό για την Ζωή, το Αρχέτυπο της Μάνας σε όποια μορφή επιθυμεί να εκδηλωθεί. Με απόλυτο Σεβασμό σε αυτό το πλασμα που πέρασε τον άνθρωπο σε ενσυναισθηση και σε αγάπη. Γι’ αυτό αξίζει να τα προστατεύουμε… Κι αξίζουν με τη σειρα τους σεβασμό οι άνθρωποι που δρουν για αυτά τα ζώα. Ξέρουν την αξία αυτού που θέλουν να προστατεύσουν. “Μέχρι όλα να είναι ελεύθερα”, όπως λένε οι ακτιβιστές.

“Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Tethys (ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος στην προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος -ιδρύθηκε το 1986) που εργάζονται για την « Ionian Dolphin , παρατήρησαν, σύμφωνα με πληροφορίες του agriniosite.gr ένα δελφίνι στα νερά του Αμβρακικού Κόλπου, να “κρατά” ένα μικρό νεκρό δελφίνι και να βρίσκεται σε πένθος για το θάνατο του. Το πένθος, η αίσθηση της απώλειας και της απουσίας αποδεικνύεται πως δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και το ζωικό βασίλειο. Κι αν ορισμένοι δυσκολεύονται να το πιστέψουν, οι εικόνες, που δημοσιεύουμε , του θηλυκού δελφινιού που κουβαλάει το νεκρό μωρό του στη πλάτη στα νερά του Αμβρακικού (ΒΟΝΙΤΣΑ), αρνούμενο να το εγκαταλείψει, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα!

Ειδικότερα πριν από λίγο καιρό η ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Tethys έλαβε ένα τηλεφώνημα από τους φίλους τους Βασίλη και Βενετία από το Ecocruising, ενημερώνοντάς τους για ένα δελφίνι που συνοδεύει ένα νεκρό “μωρό δελφίνι” στη θαλάσσια περιοχή του Αμβρακικού.

Χάρη στις συντεταγμένες που έδωσε ο Βασίλης, μπόρεσαν να βρουν την μητέρα και να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά της για περίπου 1,5 ώρα παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και τους ισχυρούς ανέμους . Τόσο από το βίντεο όσο και από το φωτογραφικό υλικό φαίνεται ξεκάθαρα ότι το θηλυκό δελφίνι σηκώνει το μικρό πτώμα πάνω από την επιφάνεια και το σπρώχνει επανειλημμένα. Φαίνεται να είναι μια ξέφρενη προσπάθεια να φέρει το μικρό της πίσω στη ζωή και αρνείται στην ιδέα να το αποχωριστεί !!

Όπως εξηγούν μέλη της ομάδας δεν είναι η πρώτη φορά φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στον Αμβρακικό κόλπο. Παρόμοιο φαινόμενο διεπίστωσαν και το 2016 χαρακτηρίζοντας σπαρακτική και για τους ίδιους την όλη διαδικασία”.

Της Νανάς Θεοδωροπούλου

Πηγη:

www.agriniosite.gr

Μια συγκλονιστική ιστορία κάνει το γύρο του κόσμου. Μια μητέρα με το νεκρό της παιδί στην πλάτη στα ανοικτά του κόλπου Σιανιάνγκ της πόλης Κουινζού της Κίνας. Ο λόγος για ένα θηλυκό δελφίνι μήκους τριών μέτρων που κουβαλάει το νεκρό δελφινάκι στην πλάτη του. Οι τουρίστες και οι ψαράδες παρακολουθούν συγκινημένοι αυτόν το απίστευτο θρήνο της μητέρας που προσπαθεί να κρατήσει το παιδί της με κάθε τρόπο ακόμα και όταν έπεσε από την πλάτη της επτά με οκτώ φορές στο νερό λόγω των κυμάτων. Σύμφωνα με τους ψαράδες επρόκειτο για νεογέννητο και η μητέρα δεν άντεχε να το αφήσει νεκρό στο βυθό. Έτσι παρά το ότι είχε πεθάνει τρεις ή τέσσερις μέρες το κουβαλούσε και συνεχίζει να το κάνει μέρα και νύχτα..!

Μουντουφάρης Σταύρος

Πηγη:

www.neakriti.gr

Ενα υπέροχο λυρικό κείμενο, επίλογος για τις πληγές της Notre Dame και εκεινες που κουβαλάει ο καθένας μας… Ότι πιο δυνατό και όμορφο διαβασαμε… Γιατί οι άνθρωποι, η ζωή και η τέχνη, πάντα αναγεννώνται μέσα από τις στάχτες τους. Πάρτε λίγη δύναμη και λίγο πολιτισμό…

Εκθέτοντας τα συναισθήματα μας, θα καταφέρουμε με τον καιρό να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τον εμβληματικό ναό; Η μνήμη πηγαίνει πίσω χρόνια πριν-το 2000-όπου εκστασιασμένοι κοιτούσαμε την αθανασία να «συνομιλεί»με τη χαμένη αθωότητα…περιμένοντας την Εσμεράλντα με την κατσικούλα της , να φέρει στο φως την «ασχήμια»,την αγάπη και τον πόνο, να ανασύρει το όνειρο που θέλει κάθε πλάσμα σε τούτο τον κόσμο να έχει νόημα να υπάρχει! Αρκεί κάποιος να το αγαπήσει…αφήνοντας στην άκρη την άρνηση που περισσεύει…

Ας την κρατήσουμε λαβωμένη μες την καρδιά μας, στην αγκαλιά μας, στην άνευ όρων αγάπη μας. Θα είμαστε πάντα εκεί οι Κουασιμοδοι της.

Η θνητη, λαβωμενη ομορφια σου

Κάθε πληγή σε ένα μεγάλο έργο τέχνης μοιάζει με πληγή στο πρόσωπο της αθανασίας μας. Δεν αναφέρομαι στην ατομική αθανασία, όχι. Αναφέρομαι σε εκείνη τη μία και μόνη αθανασία στην οποία μπορούμε βάσιμα να προσδοκούμε, σαν ανθρώπινο είδος: εκείνη των έργων του ανθρώπινου δημιουργικού πνεύματος. Εκείνα που κατορθώνουν να μας ενώσουν, παρά τις διαφορές μας• εκείνα για τα οποία μπορούμε να λέμε «να κάτι για το οποίο είμαστε πραγματικά υπερήφανοι».

Φαντάζομαι τον Κουασιμόδο, καταμεσής στα ερείπια του γοτθικού καμπαναριού, κρυμμένος πάντα από τα βλέμματα του κόσμου, τυλιγμένος στο πέπλο της σκόνης και της κάπνας, να κρατάει με τρυφερότητα κάποια καμένα απομεινάρια και να τους ψιθυρίζει. Και τα λόγια του είναι λόγια αγάπης. Μόνο αυτός γνωρίζει κάθε πέτρα, κάθε χαραμάδα, κάθε δοκάρι αυτής της εκκλησίας με το όνομά τους. Γιατί κανένας άλλος δεν αγάπησε τόσο το κρυστάλλινο τραγούδι των καμπάνων της Παναγίας των Παρισίων, όσο εκείνος. Τα όμορφα θνητά πρόσωπα δεν ανταπέδωσαν τον έρωτά του. Οι καμπάνες όμως ήταν πάντα εκεί γι’ αυτόν.

Μα στα δάκρυα του Κουασιμόδου υπάρχει κι ένα στρεβλό χαμόγελο. Τον βλέπω να θωπεύει τρυφερά τις μαύρες, σαν κάρβουνο πέτρες, και να λέει με σιγανή φωνή:

«Τώρα σε αγαπώ ακόμα πιο πολύ! Τώρα μου μοιάζεις περισσότερο! Παραμορφωμένη και γερμένη και θνητή σαν εμένα… Όχι, δεν θα στρέψω το βλέμμα μου από σένα – όχι τώρα! Θα σε αγαπήσω παράφορα, όπως αγαπώ την αράχνη και την τσουκνίδα• όπως έχω αγαπήσει τον ήχο της σκουριασμένης σου καμπάνας, ακόμα και στις παράφωνές του νότες – ειδικά στις παράφωνές του νότες! Είσαι πάντα όμορφη στα μάτια μου. Και σκόνη να γινόσουν, το ίδιο τρυφερά θα σ’ αγαπούσα. Ας μην είσαι αιώνια. Η αγάπη μου για σένα είναι αιώνια – όση αξία και αν έχει αυτό που σου λέω – εγώ, που ήρθα για να φύγω.

»Όμορφή μου, εσύ. Γλυκιά, παντοτινή, λαβωμένη ομορφιά μου.»

Πηγη:

https://www.tofonikokouneli.com/2019/04/notre-dame-beauty.html?fbclid=IwAR3Yo-1KRI09NDF6MpZH0OqsVAaQpTBlLI2MH2cBudibl_g41TX29i9qWJg

Galgos del Sol/Facebook

Να τι συμβαίνει όταν πια τα Γκάλγκο Εσπανιόλ δεν είναι χρήσιμα και γίνονται απλά ένα βάρος

Οι ταυρομαχίες και η διαμάχη γύρω από αυτήν την τόσο αμφιλεγόμενη παράδοση είναι λίγο πολύ γνωστή ιστορία. Ωστόσο υπάρχει ένα παρόμοιο έθιμο, εξίσου ή και περισσότερο απoτρόπαιαο που στοιχίζει κάθε χρόνο την ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ισπανικά κυνηγόσκυλα και για το οποίο έχει γίνει ελάχιστα λόγος αφού κανείς δεν φαίνεται να θέλει να ασχοληθεί. Τα Γκάλγκο Εσπανιόλ, μια πολύ γνωστή ράτσα ισπανικών κυνηγόσκυλων, χρονολογούνται από τα αρχαία χρόνια και κάποτε τα διέθεταν μόνο οικογένειες Ισπανών ευγενών. Σήμερα, αυτά τα τόσο όμορφα και μεγαλοπρεπή ζώα, έχουν καταντήσει τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο που οι σύγχρονοι κυνηγοί ξεφορτώνονται όσο γίνεται συντομότερα μετά το τέλος της κυνηγητικής περιόδου. Η παραδοσιακή εξήγηση για την βιαιότητα απέναντί τους είναι πως αν τα σκυλιά ντρόπιαζαν το αφεντικό τους μην ανταποκρινόμενα στις προσδοκίες τους, αυτή η ατίμωση έπρεπε να ξεπληρωθεί βασανίζοντας και σκοτώνοντας το ζώο. Η αλήθεια όμως είναι πως πλέον απλώς οι ιδιοκτήτες τους δεν θέλουν να ξοδέψουν περισσότερα λεφτά. Γι’ αυτούς είναι πιο λογικό να αγοράσουν την επόμενη χρονιά ένα νέο Γκάλγκο για μόλις 10 ευρώ παρά να δαπανήσουν χρήματα ταΐζοντας μέχρι την επόμενη σεζόν αυτά που έχουν ήδη. Οπότε απλώς τα ξεφορτώνονται και το κάνουν με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Galgos del Sol/Facebook

Galgos del Sol/Facebook

Κάθε κυνηγός μπορεί να έχει από τουλάχιστον 10 μέχρι και 70 Γκάλγκο κατά την διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, κάτι που επιβεβαιώνει περίτρανα το πόσο αμελητέες θεωρούνται οι ζωές αυτών των ζώων. Στα τέλη Φεβρουαρίου, οι σκύλοι που δεν απέδωσαν όσο καλά περίμεναν τα αφεντικά τους, κρεμιούνται, ρίχνονται σε πηγάδια, καίγονται ή γδέρνονται ζωντανοί, δένονται πίσω από αυτοκίνητα και τους σέρνουν μέχρι να πεθάνουν, παλεύουν σε αγώνες με άλλους σκύλους ή βασανίζονται με οξύ. Μια από τις πιο γνωστές μεθόδους βασανισμού είναι «ο χορός πιάνο», όπως αποκαλείται, όπου κρεμούν το ζώο από το λαιμό με τις άκρες των ποδιών του να ακουμπούν απειροελάχιστα το έδαφος, μέχρι να πεθάνει από ασφυξία. Βέβαια, αυτοί δεν είναι οι μοναδικοί τρόποι που προσπαθούν οι ιδιοκτήτες τους να απαλλαγούν. Ορισμένοι επιλέγουν απλώς να τα εγκαταλείψουν, αφού πρώτα τους αφαιρέσουν το τσιπάκι και τους σπάσουν τα πόδια, ώστε να βεβαιωθούν πως τα σκυλιά δεν πρόκειται με τίποτα να επιστρέψουν. Τα περισσότερα ή πεθαίνουν από την πείνα ή καταλήγουν σε δημοτικά καταφύγια ζώων, όπου τελικά υποβάλλονται σε ευθανασία.

Στα «καλά» κυνηγόσκυλα δίνεται περίοδος χάριτος και δεν θανατώνονται ούτε βασανίζονται. Η κατάληξή τους είναι όμως η ίδια, αφού τα κρατούν για όσο είναι νεαρά και δυνατά, αλλά ζουν μέσα σε στενά κλουβιά, που δεν πληρούν ουδεμία προδιαγραφή για την υγεία τους. Μετά από δύο ή τρία χρόνια, εξουθενωμένα πια από τον υποσιτισμό και την έντονη εκπαίδευση, οι κυνηγοί είτε τα σκοτώνουν μόνοι τους είτε τα στέλνουν σε ειδικούς πάλι για ευθανασία.

Galgos del Sol/Facebook

Galgos del Sol/Facebook

© Yeray Lopez Portillo

© Yeray Lopez Portillo

Εκτιμάται πως περίπου 50.000- 100.000 Γκάλγκο Εσπανιόλ σκοτώνονται κάθε χρόνο στην Ισπανία στο πλαίσιο του «Ολοκαυτώματος των κυνηγόσκυλων», όπως ονομάζεται πλέον όλο αυτό. Ο ακριβής αριθμός είναι δύσκολο να υπολογιστεί γιατί είναι ασαφές πόσα εκτρέφονται κάθε χρόνο, αφού κάποιοι κυνηγοί εκτρέφουν δικά τους και άλλοι αγοράζουν, αλλά λίγες από αυτές τις αγοραπωλησίες καταγράφονται επισήμως.

Ορισμένοι επιλέγουν απλώς να τα εγκαταλείψουν, αφού πρώτα τους αφαιρέσουν το τσιπάκι και τους σπάσουν τα πόδια, ώστε να βεβαιωθούν πως τα σκυλιά δεν πρόκειται με τίποτα να επιστρέψουν. Τα περισσότερα πεθαίνουν από την πείνα.

Το πιο σοκαριστικό από όλα είναι πως οι ισπανικές αρχές γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει στο τέλος κάθε κυνηγετικής περιόδου, αλλά δεν φαίνονται να θέλουν και να το σταματήσουν. Αντιθέτως, οι νόμοι είναι θεσπισμένοι με τέτοιον τρόπο που να διασφαλίζουν πως οι ιδιοκτήτες κυνηγόσκυλων θα την γλιτώνουν για τον σαδισμό τους. Σύμφωνα με την ισπανική νομοθεσία, τα Γκάλγκο Εσπανιόλ θεωρούνται σκύλοι εργασίας και συνιστούν δηλαδή απλώς «εργαλεία», οπότε εξαιρούνται από τους νόμους που αφορούν την κακοποίηση κατοικιδίων ζώων. Επίσης, το να τα δένουν πίσω από κάποιο όχημα για να ελέγξουν την ταχύτητά τους -μια συνηθισμένη πρακτική για τους ιδιοκτήτες τους- δεν είναι ποινικό αδίκημα αλλά πλημμέλημα, εκτός κι αν καταλήξει σε θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό. Και παρόλο που και τα δύο είναι συχνότατη κατάληξη, σπάνια αναφέρονται.

© Yeray Lopez Portillo

© Yeray Lopez Portillo

© Yeray Lopez Portillo

© Yeray Lopez Portillo

Σήμερα υπάρχουν δεκάδες οργανώσεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα αυτών των ζώων και αγωνίζονται ενάντια σε όσους υποστηρίζουν πως πρόκειται απλώς για μια παράδοση χρόνων που δεν πρέπει να χαθεί. Οι ακτιβιστές εστιάζουν κυρίως τις προσπάθειές τους στο να διασώσουν τα εγκαταλελειμμένα Γκάλγκο, αλλά η κατάσταση καλεί για πιο δραστικές λύσεις. Το κακό πρέπει να χτυπηθεί στην πηγή του και να γίνουν προσπάθειες να αλλάξει κάποια στιγμή η αντίληψη του κόσμου για τα σκυλιά και την αξία που έχει η ζωή του καθενός από αυτά.

Ο δημιουργός ταινιών Yeray Lopez Portillo έχει ένα Γκάλγκο Εσπανιόλ, την Bacalao, και θεωρεί πως ήταν εκείνη που του έσωσε τη ζωή και όχι αυτός την δική της. Πριν τρία χρόνια αποφάσισε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για αυτήν την τόσο ιδιαίτερη ράτσα σκύλου, οπότε ταξίδεψε ως την Ισπανία για να συναντήσει από κοντά έναν «galguero», όπως ονομάζονται οι κυνηγοί- ιδιοκτήτες τους ή έναν εκτροφέα.

Η τραγική ειρωνεία είναι, πως ακόμη και μετά τα βασανιστήρια παραμένουν τόσο καλόψυχα, ευγενικά και καλοσυνάτα που συχνά γίνονται σκύλοι θεραπείας σε νοσοκομεία, βοηθώντας ανθρώπους.

Η Bacalao ήταν το μοναδικό θηλυκό ανάμεσα σε έξι κουτάβια και αποφάσισε να την πάρει σπίτι του στη Δανία. Όταν επέστρεψε προσπάθησε να βρει τα αδέρφια της αλλά ήταν μάταιο. «Τα περισσότερα πρέπει να πέθαναν. Άλλωστε τα αρσενικά Γκάλγκο συνήθως θανατώνονται από κουτάβια καθώς προτιμώνται τα θηλυκά, που τρέχουν πιο γρήγορα και μπορούν μετά να αναπαράγουν το είδος», εξηγεί ο Portillo.

Οι φρικαλεότητες που είδε και έζησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Yo Galgo» ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. «Αυτά που είδα θα σας έκαναν να αναρωτιέστε σε τι κόσμο ζούμε, όπου υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να κάνουν τέτοια πράγματα σε ανυπεράσπιστα ζώα», λέει ο ίδιος.

© Yeray Lopez Portillo

© Yeray Lopez Portillo

© Yeray Lopez Portillo

© Yeray Lopez Portillo

Για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ συνομίλησε με κυνηγούς, εκτροφείς και οργανώσεις για την προστασία και διάσωση των Γκάλγκο Εσπανιόλ, που φροντίζουν επίσης παραμελημένα και κακοποιημένα ζώα παρέχοντάς τους ιατρική περίθαλψη και προσπαθώντας να τους βρουν οικογένειες να τα υιοθετήσουν. Το θλιβερό είναι πως αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο με αποτέλεσμα τα περισσότερα από αυτά, μετά τα φρικτά βασανιστήρια που έχουν υποστεί, να παραμένουν για χρόνια μέσα στα καταφύγια, μόνα, χωρίς οικογένεια. Και η τραγική ειρωνεία είναι, πως ακόμη και μετά τα βασανιστήρια παραμένουν τόσο καλόψυχα, ευγενικά και καλοσυνάτα που συχνά γίνονται σκύλοι θεραπείας σε νοσοκομεία, βοηθώντας ανθρώπους να διαχειριστούν ένα πολύ σοβαρό τραύμα.

«Λένε πως όλα τα Γκάλγκο Εσπανιόλ πάνε στον Παράδεισο. Αυτό ίσως να είναι αλήθεια. Αλλά σίγουρα αυτό που ζουν πάνω στη γη είναι πραγματική κόλαση. Μόνα τους, αόρατα. Εκπαιδεύονται, ανταλλάσσονται, εκτρέφονται και σκοτώνονται με τρόπους που ούτε μπορούσα να φανταστώ όταν ξεκίνησα το ντοκιμαντέρ. Ή ίσως και να μην ήθελα κιόλας γιατί αρνούμουν να δεχθώ αυτήν την συλλογική αποτυχία. Μια κοινωνία που επιτρέπει τόση βιαιότητα κρυμμένη πίσω από μια αθλητική ρόμπα, μια παράδοση ή ένα έθιμο», καταλήγει ο Portillo.

Με πληροφορίες από National Geographic, The Dodo και featureshoot.com

Πηγη:

https://www.lifo.gr/now/world/144955

Σύρθηκε στην άκρη του δρόμου. Πίσω από τα ψηλά χόρτα, ήσυχα θα ήταν εκεί, πονούσε, πονούσε αβάσταχτα, έπρεπε να πάει σε μια γωνιά. Πονούσε κ αιμορραγούσε, το μύρισε το αίμα του και αυτό δεν ήταν καλό. Ο πόνος τον έσφαζε, με κόπο σύρθηκε, έφτασε και σωριάστηκε στα ξερόχορτα. Προσπάθησε να κουλουριαστεί, μόνο έτσι θα ζεσταινόταν όμως ο πόνος δεν τον άφηνε. Ήταν κι αυτό το χιονόνερο που είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα, ίσως κι αυτό να ήταν η αιτία που εκείνο το αυτοκίνητο έπεσε με τόση δύναμη πάνω του, να δεις που ο καημένος ο οδηγός, δεν θα πρόλαβε να αντιδράσει. Τον χτύπησε τόσο δυνατά που τον τίναξε ψηλά για να προσγειωθεί με δύναμη στο σκληρό οδόστρωμα. Τ αδύναμα κόκαλα του έσπασαν, ούρλιαξε από τον πόνο, αλλά ήταν σίγουρος πως ο οδηγός δεν τον άκουσε, γι αυτό γκάζωσε κι έφυγε με φόρα.

Θόλωναν τα μάτια του από τον πόνο, η καρδιά του κλωτσούσε δυνατά στο στήθος του, το στόμα του είχε στεγνώσει. Νερό. Λίγο νερό να είχε και να έπινε, σαν τότε, κάποτε παλιά που είχε πάντα νερό να πιει. Πόσο παλιά να ήταν; Έγλειψε τα χόρτα. Όσο έφτανε γιατί δεν μπορούσε άλλο να συρθεί, όσο έφτανε η γλώσσα του έγλειψε τα χόρτα ν ανακουφίσει αυτήν την φωτιά που είχε μέσα του.

Θυμήθηκε το νερό. Φρέσκο και δροσερό σ ένα ολοκάθαρο αστραφτερό μπωλ. Θυμήθηκε το μικρό του αφεντικό που τον χάιδευε όσο έπινε νεράκι. Πόσο καλοί άνθρωποι ήταν! Ήταν μικρούλης αυτός, μα η αγάπη τους μεγάλη, όλο έπαιζαν μαζί του κι όλο του έδιναν μεζεδάκια και το μικρό αφεντικό του έδινε την μπάλα του να παίξει. Και γελούσε, αχ ΄πόσο γελούσε με τ αδέξια παιχνίδια του.

Πολύ καλοί άνθρωποι, αλήθεια. Μα μια μέρα, απλά εξαφανίστηκαν. Θυμάται πως μέρες πριν υπήρχε μια αναστάτωση, μάζευαν τα πράγματά τους, το μπωλ το ξεχνούσαν άδειο, τον κοιτούσαν μ ένα βλέμμα σαν λυπημένο, αλλά μια μέρα, απλά, τον έβγαλαν έξω από την αυλή κι αυτοί, μπήκαν στο αυτοκίνητο κι έφυγαν. Μέρες περίμενε να γυρίσουν, εκεί, ακίνητος, κοιτούσε τον δρόμο, μόνο για λίγο έφευγε να πάει για την ανάγκη του, μην τα δει πάλι η αφεντικίνα και τον μαλώσει ή τον κλωτσήσει. Δεν καταλάβαινε γιατί θύμωνε, αλλά ήταν τόσο καλή που σίγουρα έφταιγε αυτός που θύμωνε εκείνη.

Δεν φάνηκαν ποτέ. Ο καιρός αγρίευε, το μέρος άδειαζε, το φαγητό λιγόστευε κι όταν μια μέρα φάνηκαν άλλα μεγαλύτερα σκυλιά, εκείνος έτρεξε να υπερασπιστεί την αυλή των καλών ανθρώπων γιατί θα γύριζαν κοντά του κι αυτός έπρεπε να φανεί αντάξιός τους. Τα μεγάλα σκυλιά τον έφαγαν. Κάτι θα έκανε λάθος, σίγουρα, σκεφτόταν ξανά και ξανά όλες εκείνες τις μέρες που ξεσκισμένος, ματωμένος και με απώλεια το ένα του μάτι λούφαξε για να περάσουν. Τώρα, νέος φόβος ήρθε και φώλιασε στα μέσα του. Δεν έβλεπε όπως πριν ήταν πια αδύνατος και βρώμικος και οι ουλές πάνω από την μύτη του τον έκαναν άσχημο, μήπως ερχόντουσαν τ αφεντικά και δεν τον γνώριζαν;

Δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί την αυλή, δεν προλάβαινε να φάει καλά, πάντα έβρισκε λιγοστό φαγητό και ακόμη λιγότερο νερό. Καμιά φορά, έβλεπε από μακριά οικογένεια με μικρό αφεντικό και νόμιζε πως ήταν τα δικά του αγαπημένα αφεντικά, έτρεχε με λαχτάρα καταπάνω, όμως εκείνοι τον κοίταζαν με αποστροφή και αηδία, του πετούσαν πέτρες, ξύλα ή μπορεί και το μεγάλο αφεντικό να του έριχνε και καμιά κλωτσιά. Δίκιο είχαν, ήταν τόσο άσχημος με το ένα μάτι μόνο. Οι άνθρωποι είναι καλοί, αυτός έφταιγε που ήταν αδύνατος, βρώμικος και μισότυφλος. Έτσι μια φορά, μπερδεύτηκε πάλι και νόμιζε πως ήταν οι δικοί του κι έτρεξε καταπάνω, κουνώντας την ουρά. Τότε έφαγε μια τόσο γερή κλωτσιά στην μούρη, που μονομιάς, έχασε μπόλικα δόντια.

Μα πόσο ανόητος ήταν! Πώς θα τον αγκάλιαζαν τώρα τ αφεντικά όταν θα επέστρεφαν; Πώς θα τον αγαπούσαν τώρα που είχε χάσει και τα δόντια του εκτός από το μάτι του;

Άνοιξε τα μάτια του. Μάλλον τον είχε πάρει ο ύπνος εκεί στα ξερόχορτα, τι έγινε; Πώς μπόρεσε ν αποκοιμηθεί, πού πήγε τόσος πόνος; Και γιατί ήταν ελαφρύς, δεν πονούσε πια. Κι έβλεπε και καλά, τι έγινε, δεν καταλάβαινε. Σηκώθηκε όρθιος. Δεν έκανε κρύο πια κι αυτός δεν πονούσε καθόλου, ήρθε κιόλας το καλοκαίρι;

Ήταν ζεστά, ήταν ωραία κι όχι μόνο αυτό. Κοίταξε ψηλά. Ένα υπέροχο ζεστό φως ερχόταν από τον ουρανό, ήθελε να πάει εκεί, ήταν όμορφα, του άρεσε. Άρχισε να βαδίζει, τι όμορφα που ήταν, σχεδόν πετούσε το φως τον τραβούσε. Άφησε ελεύθερο το κορμί του, τι γλυκιά αίσθηση, το φως τον τραβούσε κι αυτός πετούσε προς τα εκεί. Και ένα λεπτό πριν τον ρουφήξει το φως, γύρισε και κοίταξε κάτω.

Μια οικογένεια περπατούσε, μαμά, μπαμπάς και κρατούσαν το παιδί από το χέρι.
«Ήρθαν;; Ήρθαν να με βρουν; Μα το ήξερα πως με αγαπούν, είναι καλοί, με αγαπούν.»
Άκουσε την φωνή του μικρού αφεντικού
«Και γιατί πάμε στην εκκλησία τέτοια ώρα μαμά;»
«Γιατί σήμερα γίνεται μια λειτουργία, που λέγεται συγχωρητική. Ζητάμε συγνώμη αυτήν την Κυριακή του χρόνου από όποιον πικράναμε και πληγώσαμε. Και πρέπει να πάρουμε συγχώρεση. Αν αυτός που πικράναμε θέλει να μας συγχωρήσει.
Γι’ αυτό πάμε στην εκκλησία»
«Κι εμείς, από ποιόν πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη μαμά; Ποιόν πικράναμε;;»

Άφησε ένα μικρό, γλυκό, σιγανό γάβγισμα. Σαν αναστεναγμός ήταν. Έκλεισε τα μάτια κι άφησε το κορμί του 
ελεύθερο προς το φως.

Πηγη:

Home

Οπως αναφερεται στο αρθρο απο την ATHENS VOICE:

“Ο αρχηγός της Ακρόπολης Νταγιάν, αφού είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή γεμάτη περιπέτειες, αποφάσισε τους τελευταίους μήνες να πάρει σύνταξη από τους δρόμους και να έρθει να ξεκουραστεί σπίτι μας. Κατέλαβε τα κρεβάτια των σκύλων μας, στόλισε χριστουγεννιάτικο δέντρο, μας έφτιαχνε τις μέρες με την πανέμορφη φάτσα του και την αγάπη του και σήμερα έφυγε από την ζωή στην αγκαλιά της Ελένης που τον αγαπούσε πιο πολύ από όλους στον κόσμο…και την αγαπούσε κι εκείνος. Καλή ξεκούραση Νταγιανάκο, θα σε θυμόμαστε για πάντα».

Με αυτό το μήνυμα πληροφορηθήκαμε το θάνατο του Νταγιάν, του αδέσποτου σκύλου του κέντρου, τον «Νταγιάν της Πλατείας Συντάγματος» που γνωρίσαμε το 2010 στην Athens Voice.

«Ο Νταγιάν είναι ένας κάπως μεγάλος άσπρος ημίαιμος σκύλος με μαύρες σκόρπιες πιτσίλες και μια μαύρη βούλα στο δεξί μάτι. Το όνομά του το πήρε από τον Ισραηλινό στρατιωτικό και πολιτικό, Μοσέ Νταγιάν, ο οποίος φορούσε μαύρο κάλυμμα από τότε που έχασε το μάτι του στον πόλεμο του Λιβάνου. Είναι περίπου 8 χρονών και είναι ένας από τα 60 περίπου αδέσποτα του κέντρου που έχει αναλάβει να φροντίζει η “Φιλοζωική Κίνηση του Κέντρου”. Είναι σκύλος με ταυτότητα και τσιπάκι. Είναι εμβολιασμένος, αποπαρασιτωμένος και στειρωμένος, σύμφωνα με το πρόγραμμα του δήμου της Αθήνας.

Ο Νταγιάν είναι παιδί του κέντρου. Μεγάλωσε στις γειτονιές του Πολυτεχνείου και των Εξαρχείων, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια είναι μόνιμος κάτοικος της πλατείας Συντάγματος. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας όμως του αρέσει να αλητεύει εδώ κι εκεί. Αν δεν τον βρεις στο Σύνταγμα μπορεί να γυρνάει στο Πνευματικό Κέντρο, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ή στην Ακρόπολη με τους κολλητούς του. Τον Αχιλλέα, έναν κάπως στρουμπουλό κανελί σκύλο, τον Τόλη που δεν σηκώνει και πολλά-πολλά, τον Θόδωρο που λατρεύει τις πορείες και τα άλλα τα παιδιά.

Τα μεσημέρια στάνταρ θα τον πετύχεις στο Σύνταγμα να κοιμάται του καλού καιρού. Συνήθως την αράζει αριστερά από τα σκαλιά του μετρό, δίπλα στο ασανσέρ. Μια μπρούμυτα, μια ανάσκελα. Τίποτα δεν τον πτοεί. Όσο κι αν τον φωνάξεις το πολύ-πολύ να ανοίξει λίγο το βλέφαρο.

Ο Νταγιάν είναι χαλαρός και φιλικός τύπος. Δεν λέει ποτέ όχι σε χάδια και κεράσματα. Και μαζεύει μπόλικα. Εκτός από τους περαστικούς έχει και νεανικό fan club. Πολλοί από τους πιτσιρικάδες που μαζεύονται στην πλατεία για skate ή ραντεβουδάκι γουστάρουν την παρέα του και του πιάνουν κουβέντα.

Ο Νταγιάν είναι φιλειρηνικός και φιλήσυχος χαρακτήρας. Παρά την εξαρχειώτικη καταγωγή του, δεν συμμετέχει σε πορείες και διαδηλώσεις. Ακόμα και αν πέφτουν μολότοφ λίγα σκαλιά πιο πάνω, εκείνος βγάζει την …ουρά του απ’ έξω! Δεν γουστάρει μπλεξίματα…

Αν τον πετύχεις, μην τον αγνοήσεις. Είναι celebrity. Φώναξέ τον με το όνομά του και πες του ένα “γεια”. Και αν σε κοιτάξει παραξενεμένος –γιατί είναι σεμνός κατά βάθος- πες του ότι τον είδες στην Athens Voice» έγραφε χαρακτηριστικά η Μιλένα Πεκλάρη-Μανωλά.

Η μετέπειτα προστάτιδά του Ε.Τ., μας ενημέρωσε πριν από μερικές ώρες πως τον είχε υπό την προστασία της τα τελευταία χρόνια και σπίτι της τους τελευταίους μήνες. «Σκέφτηκα πως ίσως θα θέλατε να ξέρετε πως πέθανε στην αγκαλιά μου, με άπειρη αγάπη σε πολύ προχωρημένη ηλικία (κοντά στα 20)…» μας έγραψε. Καλή ξεκούραση, Νταγιανάκο….

Πηγη:

https://www.athensvoice.gr/viral/animals/528570_o-arhigos-tis-akropolis-ntagian-den-gavgizei-pia?fbclid=IwAR2uArxanMxaRx4KLyYK194tRw-JuO0wipdsInclrmywWso7CeFsduGuiB8

Ποσο μακρια ειμαστε απο αυτα τα πλασματα… Τα πιο αγνα, τα πιο πιστα, τα πιο αληθινα!

 Μας δειχνουν ανα πασα στιγμη τι σημαίνει αγάπη…
…Κι εμείς τα πυροβολούμε, τα φολιάζουμε, τα εγκαταλείπουμε όταν γεράσουν, ή όταν δεν κάνουν καλά τις δουλειές που τους αναθέσαμε.

Προσπαθουν να μας διδάξουν… Αλλά εμείς δεν μαθαίνουμε. 
Εύχομαστε να μη μας πάρουν πίσω τον Σκύλο. Ίσως κάποτε μάθουμε…

Ένας σκύλος κοιτονταν για τρεις ολοκληρες εβδομάδες πανω απο το αψυχο κορμι του αφεντικού του, ένος Γάλλου απο τη Narbonne ο οποίος πέθανε στις 11 Νοέμβρη του 2012. Ο σκύλος του παρέμεινε στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή. Πιθανόν δεν μετακινηθηκε ποτέ μακριά από το σώμα του κυρίου του από τότε που χτυπήθηκε από θανατηφόρα ασθένεια.

Σύμφωνα με τις αρχικές πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν από την έρευνα που άρχισε μετά την ανακάλυψη του πτώματος, το σκυλί επέζησε πίνοντας το νερό απο τις λακκούβες κοντά στο νεκρό σώμα του αφέντη του. Σύμφωνα με τους φίλους του θύματος, ο άνθρωπος είχε φύγει για ένα ταξίδι στις 11 Νοεμβρίου.

Στόχος του ήταν να συγκεντρώσει μανιτάρια. Από τότε δεν είχε δείξει κανένα σημάδι ζωής. Η δραματική ανακάλυψη εγινε με τον σκύλο του ο οποιος δεν ήθελε να φύγει απο πανω του, διακινδυνευοντας την ιδια του τη ζωη.

Η φωτογραφια το πιθανοτερο ειναι ενδεικτικη, αλλα ταυτοχρονα τοσο συγκλονιστικη, που απεικονιζει το μεγεθος του δραματος, αλλα και την εντονη ενσυναισθηση του πλασματος, που κειτεται επανω απο το αψυχο σωμα του κηδεμονα του, θρηνωντας και πενθωντας για τον αδικο χαμο του.

Αυτες τις υπεροχες ψυχες κακοποιουν οι ανθρωποι???Ένας σκύλος κοιτονταν για τρεις ολοκληρες εβδομάδες πανω απο το…

Δημοσιεύτηκε από ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ στις Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου 2013

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Στο εξωτερικό δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπει κανείς σκύλους σε νοσοκομειακό περιβάλλον, αλλά επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου βοηθά τα παιδιά!

Σκυλάκι κάθεται επί 15 λεπτά μαζί με παιδί που πάσχει από καρκίνο, κάθε φορά που πηγαίνει στο νοσοκομείο για να κάνει χημειοθεραπεία και τα αποτελέσματα, κυρίως στην ψυχολογική κατάσταση του παιδιού είναι εμφανή… 

Ελπιδα και ανασα για ζωη δινουν οι σκυλοι θεραπειας σε παιδια με καρκινο!

Ελπιδα και ανασα για ζωη δινουν οι σκυλοι θεραπειας σε παιδια με καρκινο!Εδώ και 6 χρόνια υλοποιείται στις ΗΠΑ, πρόγραμμα κλινικών δοκιμών για τα οφέλη των σκυλιών στα παιδιά με καρκίνο.Στο πρόγραμμα συμμετέχουν 106 παιδιά και 26 σκύλοι.Στο εξωτερικό δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπει κανείς σκύλους σε νοσοκομειακό περιβάλλον, αλλά επιστημονικά στοιχεία δείχνουν ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου βοηθά τα παιδιά!Σκυλάκι κάθεται επί 15 λεπτά μαζί με παιδί που πάσχει από καρκίνο, κάθε φορά που πηγαίνει στο νοσοκομείο για να κάνει χημειοθεραπεία και τα αποτελέσματα, κυρίως στην ψυχολογική κατάσταση του παιδιού είναι εμφανή… Φαίνεται πως το πρόγραμμα λειτουργεί θετικά, όχι μόνο για τους μικρούς ασθενείς , αλλά και για τους γονείς τους! Ευχομαστε ολοψυχα να γινει και στη χωρα μας συντομα κατι αναλογο ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Δημοσιεύτηκε από ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ στις Παρασκευή, 15 Φεβρουαρίου 2019

Εδώ και 6 χρόνια υλοποιείται στις ΗΠΑ, πρόγραμμα κλινικών δοκιμών για τα οφέλη των σκυλιών στα παιδιά με καρκίνο.

Στο πρόγραμμα συμμετέχουν 106 παιδιά και 26 σκύλοι.

Φαίνεται πως το πρόγραμμα λειτουργεί θετικά, όχι μόνο για τους μικρούς ασθενείς , αλλά και για τους γονείς τους! Ευχομαστε ολοψυχα να γινει και στη χωρα μας συντομα κατι αναλογο!

Ο Swoosh είναι ένα δεκάχρονο Πομεράνιαν, ειδικά εκπαιδευμένο για την επαφή με παιδιά που νοσηλεύονται σε ογκολογικά κέντρα.

Εκείνος και η «μαμά» του, Μισέλ είναι μία από τις ομάδες θεραπείας που συμμετείχαν σε κλινικό πρόγραμμα πέντε αμερικανικών νοσοκομείων Παίδων, βοηθώντας τα παιδιά και τους γονείς τους να αντιμετωπίζουν τη σκληρή καθημερινότητα του καρκίνου.

Παρά τις ενστάσεις πολλών παιδιατρικών κλινικών για τυχόν κινδύνους λοιμώξεων από τους σκύλους θεραπείας, οι κατά καιρούς επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει πως τα ζώα μπορούν να μειώσουν το στρες και τη μοναξιά, να ελαττώσουν την αρτηριακή πίεση αλλά και να βοηθήσουν παιδιά με αυτισμό.

Κρατώντας αγκαλιά τον αγαπημένο του σκύλο Ακμπάρ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 63 ετών ο ηθοποιός Αριστοτέλης Αποσκίτης. Οι φίλοι του τον βρήκαν λίγες ώρες μετά τον θάνατό του πάνω στο κρεβάτι και τον τετράποδο φίλο του να στέκεται δίπλα του και να θρηνεί. Ο Αριστοτέλης Αποσκίτης είχε μία υπέροχη σχέση με τον σκύλο του και του είχε ιδιαίτερη αδυναμία.

Ο Αριστοτέλης Αποσκίτης είχε συμμετάσχει σε γνωστές και επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές όπως: «Η συμφωνία της σιωπής», «Οι μεν και οι δεν» , «Φρούτα εποχής» και «Ακροβατώντας».

Στο θέατρο συμμετείχε σε σπουδαίες παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου ενώ το 2017 συμμετείχε στην παράσταση «Καλιγούλας» με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Στάνκογλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Στη σελίδα Facebook του ηθοποιού έχουν ήδη αρχίσει να γράφουν μηνύματα φίλοι και συνεργάτες οι οποίοι είναι σοκαρισμένοι με τον ξαφνικό θάνατο του Αριστοτέλη Αποσκίτη.

Η αιτία του αιφνίδιου θανάτου του είναι άγνωστη μέχρι στιγμής και δεν είναι γνωστό αν ο ηθοποιός αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, φίλοι του τον βρήκαν λίγες ώρες μετά τον θάνατό του πάνω στο κρεβάτι με τον Ακμπάρ να παραστέκεται κλαίγοντας.

H είδηση του ξαφνικού θανάτου του καλλιτέχνη με το αριστοκρατικό παρουσιαστικό, που μαθήτευσε δίπλα στον Κάρολο Κουν και είχε στο βιογραφικό του σπουδαίους θεατρικούς ρόλους, προκάλεσε θλίψη στους καλλιτεχνικούς κύκλους και όχι μόνο.

Η οικογένειά του, οι δύο αδερφές του, Ρενέ και Σέλμα, και επίσης η ανιψιά του Ηλέκτρα, υπέστησαν σοκ και δεν μπορούν ακόμα να συνειδητοποιήσουν τον απρόσμενο χαμό του δικού τους ανθρώπου. Όπως δήλωσαν, φαινόταν υγιέστατος, μάλιστα πήγαινε κάθε μέρα έξι ώρες βόλτα με τον Ακμπάρ, από τον Λυκαβηττό μέχρι του Φιλοπάππου.

Προφητικά υπήρξαν τα λόγια του στην τελευταία συνέντευξη που είχε παραχωρήσει πριν από λίγους μήνες στο andro.gr: «Βασικά ανησυχώ τι θα γίνει ο Ακμπάρ εάν πεθάνω, γιατί το αντίθετο ούτε να το σκέπτομαι… Δυστυχώς τα σκυλιά ζουν λιγότερο από ό,τι εμείς, έχω χάσει πολλά ως τώρα και η ώρα του αποχωρισμού είναι πάντα η χειρότερη στιγμή… Δεν θέλω καθόλου να το σκέπτομαι, είναι ακόμα βέβαια πολύ μικρός και αυτή η ράτσα ζει πολλά χρόνια», είχε πει χαρακτηριστικά.

Λίγες ημέρες μάλιστα πριν τον θάνατό του, ο ηθοποιός είχε ανεβάσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook μια φωτογραφία με τη νικήτρια του «Greece’s next top model», Ειρήνη Καζαριάν και τον σκύλο του Ακμπάρ.

Ο Αριστοτέλης Αποσκίτης είχε γράψει στη λεζάντα της ανάρτησής του: «Ο Ακμπάρ με την Καζαριάν την νικήτρια του Next Top Model, που μας παρακάλεσε να φωτογραφηθεί μαζί του, για τις φωτογραφίες του book της! Όσοι μου έχετε στείλει ερωτήσεις, του στυλ εάν ο Ακμπάρ έχει την ίδια συμπεριφορά στο σπίτι και στους δρόμους, σαν χαρακτήρας, έχω να σας πληροφορήσω ότι όσο καλός και φιλικός είναι στους δρόμους, τόσο άγριος φύλακας είναι στο σπίτι, ούτε κουνούπι δεν μπορεί να μπει μέσα στον κήπο! Έχει ήδη αρπάξει ξώφαλτσα, έναν πλανόδιο πωλητή και τον ταχυδρόμο, που παρά την πινακίδα «προσοχή ο σκύλος δαγκώνει», την αγνόησαν και μπήκαν, γιατί νόμιζαν ότι Ακμπάρ έλειπε, επειδή δεν τον έβλεπαν -ήτανε στον πίσω κήπο- ευτυχώς πρόλαβα και τον έπιασα την τελευταία στιγμή! Επίσης έχει σώσει δύο φόρες τα ξημερώματα δύο διπλανά σπίτια, από κλέφτες, σηκώνοντας τη γειτονιά στο πόδι! Άρα ο Ακμπάρ είναι ήρεμος στον δρόμο, αλλά πάρα πολύ άγριος στο δικό του χώρο!».

Θλίψη έχει προκαλέσει στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του ηθοποιού, Αριστοτέλη Αποσκίτη.

Αρκετοί ήταν εκείνοι που ήθελαν να τον αποχαιρετήσουν με τον δικό τους τρόπο μέσα από τα social media, τιμώντας έτσι τη μνήμη του.

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η Νίκη Παλληκάρακη, η οποία μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook έγραψε ένα συγκινητικό κείμενο:

«Βρεθήκαμε τυχαία πριν από λίγο καιρό στο κέντρο της Αθήνας κι αποφασίσαμε αυτή την ξαφνική συνάντηση να την κάνουμε κουβέντα με καφέ… Γελάσαμε πολύ, συγκινηθήκαμε, θυμηθήκαμε παλιές μας συνεργασίες και τα αξέχαστα ταξίδια μας με το Εθνικό… Μου θύμισες όλ’ αυτά για τα οποία σε θαύμαζα και σ’ εκτιμούσα από τότε… το χιούμορ σου, τη γλύκα, τη βαθιά σου καλλιέργεια, τη σκέψη σου που ήταν πάντα πολύ μπροστά σε όλα κι αυτό το εφηβικό αγέρωχο που κρατούσες ζωντανό …Σε ζήλευα για τα απίστευτα ταξίδια που έκανες σ’ όλο τον κόσμο… Βιάστηκες όμως καλέ μου να κάνεις αυτό το τελευταίο… το χωρίς γυρισμό… Αντίο Αριστοτέλη μου…», έγραψε χαρακτηριστικά η Νίκη Παλληκαράκη.

Μεταξύ των ηθοποιών με τους οποίους διατηρούσε στενή σχέση ήταν η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η οποία έχει δηλώσει σε συνέντευξή της ότι ζήλευε καλοπροαίρετα τον αγαπημένο φίλο της και συνάδελφο επειδή ταξίδευε πάρα πολύ συχνά και έγραφε άρθρα από τα ταξίδια του. Σε μια από τις τελευταίες εμφανίσεις του στο σανίδι ο Αριστοτέλης Αποσκίτης ήταν στο πλευρό του Γιάννη Στάνκογλου στο έργο «Καλιγούλας», στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Ο Αριστοτέλης Αποσκίτης αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν το 1984.

Συμμετείχε στην ταινία Μετέωρο και Σκιά (1985) και στο φιλμ του Θόδωρου Αγγελόπουλου Μία αιωνιότητα και μία μέρα (1998)

Οι θεατρικές παραστάσεις στις οποίες είχε συμμετάσχει στο Εθνικό Θέατρο:

Περιποιητής φυτών (1989) | Περιποιητής Φυτών
Το χρονικό του Κυρού Μανουήλη (1989) | Πιλάτος
Όλα στον κήπο (1990) | Γκίλμπερτ
Όνειρο θερινής νύχτας (1991) | Θησέας
Ηλέκτρα (1998) | Αίγισθος
Ορέστεια (2001) | Απόλλων | Χορός
Αντιγόνη (2002) | Κορυφαίος
Η τέταρτη αδελφή (2003) | Μίσα
Βασιλιάς Ληρ (2005) | Δούκας της Κορνουάλης

Πηγη:

Στην αγκαλιά του σκύλου του Ακμπάρ άφησε την τελευταία του πνοή ο Αριστοτέλης Αποσκίτης