Ενας σκύλος στη Ναύπακτο, βρήκε νέο σπίτι πλάι στο εικόνισμα που τοποθετήθηκε στον εθνικό δρόμο στο σημείο όπου σκοτώθηκε το αφεντικό του.
Η ιστορία του Χάτσικο είναι γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο σκύλος που έμεινε για χρόνια να περιμένει το αφεντικό του που έφυγε από τη ζωή ενέπνευσε ακόμη και το Χόλιγουντ. Τα συμπαθή τετράποδα δεν αποκαλούνται τυχαία, οι πιο πιστοί φίλοι του ανθρώπου, καθώς αποδεικνύουν συνεχώς πόση αγάπη διαθέτουν για εκείνους του τα φροντίζουν. Ετσι και με την περίπτωση του σκύλου από την περιοχή της Ναυπακτίας.
Σύμφωνα με το nafpaktianews.gr, ο 40χρονος Χάρης βρήκε τραγικό θάνατο στην Παλαιά περιφερειακή οδό στον ποταμό Εύηνο πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Μάλιστα, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, λίγο νωρίτερα είχε χάσει τη ζωή του σε τροχαίο και ο αδερφός του.
Οι κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν πως ο σκύλος του 40χρονου βρέθηκε στο σημείο του δυστυχήματος, 12 χιλιόμετρα από το σπίτι του άνδρα και έκτοτε παραμένει εκεί. Εδώ και ενάμιση χρόνο και παρά τις προσπάθειες κάποιων να τον φιλοξενήσουν, ο σκύλος επιστρέφει στο σημείο του δυστυχήματος.
Οι άνθρωποι που μένουν στην γύρω περιοχή φροντίζουν να του πηγαίνουν νερό και τροφή, ενώ δείχνουν ιδιαίτερα συγκινημένοι από την επιμονή του να βρίσκεται πλάι στο αφεντικό του.
H μεσογειακή φώκια monachus monachus είναι ένα χαριτωμένο προστατευόμενο θαλάσσιο θηλαστικό που μπορεί κανείς να συναντήσει σε πολλές ελληνικές θάλασσες. Δεν είναι λίγες οι φορές που πολλοί λουόμενοι αναρτούν φωτογραφίες με φώκιες που έχουν βγει στα ρηχά, λιάζονται στην αμμουδιά και απολαμβάνουν το παιχνίδι τους κοντά στους ανθρώπους.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην οικογένεια του Προκόπη Ψάλτη που παραθερίζει τα καλοκαίρια στη Σκόπελο. Μια φώκια monachus monachus τους επισκέφτηκε ενώ έκαναν μπάνιο σε ερημική παραλία και κατέγραψε τα παιχνίδια της φώκιας με τα παιδιά σε φωτογραφίες που ήδη κάνουν το γύρο του διαδικτύου.
«Ήταν 27 Ιουλίου… Καθόμουν στο μπαλκόνι του εξοχικού μας που είναι λίγα μέτρα από την παραλία όταν είδα μια φώκια να πλησιάζει τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου που έκαναν μπάνιο στην παραλία Βαθιά», αναφέρει ο ίδιος σε επικοινωνία του με το star.gr.
«Η σύζυγός μου στην αρχή φοβήθηκε και τράβηξε προς την ακτή τον μικρότερο γιο μας, ηλικίας 7 ετών. Όμως ο μεγαλύτερος γιος μας, ο 12χρονος Γιώργος, δε φοβόταν. Άρχισε να παίζει με τη φώκια. Στη συνέχεια που είδαμε πόσο φιλική ήταν την πλησιάσαμε όλοι. Ήταν απίστευτη! Έκανε σβούρες, σκαρφάλωνε πάνω μας, μας αγκάλιαζε και μας «φιλούσε»! Κολυμπήσαμε μαζί της για 1,5 ώρα», προσθέτει ο ίδιος.
Μάλιστα όταν ήρθε η ώρα να φύγουν η φώκια βγήκε προς τη στεριά κι άρχισε να κλαίει, σύμφωνα με τον κύριο Προκόπη. «Ήταν εντυπωσιακό και πρωτόγνωρο αυτό που ζήσαμε! Τα παιδιά αλλά κι εμείς τη λατρέψαμε!»
Μια 4μελή οικογένεια στη Σκόπελο, η οποία έκανε μπάνιο σε ερημική παραλία, επισκέφθηκε φώκια monachus monachus. Τα παιχνίδια, τα φιλιά και οι αγκαλιές με το θηλαστικό δε σταματούσαν. Δείτε όλο το βίντεο εδώ >>> https://bit.ly/2n2yt35#StarGrNews
Η φύση απειλείται και μεγάλο μερίδιο σε αυτό φέρουν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Κι υπάρχουν ζώα που το έχουν καταλάβει. Απόδειξη αυτός ο ουρακοτάγκος ο οποίος τα έβαλε με μια μπουλντόζα που καταστρέφει τα δέντρα στο φυσικό του περιβάλλον στην Ινδονησία.
Το βίντεο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα για την προστασία του περιβάλλοντος, καταγράφηκε το 2013 αλλά κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα από την International Animal Rescue, μια οργάνωση για την καλή διαβίωση των ζώων.
«Αυτός ο απεγνωσμένος ουρακοτάγκος αναζητά καταφύγιο και προσπαθεί να σταματήσει τη μπουλντόζα, που έχει ήδη αποδεκατίσει τα πάντα γύρω του», σημειώνει η International Animal Rescue σε ανάρτησή της στο Facebook.
Όπως βλέπετε και στο παρακάτω βίντεο, ο ουρακοτάγκος «πάλεψε» με τη μπουλντόζα σε μια προσπάθεια να σώσει ένα δέντρο από το χτύπημα της μηχανής κι όπως ήταν αναμενόμενο δεν τα κατάφερε και γλίστρησε στο έδαφος.
Περισσότεροι από 1.000 ουρακοτάγκοι ζουν στο δάσος Sungai Putri, που είναι ένας από τους τελευταίους βιότοπους στον κόσμο που φιλοξενεί το είδος τους και η κυβέρνηση της Ινδονησίας δεσμεύθηκε να προστατεύσει την περιοχή από την εμπορική εκμετάλλευση. Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε ότι υπάρχουν τουλάχιστον έξι παράνομα εργοστάσια εξόρυξης που λειτουργούσαν στην περιοχή το περασμένο έτος κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Σημειώνεται, ότι πάνω από 100.000 ουρακοτάγκοι σκοτώθηκαν στο νησί Βόρνεο από το 1999 έως το 2016, καθώς το κυνήγι και η αποψίλωση δασών τους κατέστησε απειλούμενο είδος.
«Η καταστροφή του περιβάλλοντος υποχρεώνει τους ουρακοτάγκους να αναζητούν τρόφιμα σε φάρμες τις περιοχής που συχνά οδηγεί σε συγκρούσεις με τους ανθρώπους», εξήγησε ο Karmele Llano Sanchez, διευθυντής προγράμματος της International Animal Rescue. «Το δάσος Sungai Putri φιλοξενεί έναν από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς του κόσμου και βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο για τον ουρακοτάγκο του Βόρνεο, καθώς δεν μπορεί να επιβιώσει αν καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον», πρόσθεσε στο nowthisnews.
Η International Animal Rescue μπορεί να έσωσε τον ουρακοτάγκο του βίντεο, αλλά υπάρχουν πολλοί ακόμα που βρίσκονται σε κίνδυνο και θα αντιμετωπίσουν την τραγική τους μοίρα.
Άραγε, σε τι διαφέρει ο θρήνος αυτής της μάνας, από την άλλη μάνα που έχει μορφή ανθρώπινη? Ποια μάνα από το είδος μας, θα κουβαλουσε ακόμη σάπιο το σώμα του παιδιού της? Το δελφίνι δεν πιστεύει ότι το παιδί του ζει. Άρα η πράξη του έχει να κάνει με κάτι πιο βαθύ. Του είναι αδύνατον να επιτρέψει το νεκρό σώμα του παιδιού που αγαπά, να γίνει βορά από άλλα ζώα. Προσκυνουμε, θαυμάζουμε αυτό το ζώο που μέσα από την πράξη του μας μαθαινει τον σεβασμό για την Ζωή, το Αρχέτυπο της Μάνας σε όποια μορφή επιθυμεί να εκδηλωθεί. Με απόλυτο Σεβασμό σε αυτό το πλασμα που πέρασε τον άνθρωπο σε ενσυναισθηση και σε αγάπη. Γι’ αυτό αξίζει να τα προστατεύουμε… Κι αξίζουν με τη σειρα τους σεβασμό οι άνθρωποι που δρουν για αυτά τα ζώα. Ξέρουν την αξία αυτού που θέλουν να προστατεύσουν. “Μέχρι όλα να είναι ελεύθερα”, όπως λένε οι ακτιβιστές.
“Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Tethys (ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος στην προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος -ιδρύθηκε το 1986) που εργάζονται για την « Ionian Dolphin , παρατήρησαν, σύμφωνα με πληροφορίες του agriniosite.gr ένα δελφίνι στα νερά του Αμβρακικού Κόλπου, να “κρατά” ένα μικρό νεκρό δελφίνι και να βρίσκεται σε πένθος για το θάνατο του. Το πένθος, η αίσθηση της απώλειας και της απουσίας αποδεικνύεται πως δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και το ζωικό βασίλειο. Κι αν ορισμένοι δυσκολεύονται να το πιστέψουν, οι εικόνες, που δημοσιεύουμε , του θηλυκού δελφινιού που κουβαλάει το νεκρό μωρό του στη πλάτη στα νερά του Αμβρακικού (ΒΟΝΙΤΣΑ), αρνούμενο να το εγκαταλείψει, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα!
Ειδικότερα πριν από λίγο καιρό η ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Tethys έλαβε ένα τηλεφώνημα από τους φίλους τους Βασίλη και Βενετία από το Ecocruising, ενημερώνοντάς τους για ένα δελφίνι που συνοδεύει ένα νεκρό “μωρό δελφίνι” στη θαλάσσια περιοχή του Αμβρακικού.
Χάρη στις συντεταγμένες που έδωσε ο Βασίλης, μπόρεσαν να βρουν την μητέρα και να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά της για περίπου 1,5 ώρα παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και τους ισχυρούς ανέμους . Τόσο από το βίντεο όσο και από το φωτογραφικό υλικό φαίνεται ξεκάθαρα ότι το θηλυκό δελφίνι σηκώνει το μικρό πτώμα πάνω από την επιφάνεια και το σπρώχνει επανειλημμένα. Φαίνεται να είναι μια ξέφρενη προσπάθεια να φέρει το μικρό της πίσω στη ζωή και αρνείται στην ιδέα να το αποχωριστεί !!
Όπως εξηγούν μέλη της ομάδας δεν είναι η πρώτη φορά φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στον Αμβρακικό κόλπο. Παρόμοιο φαινόμενο διεπίστωσαν και το 2016 χαρακτηρίζοντας σπαρακτική και για τους ίδιους την όλη διαδικασία”.
Μια συγκλονιστική ιστορία κάνει το γύρο του κόσμου. Μια μητέρα με το νεκρό της παιδί στην πλάτη στα ανοικτά του κόλπου Σιανιάνγκ της πόλης Κουινζού της Κίνας. Ο λόγος για ένα θηλυκό δελφίνι μήκους τριών μέτρων που κουβαλάει το νεκρό δελφινάκι στην πλάτη του. Οι τουρίστες και οι ψαράδες παρακολουθούν συγκινημένοι αυτόν το απίστευτο θρήνο της μητέρας που προσπαθεί να κρατήσει το παιδί της με κάθε τρόπο ακόμα και όταν έπεσε από την πλάτη της επτά με οκτώ φορές στο νερό λόγω των κυμάτων. Σύμφωνα με τους ψαράδες επρόκειτο για νεογέννητο και η μητέρα δεν άντεχε να το αφήσει νεκρό στο βυθό. Έτσι παρά το ότι είχε πεθάνει τρεις ή τέσσερις μέρες το κουβαλούσε και συνεχίζει να το κάνει μέρα και νύχτα..!
Ας αντιληφθουν καποιοι το μέγεθος του εγκλήματός τους κι ας δουν τι μπορουν να προκαλεσουν στα παιδιά και στην πραγματική τους φύση…
Το συγκλονιστικο αυτο το παιδικο βιωμα που θα διαβασετε, περιγραφει με τον πιο δυνατο και εκφραστικο τροπο το οτι συγγενεις-φιλοι-γειτονες, αναγκαζουν μικρα παιδια να εμπλεκονται σε τετοιου ειδους θεαματα και κυριως να τα εξαναγκάζουν να ειναι πρωταγωνιστές…
Δυστυχώς δεν θα ειναι ολοι συνειδητοποιημενοι να διαλέξουν τον δρομο της μη βιας. Πολλοι (νεοι κιολας) εχουν μαθει τετοιες πρακτικές που περασαν μικροι και τα συνηθίζουν ως ενηλικες… Ισχυει τελικα οτι τα εθιμα μπορουν να μας κάνουν να συνηθίσουμε καθε μορφη βιαιότητας…. (Ή καπως ετσι)
“Ήμουν 13 χρονών περίπου,1985-86.
Καλοκαιρινές ανέμελες παιδικές διακοπές στα παράλια της Μεσσηνίας.
Κάθε μέρα παραλία,ποδήλατο,μπάλα,εικονικές μάχες με αυτοσχέδια ξύλινα “όπλα” στα ελαιοχώραφα της περιοχής,νυχτερινές βόλτες στο λιμάνι για παγωτό και ηλεκτρονικά παιχνίδια (εκείνα που έπαιρναν 20δραχμο-insert coin to continue)…Ζωή μαγική.
Ένα απόγευμα λοιπόν ήρθε ο πατέρας του κολλητού μου, ενώ παίζαμε μπάλα στη αυλή του σπιτιού τους και μας φώναξε να τον “βοηθήσουμε” με ένα κατσικάκι.Πήγαμε και εμείς τρέχοντας να δούμε τι θέλει..”Να εδώ βοηθήστε με λίγο γιατί είναι πολύ ατίθασο και δε μπορώ να το κάνω καλά μόνος μου..Κράτα εσύ τα πίσω πόδια του (στο φίλο μου) και εσύ τα μπροστινά (σε μένα)..”.
Μου πιάνει τα χέρια και μου τα βάζει στα ποδαράκια του μικρού κατσικιού.Αμήχανα υπάκουσα και το έκανα αλλά δε “μπορούσα” να τα σφίξω δυνατά και το πλάσμα κατάφερε να τραβήξει τα ποδαράκια του.Λίγο θυμωμένος ο πατέρας του φίλου μου, βουτάει δυνατά τα χέρια και μου τα σφίγγει πάνω στα πόδια του μωρού..-“Να έτσι πίασ’το,γερά”
Είχα σαστίσει τόσο πολύ που δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή ποιο ήταν το λάθος και ποιο το σωστό..Η σκέψεις μου δε πρόλαβαν, δεν βρήκαν το χρόνο να απελευθερωθούν και να απελευθερώσουν και αυτές με τη σειρά τους τα πόδια του ζώου.Ο πατέρας του φίλου με μια γρήγορη; κίνηση βγάζει το μεγάλο μαχαίρι και κόβει με φοβερή επιδεξιότητα το λαιμό του (το είχε κάνει πολλές φόρες στο παρελθόν).
Το σώμα του έκανε ένα πολύ δυνατό σπάσιμο στον αέρα,με ανάγκασε να ρίξω το σώμα μου στο έδαφος αλλά εγώ συνέχιζα να κρατώ με όλη μου τη δύναμη τα πόδια του φοβούμενος μην απογοητεύσω κάποιον.Το αίμα του από την ένταση και τους σπασμούς έπεσε ζεστό πάνω στο πρόσωπο και τα χέρια μου.
Τα χέρια λύθηκαν αστραπιαία και το βλέμμα μου παγωμένο έβλεπε το μωρό να σπαρταράει δίπλα μου για αρκετά δεύτερα (κάτι σαν αιώνας).
Στάθηκα όρθιος και κοιτούσα το κορμάκι του να αφήνει τις τελευταίες του πνοές με συναισθήματα που ακόμη και τώρα που γράφω δε μπορώ να περιγράψω.
Θυμάμαι-όχι πολύ καλά-οτι έβαλα τα κλάματα και έφυγα τρέχοντας..Δε τόλμησα να πάω σπίτι γιατί δεν ήθελα να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν για το τι έγινε..Πήγα στη παραλία και έκλαψα όσο ποτέ άλλοτε..Ένιωσα τόσο πολύ ντροπή και πόνο που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Αργότερα γύρισα σπίτι προσπαθώντας να μη δείξω οτι συνέβει κάτι..Είχα ήδη πυρετό.Για δυο μέρες σχεδόν ψηνόμουν από τα απόνερα του φονικού.Τα χρόνια πέρασαν και δεν ξαναέφαγα ποτέ κατσικάκια..Κάθε φορά που τα συναντούσα στα χρόνια που ακολούθησαν τα έπαιρνα αγκαλιά και τους ζητούσα συγνώμη…συγνώμη..συγνώμη αλλά και νιώθοντας εντελώς ανήμπορος να τους προσφέρω κάτι άλλο..Ένιωθα πως ποτέ δε θα απελευθερωθώ από αυτον τον εφιάλτη.
Και τα χρόνια πέρναγαν και έπρεπε να φτάσω 22 χρονών μέχρι να κάνει το ηλίθιο κεφάλι μου τη σύνδεση και με τα άλλα πλάσματα.Και αυτό το οφείλω-που αλλού- στις μεγάλες μου αγάπες,τις γάτες..
Παραμονές πάσχα 1994 (είχα φύγει ήδη στα 19 από το πατρικό ) αποφασισμένος πλέον κόβω οριστικά το κρέας.
Το ανακοινώνω ξαφνικά σε ένα τραπέζι όταν η μητέρα μου σέρβιρε το πιάτο μου.”Αυτά δε γίνονται θα καταστρέψεις την υγεία σου..Να φάε λίγο τώρα μη φας πολύ,δε γίνεται να μη τρως καθόλου,θα αρρωστήσεις κάποια στιγμή”…Φοβόμουν και εγώ μήπως αρρωστήσω και όλο αυτό φάνταζε πολύ δύσκολο,σχεδόν αδιέξοδο.Αλλά πως να γυρίσω πίσω?Με πήραν πάλι τα ζουμιά….
Τσαντίστηκα που έκλαψα, τσαντίστηκα για την ανασφάλεια και τους φόβους μου..”Ας αρρωστήσω..Εγώ δε ξανατρώω τους φίλους μου ” είπα και έφυγα από τραπέζι και ύστερα από λίγη ώρα και από το σπίτι..Ένα πασχαλινό γεύμα που ποτέ δεν ολοκλήρωσα.
Η λέξη χορτοφαγία ήταν άγνωστη σε μένα και δεν ήξερα και κανέναν να με στηρίξει.Βλέπετε δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο να διαβάσω και να στηρίξω την απόφασή μου παρά μόνο ο σεβασμός και η συμπόνια για τα ζώα που τελικά αποδείχτηκαν και τα πιο σημαντικά “όπλα” για το μέλλον.
Οτι ακολούθησε όλα τα επόμενα χρόνια στο δρόμο προς την αυστηρή χορτοφαγία,ήταν απλά μια πολύ φυσική και λογική συνέχεια…Ζω πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου χωρίς να ντρέπομαι και μπορώ να κοιτάω τα πλάσματα στα μάτια.
Δε ζητάω συγνώμη πια.Άργησα να το κάνω αλλά απελευθερώθηκα.
Ο πόνος και ο καημός μου όμως για αυτά είναι δυνατότερος από ποτέ ειδικά αυτές τις γαμημένες “άγιες” μέρες που χριστιανοί και άθεοι πνίγουν στο αίμα εκατομμύρια υπέροχα μωρά,κλεμμένα από τις υπέροχες μητέρες τους”.
Ήμουν 13 χρονών περίπου,1985-86.Καλοκαιρινές ανέμελες παιδικές διακοπές στα παράλια της Μεσσηνίας.Κάθε μέρα…
Ενα υπέροχο λυρικό κείμενο, επίλογος για τις πληγές της Notre Dame και εκεινες που κουβαλάει ο καθένας μας… Ότι πιο δυνατό και όμορφο διαβασαμε… Γιατί οι άνθρωποι, η ζωή και η τέχνη, πάντα αναγεννώνται μέσα από τις στάχτες τους. Πάρτε λίγη δύναμη και λίγο πολιτισμό…
Εκθέτοντας τα συναισθήματα μας, θα καταφέρουμε με τον καιρό να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τον εμβληματικό ναό; Η μνήμη πηγαίνει πίσω χρόνια πριν-το 2000-όπου εκστασιασμένοι κοιτούσαμε την αθανασία να «συνομιλεί»με τη χαμένη αθωότητα…περιμένοντας την Εσμεράλντα με την κατσικούλα της , να φέρει στο φως την «ασχήμια»,την αγάπη και τον πόνο, να ανασύρει το όνειρο που θέλει κάθε πλάσμα σε τούτο τον κόσμο να έχει νόημα να υπάρχει! Αρκεί κάποιος να το αγαπήσει…αφήνοντας στην άκρη την άρνηση που περισσεύει…
Ας την κρατήσουμε λαβωμένη μες την καρδιά μας, στην αγκαλιά μας, στην άνευ όρων αγάπη μας. Θα είμαστε πάντα εκεί οι Κουασιμοδοι της.
Η θνητη, λαβωμενη ομορφια σου
Κάθε πληγή σε ένα μεγάλο έργο τέχνης μοιάζει με πληγή στο πρόσωπο της αθανασίας μας. Δεν αναφέρομαι στην ατομική αθανασία, όχι. Αναφέρομαι σε εκείνη τη μία και μόνη αθανασία στην οποία μπορούμε βάσιμα να προσδοκούμε, σαν ανθρώπινο είδος: εκείνη των έργων του ανθρώπινου δημιουργικού πνεύματος. Εκείνα που κατορθώνουν να μας ενώσουν, παρά τις διαφορές μας• εκείνα για τα οποία μπορούμε να λέμε «να κάτι για το οποίο είμαστε πραγματικά υπερήφανοι».
Φαντάζομαι τον Κουασιμόδο, καταμεσής στα ερείπια του γοτθικού καμπαναριού, κρυμμένος πάντα από τα βλέμματα του κόσμου, τυλιγμένος στο πέπλο της σκόνης και της κάπνας, να κρατάει με τρυφερότητα κάποια καμένα απομεινάρια και να τους ψιθυρίζει. Και τα λόγια του είναι λόγια αγάπης. Μόνο αυτός γνωρίζει κάθε πέτρα, κάθε χαραμάδα, κάθε δοκάρι αυτής της εκκλησίας με το όνομά τους. Γιατί κανένας άλλος δεν αγάπησε τόσο το κρυστάλλινο τραγούδι των καμπάνων της Παναγίας των Παρισίων, όσο εκείνος. Τα όμορφα θνητά πρόσωπα δεν ανταπέδωσαν τον έρωτά του. Οι καμπάνες όμως ήταν πάντα εκεί γι’ αυτόν.
Μα στα δάκρυα του Κουασιμόδου υπάρχει κι ένα στρεβλό χαμόγελο. Τον βλέπω να θωπεύει τρυφερά τις μαύρες, σαν κάρβουνο πέτρες, και να λέει με σιγανή φωνή:
«Τώρα σε αγαπώ ακόμα πιο πολύ! Τώρα μου μοιάζεις περισσότερο! Παραμορφωμένη και γερμένη και θνητή σαν εμένα… Όχι, δεν θα στρέψω το βλέμμα μου από σένα – όχι τώρα! Θα σε αγαπήσω παράφορα, όπως αγαπώ την αράχνη και την τσουκνίδα• όπως έχω αγαπήσει τον ήχο της σκουριασμένης σου καμπάνας, ακόμα και στις παράφωνές του νότες – ειδικά στις παράφωνές του νότες! Είσαι πάντα όμορφη στα μάτια μου. Και σκόνη να γινόσουν, το ίδιο τρυφερά θα σ’ αγαπούσα. Ας μην είσαι αιώνια. Η αγάπη μου για σένα είναι αιώνια – όση αξία και αν έχει αυτό που σου λέω – εγώ, που ήρθα για να φύγω.
Να τι συμβαίνει όταν πια τα Γκάλγκο Εσπανιόλ δεν είναι χρήσιμα και γίνονται απλά ένα βάρος
Οι ταυρομαχίες και η διαμάχη γύρω από αυτήν την τόσο αμφιλεγόμενη παράδοση είναι λίγο πολύ γνωστή ιστορία. Ωστόσο υπάρχει ένα παρόμοιο έθιμο, εξίσου ή και περισσότερο απoτρόπαιαο που στοιχίζει κάθε χρόνο την ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ισπανικά κυνηγόσκυλα και για το οποίο έχει γίνει ελάχιστα λόγος αφού κανείς δεν φαίνεται να θέλει να ασχοληθεί. Τα Γκάλγκο Εσπανιόλ, μια πολύ γνωστή ράτσα ισπανικών κυνηγόσκυλων, χρονολογούνται από τα αρχαία χρόνια και κάποτε τα διέθεταν μόνο οικογένειες Ισπανών ευγενών. Σήμερα, αυτά τα τόσο όμορφα και μεγαλοπρεπή ζώα, έχουν καταντήσει τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο που οι σύγχρονοι κυνηγοί ξεφορτώνονται όσο γίνεται συντομότερα μετά το τέλος της κυνηγητικής περιόδου. Η παραδοσιακή εξήγηση για την βιαιότητα απέναντί τους είναι πως αν τα σκυλιά ντρόπιαζαν το αφεντικό τους μην ανταποκρινόμενα στις προσδοκίες τους, αυτή η ατίμωση έπρεπε να ξεπληρωθεί βασανίζοντας και σκοτώνοντας το ζώο. Η αλήθεια όμως είναι πως πλέον απλώς οι ιδιοκτήτες τους δεν θέλουν να ξοδέψουν περισσότερα λεφτά. Γι’ αυτούς είναι πιο λογικό να αγοράσουν την επόμενη χρονιά ένα νέο Γκάλγκο για μόλις 10 ευρώ παρά να δαπανήσουν χρήματα ταΐζοντας μέχρι την επόμενη σεζόν αυτά που έχουν ήδη. Οπότε απλώς τα ξεφορτώνονται και το κάνουν με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους που μπορεί να φανταστεί κανείς.
Galgos del Sol/Facebook
Galgos del Sol/Facebook
Κάθε κυνηγός μπορεί να έχει από τουλάχιστον 10 μέχρι και 70 Γκάλγκο κατά την διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου, κάτι που επιβεβαιώνει περίτρανα το πόσο αμελητέες θεωρούνται οι ζωές αυτών των ζώων. Στα τέλη Φεβρουαρίου, οι σκύλοι που δεν απέδωσαν όσο καλά περίμεναν τα αφεντικά τους, κρεμιούνται, ρίχνονται σε πηγάδια, καίγονται ή γδέρνονται ζωντανοί, δένονται πίσω από αυτοκίνητα και τους σέρνουν μέχρι να πεθάνουν, παλεύουν σε αγώνες με άλλους σκύλους ή βασανίζονται με οξύ. Μια από τις πιο γνωστές μεθόδους βασανισμού είναι «ο χορός πιάνο», όπως αποκαλείται, όπου κρεμούν το ζώο από το λαιμό με τις άκρες των ποδιών του να ακουμπούν απειροελάχιστα το έδαφος, μέχρι να πεθάνει από ασφυξία. Βέβαια, αυτοί δεν είναι οι μοναδικοί τρόποι που προσπαθούν οι ιδιοκτήτες τους να απαλλαγούν. Ορισμένοι επιλέγουν απλώς να τα εγκαταλείψουν, αφού πρώτα τους αφαιρέσουν το τσιπάκι και τους σπάσουν τα πόδια, ώστε να βεβαιωθούν πως τα σκυλιά δεν πρόκειται με τίποτα να επιστρέψουν. Τα περισσότερα ή πεθαίνουν από την πείνα ή καταλήγουν σε δημοτικά καταφύγια ζώων, όπου τελικά υποβάλλονται σε ευθανασία.
Στα «καλά» κυνηγόσκυλα δίνεται περίοδος χάριτος και δεν θανατώνονται ούτε βασανίζονται. Η κατάληξή τους είναι όμως η ίδια, αφού τα κρατούν για όσο είναι νεαρά και δυνατά, αλλά ζουν μέσα σε στενά κλουβιά, που δεν πληρούν ουδεμία προδιαγραφή για την υγεία τους. Μετά από δύο ή τρία χρόνια, εξουθενωμένα πια από τον υποσιτισμό και την έντονη εκπαίδευση, οι κυνηγοί είτε τα σκοτώνουν μόνοι τους είτε τα στέλνουν σε ειδικούς πάλι για ευθανασία.
Εκτιμάται πως περίπου 50.000- 100.000 Γκάλγκο Εσπανιόλ σκοτώνονται κάθε χρόνο στην Ισπανία στο πλαίσιο του «Ολοκαυτώματος των κυνηγόσκυλων», όπως ονομάζεται πλέον όλο αυτό. Ο ακριβής αριθμός είναι δύσκολο να υπολογιστεί γιατί είναι ασαφές πόσα εκτρέφονται κάθε χρόνο, αφού κάποιοι κυνηγοί εκτρέφουν δικά τους και άλλοι αγοράζουν, αλλά λίγες από αυτές τις αγοραπωλησίες καταγράφονται επισήμως.
Ορισμένοι επιλέγουν απλώς να τα εγκαταλείψουν, αφού πρώτα τους αφαιρέσουν το τσιπάκι και τους σπάσουν τα πόδια, ώστε να βεβαιωθούν πως τα σκυλιά δεν πρόκειται με τίποτα να επιστρέψουν. Τα περισσότερα πεθαίνουν από την πείνα.
Το πιο σοκαριστικό από όλα είναι πως οι ισπανικές αρχές γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει στο τέλος κάθε κυνηγετικής περιόδου, αλλά δεν φαίνονται να θέλουν και να το σταματήσουν. Αντιθέτως, οι νόμοι είναι θεσπισμένοι με τέτοιον τρόπο που να διασφαλίζουν πως οι ιδιοκτήτες κυνηγόσκυλων θα την γλιτώνουν για τον σαδισμό τους. Σύμφωνα με την ισπανική νομοθεσία, τα Γκάλγκο Εσπανιόλ θεωρούνται σκύλοι εργασίας και συνιστούν δηλαδή απλώς «εργαλεία», οπότε εξαιρούνται από τους νόμους που αφορούν την κακοποίηση κατοικιδίων ζώων. Επίσης, το να τα δένουν πίσω από κάποιο όχημα για να ελέγξουν την ταχύτητά τους -μια συνηθισμένη πρακτική για τους ιδιοκτήτες τους- δεν είναι ποινικό αδίκημα αλλά πλημμέλημα, εκτός κι αν καταλήξει σε θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό. Και παρόλο που και τα δύο είναι συχνότατη κατάληξη, σπάνια αναφέρονται.
Σήμερα υπάρχουν δεκάδες οργανώσεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα αυτών των ζώων και αγωνίζονται ενάντια σε όσους υποστηρίζουν πως πρόκειται απλώς για μια παράδοση χρόνων που δεν πρέπει να χαθεί. Οι ακτιβιστές εστιάζουν κυρίως τις προσπάθειές τους στο να διασώσουν τα εγκαταλελειμμένα Γκάλγκο, αλλά η κατάσταση καλεί για πιο δραστικές λύσεις. Το κακό πρέπει να χτυπηθεί στην πηγή του και να γίνουν προσπάθειες να αλλάξει κάποια στιγμή η αντίληψη του κόσμου για τα σκυλιά και την αξία που έχει η ζωή του καθενός από αυτά.
Ο δημιουργός ταινιών Yeray Lopez Portillo έχει ένα Γκάλγκο Εσπανιόλ, την Bacalao, και θεωρεί πως ήταν εκείνη που του έσωσε τη ζωή και όχι αυτός την δική της. Πριν τρία χρόνια αποφάσισε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για αυτήν την τόσο ιδιαίτερη ράτσα σκύλου, οπότε ταξίδεψε ως την Ισπανία για να συναντήσει από κοντά έναν «galguero», όπως ονομάζονται οι κυνηγοί- ιδιοκτήτες τους ή έναν εκτροφέα.
Η τραγική ειρωνεία είναι, πως ακόμη και μετά τα βασανιστήρια παραμένουν τόσο καλόψυχα, ευγενικά και καλοσυνάτα που συχνά γίνονται σκύλοι θεραπείας σε νοσοκομεία, βοηθώντας ανθρώπους.
Η Bacalao ήταν το μοναδικό θηλυκό ανάμεσα σε έξι κουτάβια και αποφάσισε να την πάρει σπίτι του στη Δανία. Όταν επέστρεψε προσπάθησε να βρει τα αδέρφια της αλλά ήταν μάταιο. «Τα περισσότερα πρέπει να πέθαναν. Άλλωστε τα αρσενικά Γκάλγκο συνήθως θανατώνονται από κουτάβια καθώς προτιμώνται τα θηλυκά, που τρέχουν πιο γρήγορα και μπορούν μετά να αναπαράγουν το είδος», εξηγεί ο Portillo.
Οι φρικαλεότητες που είδε και έζησε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Yo Galgo» ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. «Αυτά που είδα θα σας έκαναν να αναρωτιέστε σε τι κόσμο ζούμε, όπου υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να κάνουν τέτοια πράγματα σε ανυπεράσπιστα ζώα», λέει ο ίδιος.
Για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ συνομίλησε με κυνηγούς, εκτροφείς και οργανώσεις για την προστασία και διάσωση των Γκάλγκο Εσπανιόλ, που φροντίζουν επίσης παραμελημένα και κακοποιημένα ζώα παρέχοντάς τους ιατρική περίθαλψη και προσπαθώντας να τους βρουν οικογένειες να τα υιοθετήσουν. Το θλιβερό είναι πως αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο με αποτέλεσμα τα περισσότερα από αυτά, μετά τα φρικτά βασανιστήρια που έχουν υποστεί, να παραμένουν για χρόνια μέσα στα καταφύγια, μόνα, χωρίς οικογένεια. Και η τραγική ειρωνεία είναι, πως ακόμη και μετά τα βασανιστήρια παραμένουν τόσο καλόψυχα, ευγενικά και καλοσυνάτα που συχνά γίνονται σκύλοι θεραπείας σε νοσοκομεία, βοηθώντας ανθρώπους να διαχειριστούν ένα πολύ σοβαρό τραύμα.
«Λένε πως όλα τα Γκάλγκο Εσπανιόλ πάνε στον Παράδεισο. Αυτό ίσως να είναι αλήθεια. Αλλά σίγουρα αυτό που ζουν πάνω στη γη είναι πραγματική κόλαση. Μόνα τους, αόρατα. Εκπαιδεύονται, ανταλλάσσονται, εκτρέφονται και σκοτώνονται με τρόπους που ούτε μπορούσα να φανταστώ όταν ξεκίνησα το ντοκιμαντέρ. Ή ίσως και να μην ήθελα κιόλας γιατί αρνούμουν να δεχθώ αυτήν την συλλογική αποτυχία. Μια κοινωνία που επιτρέπει τόση βιαιότητα κρυμμένη πίσω από μια αθλητική ρόμπα, μια παράδοση ή ένα έθιμο», καταλήγει ο Portillo.
Με πληροφορίες από National Geographic, The Dodo και featureshoot.com
Σύρθηκε στην άκρη του δρόμου. Πίσω από τα ψηλά χόρτα, ήσυχα θα ήταν εκεί, πονούσε, πονούσε αβάσταχτα, έπρεπε να πάει σε μια γωνιά. Πονούσε κ αιμορραγούσε, το μύρισε το αίμα του και αυτό δεν ήταν καλό. Ο πόνος τον έσφαζε, με κόπο σύρθηκε, έφτασε και σωριάστηκε στα ξερόχορτα. Προσπάθησε να κουλουριαστεί, μόνο έτσι θα ζεσταινόταν όμως ο πόνος δεν τον άφηνε. Ήταν κι αυτό το χιονόνερο που είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα, ίσως κι αυτό να ήταν η αιτία που εκείνο το αυτοκίνητο έπεσε με τόση δύναμη πάνω του, να δεις που ο καημένος ο οδηγός, δεν θα πρόλαβε να αντιδράσει. Τον χτύπησε τόσο δυνατά που τον τίναξε ψηλά για να προσγειωθεί με δύναμη στο σκληρό οδόστρωμα. Τ αδύναμα κόκαλα του έσπασαν, ούρλιαξε από τον πόνο, αλλά ήταν σίγουρος πως ο οδηγός δεν τον άκουσε, γι αυτό γκάζωσε κι έφυγε με φόρα.
Θόλωναν τα μάτια του από τον πόνο, η καρδιά του κλωτσούσε δυνατά στο στήθος του, το στόμα του είχε στεγνώσει. Νερό. Λίγο νερό να είχε και να έπινε, σαν τότε, κάποτε παλιά που είχε πάντα νερό να πιει. Πόσο παλιά να ήταν; Έγλειψε τα χόρτα. Όσο έφτανε γιατί δεν μπορούσε άλλο να συρθεί, όσο έφτανε η γλώσσα του έγλειψε τα χόρτα ν ανακουφίσει αυτήν την φωτιά που είχε μέσα του.
Θυμήθηκε το νερό. Φρέσκο και δροσερό σ ένα ολοκάθαρο αστραφτερό μπωλ. Θυμήθηκε το μικρό του αφεντικό που τον χάιδευε όσο έπινε νεράκι. Πόσο καλοί άνθρωποι ήταν! Ήταν μικρούλης αυτός, μα η αγάπη τους μεγάλη, όλο έπαιζαν μαζί του κι όλο του έδιναν μεζεδάκια και το μικρό αφεντικό του έδινε την μπάλα του να παίξει. Και γελούσε, αχ ΄πόσο γελούσε με τ αδέξια παιχνίδια του.
Πολύ καλοί άνθρωποι, αλήθεια. Μα μια μέρα, απλά εξαφανίστηκαν. Θυμάται πως μέρες πριν υπήρχε μια αναστάτωση, μάζευαν τα πράγματά τους, το μπωλ το ξεχνούσαν άδειο, τον κοιτούσαν μ ένα βλέμμα σαν λυπημένο, αλλά μια μέρα, απλά, τον έβγαλαν έξω από την αυλή κι αυτοί, μπήκαν στο αυτοκίνητο κι έφυγαν. Μέρες περίμενε να γυρίσουν, εκεί, ακίνητος, κοιτούσε τον δρόμο, μόνο για λίγο έφευγε να πάει για την ανάγκη του, μην τα δει πάλι η αφεντικίνα και τον μαλώσει ή τον κλωτσήσει. Δεν καταλάβαινε γιατί θύμωνε, αλλά ήταν τόσο καλή που σίγουρα έφταιγε αυτός που θύμωνε εκείνη.
Δεν φάνηκαν ποτέ. Ο καιρός αγρίευε, το μέρος άδειαζε, το φαγητό λιγόστευε κι όταν μια μέρα φάνηκαν άλλα μεγαλύτερα σκυλιά, εκείνος έτρεξε να υπερασπιστεί την αυλή των καλών ανθρώπων γιατί θα γύριζαν κοντά του κι αυτός έπρεπε να φανεί αντάξιός τους. Τα μεγάλα σκυλιά τον έφαγαν. Κάτι θα έκανε λάθος, σίγουρα, σκεφτόταν ξανά και ξανά όλες εκείνες τις μέρες που ξεσκισμένος, ματωμένος και με απώλεια το ένα του μάτι λούφαξε για να περάσουν. Τώρα, νέος φόβος ήρθε και φώλιασε στα μέσα του. Δεν έβλεπε όπως πριν ήταν πια αδύνατος και βρώμικος και οι ουλές πάνω από την μύτη του τον έκαναν άσχημο, μήπως ερχόντουσαν τ αφεντικά και δεν τον γνώριζαν;
Δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί την αυλή, δεν προλάβαινε να φάει καλά, πάντα έβρισκε λιγοστό φαγητό και ακόμη λιγότερο νερό. Καμιά φορά, έβλεπε από μακριά οικογένεια με μικρό αφεντικό και νόμιζε πως ήταν τα δικά του αγαπημένα αφεντικά, έτρεχε με λαχτάρα καταπάνω, όμως εκείνοι τον κοίταζαν με αποστροφή και αηδία, του πετούσαν πέτρες, ξύλα ή μπορεί και το μεγάλο αφεντικό να του έριχνε και καμιά κλωτσιά. Δίκιο είχαν, ήταν τόσο άσχημος με το ένα μάτι μόνο. Οι άνθρωποι είναι καλοί, αυτός έφταιγε που ήταν αδύνατος, βρώμικος και μισότυφλος. Έτσι μια φορά, μπερδεύτηκε πάλι και νόμιζε πως ήταν οι δικοί του κι έτρεξε καταπάνω, κουνώντας την ουρά. Τότε έφαγε μια τόσο γερή κλωτσιά στην μούρη, που μονομιάς, έχασε μπόλικα δόντια.
Μα πόσο ανόητος ήταν! Πώς θα τον αγκάλιαζαν τώρα τ αφεντικά όταν θα επέστρεφαν; Πώς θα τον αγαπούσαν τώρα που είχε χάσει και τα δόντια του εκτός από το μάτι του;
Άνοιξε τα μάτια του. Μάλλον τον είχε πάρει ο ύπνος εκεί στα ξερόχορτα, τι έγινε; Πώς μπόρεσε ν αποκοιμηθεί, πού πήγε τόσος πόνος; Και γιατί ήταν ελαφρύς, δεν πονούσε πια. Κι έβλεπε και καλά, τι έγινε, δεν καταλάβαινε. Σηκώθηκε όρθιος. Δεν έκανε κρύο πια κι αυτός δεν πονούσε καθόλου, ήρθε κιόλας το καλοκαίρι;
Ήταν ζεστά, ήταν ωραία κι όχι μόνο αυτό. Κοίταξε ψηλά. Ένα υπέροχο ζεστό φως ερχόταν από τον ουρανό, ήθελε να πάει εκεί, ήταν όμορφα, του άρεσε. Άρχισε να βαδίζει, τι όμορφα που ήταν, σχεδόν πετούσε το φως τον τραβούσε. Άφησε ελεύθερο το κορμί του, τι γλυκιά αίσθηση, το φως τον τραβούσε κι αυτός πετούσε προς τα εκεί. Και ένα λεπτό πριν τον ρουφήξει το φως, γύρισε και κοίταξε κάτω.
Μια οικογένεια περπατούσε, μαμά, μπαμπάς και κρατούσαν το παιδί από το χέρι. «Ήρθαν;; Ήρθαν να με βρουν; Μα το ήξερα πως με αγαπούν, είναι καλοί, με αγαπούν.» Άκουσε την φωνή του μικρού αφεντικού «Και γιατί πάμε στην εκκλησία τέτοια ώρα μαμά;» «Γιατί σήμερα γίνεται μια λειτουργία, που λέγεται συγχωρητική. Ζητάμε συγνώμη αυτήν την Κυριακή του χρόνου από όποιον πικράναμε και πληγώσαμε. Και πρέπει να πάρουμε συγχώρεση. Αν αυτός που πικράναμε θέλει να μας συγχωρήσει. Γι’ αυτό πάμε στην εκκλησία» «Κι εμείς, από ποιόν πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη μαμά; Ποιόν πικράναμε;;»
Άφησε ένα μικρό, γλυκό, σιγανό γάβγισμα. Σαν αναστεναγμός ήταν. Έκλεισε τα μάτια κι άφησε το κορμί του ελεύθερο προς το φως.
“Ο αρχηγός της Ακρόπολης Νταγιάν, αφού είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή γεμάτη περιπέτειες, αποφάσισε τους τελευταίους μήνες να πάρει σύνταξη από τους δρόμους και να έρθει να ξεκουραστεί σπίτι μας. Κατέλαβε τα κρεβάτια των σκύλων μας, στόλισε χριστουγεννιάτικο δέντρο, μας έφτιαχνε τις μέρες με την πανέμορφη φάτσα του και την αγάπη του και σήμερα έφυγε από την ζωή στην αγκαλιά της Ελένης που τον αγαπούσε πιο πολύ από όλους στον κόσμο…και την αγαπούσε κι εκείνος. Καλή ξεκούραση Νταγιανάκο, θα σε θυμόμαστε για πάντα».
Με αυτό το μήνυμα πληροφορηθήκαμε το θάνατο του Νταγιάν, του αδέσποτου σκύλου του κέντρου, τον «Νταγιάν της Πλατείας Συντάγματος» που γνωρίσαμε το 2010 στην Athens Voice.
«Ο Νταγιάν είναι ένας κάπως μεγάλος άσπρος ημίαιμος σκύλος με μαύρες σκόρπιες πιτσίλες και μια μαύρη βούλα στο δεξί μάτι. Το όνομά του το πήρε από τον Ισραηλινό στρατιωτικό και πολιτικό, Μοσέ Νταγιάν, ο οποίος φορούσε μαύρο κάλυμμα από τότε που έχασε το μάτι του στον πόλεμο του Λιβάνου. Είναι περίπου 8 χρονών και είναι ένας από τα 60 περίπου αδέσποτα του κέντρου που έχει αναλάβει να φροντίζει η “Φιλοζωική Κίνηση του Κέντρου”. Είναι σκύλος με ταυτότητα και τσιπάκι. Είναι εμβολιασμένος, αποπαρασιτωμένος και στειρωμένος, σύμφωνα με το πρόγραμμα του δήμου της Αθήνας.
Ο Νταγιάν είναι παιδί του κέντρου. Μεγάλωσε στις γειτονιές του Πολυτεχνείου και των Εξαρχείων, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια είναι μόνιμος κάτοικος της πλατείας Συντάγματος. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας όμως του αρέσει να αλητεύει εδώ κι εκεί. Αν δεν τον βρεις στο Σύνταγμα μπορεί να γυρνάει στο Πνευματικό Κέντρο, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ή στην Ακρόπολη με τους κολλητούς του. Τον Αχιλλέα, έναν κάπως στρουμπουλό κανελί σκύλο, τον Τόλη που δεν σηκώνει και πολλά-πολλά, τον Θόδωρο που λατρεύει τις πορείες και τα άλλα τα παιδιά.
Τα μεσημέρια στάνταρ θα τον πετύχεις στο Σύνταγμα να κοιμάται του καλού καιρού. Συνήθως την αράζει αριστερά από τα σκαλιά του μετρό, δίπλα στο ασανσέρ. Μια μπρούμυτα, μια ανάσκελα. Τίποτα δεν τον πτοεί. Όσο κι αν τον φωνάξεις το πολύ-πολύ να ανοίξει λίγο το βλέφαρο.
Ο Νταγιάν είναι χαλαρός και φιλικός τύπος. Δεν λέει ποτέ όχι σε χάδια και κεράσματα. Και μαζεύει μπόλικα. Εκτός από τους περαστικούς έχει και νεανικό fan club. Πολλοί από τους πιτσιρικάδες που μαζεύονται στην πλατεία για skate ή ραντεβουδάκι γουστάρουν την παρέα του και του πιάνουν κουβέντα.
Ο Νταγιάν είναι φιλειρηνικός και φιλήσυχος χαρακτήρας. Παρά την εξαρχειώτικη καταγωγή του, δεν συμμετέχει σε πορείες και διαδηλώσεις. Ακόμα και αν πέφτουν μολότοφ λίγα σκαλιά πιο πάνω, εκείνος βγάζει την …ουρά του απ’ έξω! Δεν γουστάρει μπλεξίματα…
Αν τον πετύχεις, μην τον αγνοήσεις. Είναι celebrity. Φώναξέ τον με το όνομά του και πες του ένα “γεια”. Και αν σε κοιτάξει παραξενεμένος –γιατί είναι σεμνός κατά βάθος- πες του ότι τον είδες στην Athens Voice» έγραφε χαρακτηριστικά η Μιλένα Πεκλάρη-Μανωλά.
Η μετέπειτα προστάτιδά του Ε.Τ., μας ενημέρωσε πριν από μερικές ώρες πως τον είχε υπό την προστασία της τα τελευταία χρόνια και σπίτι της τους τελευταίους μήνες. «Σκέφτηκα πως ίσως θα θέλατε να ξέρετε πως πέθανε στην αγκαλιά μου, με άπειρη αγάπη σε πολύ προχωρημένη ηλικία (κοντά στα 20)…» μας έγραψε. Καλή ξεκούραση, Νταγιανάκο….
Η κακοποιηση ζωου δεν ειναι πλημμελημα. Ειναι κακουργημα! Παρακαλουμε διαδωστε το μηνυμα! Αnimal abuse is not a misdemeanor. It is a felony! Please spread the message!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας συμφωνείτε με την χρήση των cookiesΑποδοχήΌροι χρήσης
