Οταν οι πυροσβέστες έδιναν μάχη με τις φλόγες στις κεραίες στη φωτιά στον Υμηττό δεν είχαν φανταστεί πως σε μία από τις εγκαταστάσεις που απειλούσε η πυρκαγιά μία σκυλίτσα προσπαθούσε να σώσει τα κουτάβια της.
Είχε κρύψει τα κουτάβια της για να τα προστατεύσει από τη φωτιά στον Υμηττό
Οταν οι φλόγες έσβησαν και ξεκίνησε ο έλεγχος των εγκαταστάσεων στις κεραίες σε μία από αυτές οι πυροσβέστες εντόπισαν ένα θηλυκό σκυλί το οποίο έστεκε ακίνητο σε μία τρύπα στο δάπεδο μία εγκατάστασης.
Μόλις την πλησίασαν έγινε κάτι μοναδικό. Η σκυλίτσα έσκυψε και έβγαλε από την τρύπα ένα ένα τα κουτάβια της, τα οποία τα είχε βάλει εκεί για να τα προστατεύσει.
Οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί και ήρθαν αντιμέτωποι με το θέαμα αυτό τη βοήθησαν. Εβγαλαν τα κουτάβια από την εγκατάσταση και προφανώς τα μετέφεραν σε ασφαλές σημείο και αφού η μεγάλη φωτιά είχε κατασβεστεί. Μάλιστα τα σκυλάκια ήταν ανήσυχα και γεμάτα σκόνη και στάχτη.
Μόλις διαπίστωσε πως τα κουτάβια της είναι ασφαλή αποχώρησε από τα καμμένα
Οσο για τη σκυλίτσα, αφού διαπίστωσε πως τα κουτάβια της ήταν ασφαλή εγκατέλειψε και εκείνη με τη σειρά της την καμένη εγκατάσταση που είχε καεί από τη φωτιά στον Υμηττό και πήγε στο σημείο που ήταν και αυτά.
Βρήκαν και μωρά γατάκια γεμάτα στάχτη και σκόνη στη φωτιά στον Υμηττό
Γκρινιάρικα… αλλά καλά στην υγεία τους ήταν δύο μωρά γατάκια που εντοπίστηκαν στην περιοχή.
Στην πόλη Άσκερσουντ (Askersund) της Σουηδίας, με τις λιγοστές χιλιάδες κατοίκους, ένας γάτος διαφορετικός από τους άλλους κλέβει την παράσταση όταν αποφασίζει να αφήσει για λίγο τη θαλπωρή του σπιτιού του και να σουλατσάρει ανέμελος στους γύρω δρόμους.
Ο γάτος με το στιλπνό άσπρο και καφετί τρίχωμα και τα πράσινα μάτια είναι γνωστός στη γειτονιά ως ο γάτος-πρόσφυγας. Μάλιστα, πολλοί είναι αυτοί που τον φωνάζουν με το όνομά του, Ταμπούς (Tabush), για να πάρουν ως… απάντηση ένα βαθύ νιαούρισμα ή ένα μακρόσυρτο γουργούρισμα.
Όλοι όσοι πέρασαν από τον άτυπο προσφυγικό καταυλισμό της Ειδομένης έχουν ακόμα νωπή στο μυαλό τους την εικόνα του Ταμπούς στην αγκαλιά της 22χρονης (τότε) Εσρά από τη Δαμασκό της Συρίας, η οποία, μαζί με τους γονείς της προσπαθούσαν να φτάσουν στη Σουηδία, όπου ήδη ζούσε ο αδελφός της νεαρής Σύριας.
«Δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε. Είναι μέλος της οικογένειάς μας. Πώς θα μπορούσαμε να τον αφήσουμε πίσω;», αναρωτιόταν η Εσρά, όταν τον Μάρτιο του 2016, μιλούσε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για το ταξίδι τους σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, μακριά από τον αχό του πολέμου.
Τρία και πλέον χρόνια έχουν περάσει από τότε και η Εσρά, η οποία πλέον έχει αποκτήσει τη δική της οικογένεια, οι γονείς της και ο Ταμπούς ζουν πλέον στη Σουηδία και, όπως λέει η νεαρή Σύρια, ο Ταμπούς όχι μόνο άντεξε το μακρύ ταξίδι με τις πολλές δυσκολίες αλλά έχει εναρμονιστεί πλήρως στο νέο του περιβάλλον!
«Ο Ταμπούς ζει στο Άσκερσουντ με τους γονείς μου κι εγώ τους επισκέπτομαι κάθε δύο εβδομάδες. Τρώει και κοιμάται στο σπίτι, αλλά το καλοκαίρι τού αρέσει να βγαίνει βόλτες και να παίζει με τις άλλες γάτες. Όλοι στη γειτονιά τον γνωρίζουν με το όνομά του και τον αγαπούν πολύ. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να μην τον πάρω μαζί μου στην Ουψάλα, όπου ζω εγώ. Σε μια μεγάλη πόλη (σ.σ. την τέταρτη μεγαλύτερη της Σουηδίας) δεν θα μπορεί να βγαίνει έξω και θα αισθάνεται μοναξιά», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Εσρά, η οποία δεν κρύβει την τεράστια αδυναμία της για τον γάτο της.
Στην Ειδομένη, ο Ταμπούς, που σήμερα… κόβει βόλτες στις γειτονιές του Άσκερσουντ, ήταν ένας μάλλον φοβισμένος γάτος, αφού το ταξίδι από τη Συρία -ιδιαίτερα έως την Τουρκία- ήταν εξαιρετικά δύσκολο, με αποτέλεσμα να μένει κολλημένος στο μάρσιπο, με τον οποίο συνήθιζε να τον μεταφέρει η Εσρά.
Ακόμα και όταν η πόρτα της μικρής σκηνής που είχε στήσει η οικογένεια πλάι στις ράγες του σιδηρόδρομου, στον άτυπο προσφυγικό καταυλισμό, ήταν ανοιχτή, ο Ταμπούς δεν έβγαινε ποτέ έξω καθώς το πολύβουο πλήθος τον τρόμαζε. Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει εκείνο τον γάτο, που πλέον απολαμβάνει τη θαλπωρή ενός σπιτικού- αυτού που έχουν στήσει οι γονείς της νεαρής Σύριας.
Ο Ταμπούς δεν ήταν ο μόνος γάτος πρόσφυγας που πέρασε από την Ειδομένη ή τους άλλους προσφυγικούς καταυλισμούς στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, ωστόσο η ιστορία του θα «ταξιδεύει» πάντα μέσα από το διαδίκτυο για να μας θυμίζει το δέσιμο των ανθρώπων με τους τετράποδους φίλους τους.
Ιδιαίτερα σε μέρες όπως η σημερινή (8 Αυγούστου) που από το 2002 έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Γάτας, με στόχο την ευαισθητοποίηση του κόσμου για την προστασία τους. Οι Ρώσοι έχουν καθιερώσει Εθνική Ημέρα Γάτας την 1η Μαρτίου και οι Αμερικανοί γιορτάζουν τόσο την Εθνική όσο και την Παγκόσμια Ημέρα Γάτας στις 29 Οκτωβρίου. Οι δε Ιάπωνες «κατακλύζουν» το διαδίκτυο με φωτογραφίες και βίντεο από γάτες στις 22 Φεβρουαρίου, σε μια άτυπη… «γατογιορτή», που έχουν καθιερώσει.
Εχθές Παρασκευή 27 Ιουλίου στη γωνία Θάσου και Επτανήσου στην Κυψέλη, συνάντησα μια κυρία που πήγαινε βόλτα με τα δυο σκυλιά της. Σταμάτησα και τα κοίταξα χαμογελώντας. Η κυρία με κοίταξε με τη σειρά της και στη συνέχεια με αιφνιδίασε:
«Αυτό είναι το σκυλί του βράχου στη θάλασσα».
Όπως ήταν φυσικό πιάσαμε την κουβέντα. Η κυρία έχει το καφεκοπτείο στην Αγίας Ζώνης, – είναι παλιό μαγαζί, οι Πατησιώτες και οι Κυψελιώτες θα το γνωρίζουν – το σπίτι της ήταν στο Μάτι. Πατρικό από τη δεκαετία του 1950. Κάηκε. Η κυρία έτρεξε έξω από το σπίτι με τα σκυλιά της, να σωθεί. Έβαλε το λουρί που βρήκε μπροστά της στο ένα σκυλί τη Σούση (το δεξί στη φωτογραφία με τα δυο σκυλάκια). Είναι πολύ δυνατό ζώο, όπως μου είπε η κυρία του, και σκέφτηκε ότι θα μπορεί να την τραβάει καθώς θα τρέχουνε.
Για το άλλο σκυλί τον Λούα, δεν έβρισκε το λουρί και προσπάθησε να φτιάξει ένα με πλαστικές σακούλες του σούπερ μάρκετ. Όταν πετάχτηκαν τρέχοντας έξω από το σπίτι, ο Λούα τρόμαξε από τις εκρήξεις και τα ουρλιαχτά και το σκασε με τη γνωστή κατάληξη στο βράχο. Η κυρία που μου διηγήθηκε την ιστορία έμεινε και εκείνη για ώρες μέσα στη θάλασσα… Το σπίτι της χάθηκε, εμείς τουλάχιστον που μένουμε στα Πατήσια και την Κυψέλη ας πηγαίνουμε να παίρνουμε τον καφέ μας από το μαγαζί της…
Ενας χρονος μετα την τραγωδια… Αφανεις ηρωες, που δεν ξεχασαν τα πυροπληκτα ζωα στο Ματι, τη Ραφηνα, το Νεο Βουτζα και την Κινετα, μολις οι προβολεις της δημοσιοτητας επεσαν…
Έχουν, άραγε, αναμνήσεις οι γάτες και οι σκύλοι ή απλώς αποτυπώσεις γεγονότων – αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν «συνειρμική μνήμη»; Ακόμα και έτσι, υπάρχουν έντονες στιγμές, τις οποίες ανακαλούν όποτε ένα εξωτερικό ερέθισμα δώσει την αφορμή; Θυμούνται, για παράδειγμα, η Νούριελ, ο Ρόρυ και ο Φουέγκο τον περσινό Ιούλιο στο Μάτι;
364 μέρες μετά. Μπορεί να μη μιλουν, αλλά και αυτά πονουν. Οι ιστορίες τους είναι εδώ και αξίζει να διαβαστούν γιατί όλοι έχουν δικαίωμα σε μια όμορφη ζωή γεμάτη αγκαλιές και κέικ!
Δεν μπορεί, θα έρθει και η σειρά του Φουέγκο, το άρθρο θα συγκινήσει το καλύτερο σπίτι!!!
O Φουέγκο από το Mάτι
Απο την ΤΑΣΟΥΛΑ ΕΠΤΑΚΟΙΛΗ
Ο Φουέγκο, περίπου τριών ετών σήμερα, στο Μάτι εντοπίστηκε, από εθελόντριες της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης. Σχεδόν πεθαμένος ήταν. Φωτογραφίες: Κωστής Σωχωρίτης
Έχουν, άραγε, αναμνήσεις οι γάτες και οι σκύλοι ή απλώς αποτυπώσεις γεγονότων – αυτό που οι επιστήμονες αποκαλούν «συνειρμική μνήμη»; Ακόμα και έτσι, υπάρχουν έντονες στιγμές, τις οποίες ανακαλούν όποτε ένα εξωτερικό ερέθισμα δώσει την αφορμή; Θυμάται, για παράδειγμα, η Νούριελ τον περσινό Ιούλιο στο Μάτι; Εθελοντές της SCARS (Second Chance Animal Rescue Society) τη βρήκαν ζωντανή-νεκρή στο Κόκκινο Λιμανάκι, οκτώ ημέρες μετά το καταστροφικό πέρασμα της φωτιάς. Είχε κρυφτεί· αυτό κάνουν από ένστικτο οι γάτες όταν πονούν. Και η Νούριελ πονούσε όσο δεν μπορεί κανείς να φανταστεί. Είχε εκτεταμένα εγκαύματα σε όλο της το σώμα. Το πώς είχε επιβιώσει ήταν θαύμα. Έπειτα από δύο μήνες νοσηλείας και μερικούς ακόμα προσαρμογής σε σπίτια φιλοξενίας, υιοθετήθηκε. Αλλά ο φόβος δεν έχει ακόμη φύγει εντελώς από το βλέμμα της, όπως λένε οι νέοι της «γονείς».
Έναν χρόνο μετά την τραγωδία, ο ακούραστος Παναγιώτης Πάνου ταΐζει κάθε μέρα 200 και πλέον γάτες στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι.
Και ο Φουέγκο, περίπου τριών ετών σήμερα, στο Μάτι εντοπίστηκε, από εθελόντριες της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης. Σχεδόν πεθαμένος ήταν. Είχε περάσει μέσα από τη φωτιά, είχε σοβαρά εγκαύματα στα πόδια, στη ράχη και στη μουσούδα του, και περίμενε το τέλος του μέσα στα αποκαΐδια, σε μια αυλή, εκεί όπου ίσως ήταν το σπίτι του. Κανείς δεν τον αναζήτησε μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Είναι πολύ πιθανό οι άνθρωποί του να μην τα κατάφεραν, να συγκαταλέγονται ανάμεσα στα 102 θύματα. Η πρόεδρος και πιο έμπειρη εθελόντρια της ΖΕΗ, Σόνια Hoffman-Αργυρούλη, ήταν εκείνη που τον ανέλαβε για ένα τρίμηνο – και στην κυριολεξία τον ανέστησε. Η θεραπεία του περιλάμβανε αλλαγές στις γάζες πολλές φορές μέσα στην ημέρα, συχνή αφαίρεση της νεκρής σάρκας, φαρμακευτική αγωγή.
«Μέχρι και μορφίνη τού χορηγούσαμε, για να αντέξει τους πόνους», λέει η Γεωργία Ντάγκα, που αυτή την περίοδο τον φιλοξενεί, μέχρι να ενταχθεί στην παντοτινή του οικογένεια. «Ήταν τόσο συνεργάσιμος, που καθημερινά μας εξέπληττε. Ακόμα και όταν του κόβαμε με ψαλίδι το καμένο δέρμα, ποτέ δεν αγρίεψε, ούτε γύρισε να μας δαγκώσει. Δεν το λέω για να τον “διαφημίσω”, ώστε να υιοθετηθεί, αυτή είναι η αλήθεια».
Βρέθηκε στην αυλή ενός καμένου σπιτιού στο Μάτι, με σοβαρά εγκαύματα. Σήμερα είναι καλά και περιμένει τον άνθρωπό του, την παντοτινή του οικογένεια.
Εκατοντάδες αναρτήσεις/κοινοποιήσεις έχουν γίνει μέχρι σήμερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τη ΖΕΗ, αλλά κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί για τον Φουέγκο. Ζητώ από τη Γεωργία τη δική της εξήγηση. «Είναι ημίαιμος, σκουρόχρωμος και μεγάλος για τα ελληνικά δεδομένα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι θέλουν ένα σκυλάκι άσπρο, χαριτωμένο, γύρω στα 5-6 κιλά. Του καναπέ δηλαδή… Υπάρχουν και αισθητικοί λόγοι. Ο Φουέγκο ήταν εγκαυματίας. Το τρίχωμα σε αρκετά σημεία της πλάτης του δεν πρόκειται να ξαναβγεί».
Πράγματι, ο Φουέγκο έχει σημάδια που δεν θα φύγουν ποτέ. Και αυτά κάποιοι τα θεωρούν ψεγάδι. Κάποιοι που δεν είναι σε θέση να δουν την τρυφερότητα και τη θέληση για ζωή που έχει στο βλέμμα του αυτό το σκυλί, που γύρισε από τον θάνατο…
Η διαχείριση της κρίσης
Από τη μια το Μάτι και ο Νέος Βουτζάς. Και από την άλλη τα Γεράνεια όρη και η Κινέτα. Συνολική έκταση καμένων εκτάσεων: 68.892 στρέμματα. Πέρα από τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν, πέρα από το φυσικό περιβάλλον και τις περιουσίες που καταστράφηκαν, η κρίση είχε μία ακόμα παράμετρο: εκατοντάδες ζώα συντροφιάς, δεσποζόμενα και μη, καθώς και άγρια ζώα απανθρακώθηκαν. Άλλα επέζησαν, αλλά βαριά τραυματισμένα. Kι επειδή από πλευράς πολιτείας δεν υπήρχε καμία μέριμνα, το βάρος σήκωσαν για μία ακόμα φορά οι ιδιώτες, οι εθελοντές: φιλοζωικές οργανώσεις, σωματεία και κτηνίατροι – δίπλα τους ήταν και το «Όλοι Μαζί Μπορούμε» του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ, ως βασικός συνεργάτης επικοινωνίας.
«Η εμπειρία μας στη διαχείριση κρίσης των πλημμυροπαθών ζώων της Μάνδρας τον Νοέμβριο του 2017 ήταν καθοριστική. Από τις πρώτες κιόλας ώρες της πυρκαγιάς δημιουργήσαμε έναν μηχανισμό φιλοξενιών για τα ζώα που θα βρίσκονταν άμεσα σε ανάγκη. Σε περίπτωση φυσικών καταστροφών, γνωρίζουμε ότι μετά το πρώτο στάδιο, της κτηνιατρικής περίθαλψης, η μεταφορά των ζώων σε ασφαλές περιβάλλον είναι άμεση προτεραιότητα, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα να επιστρέψουν στο αστικό τοπίο από το οποίο περισυλλέχθηκαν. Επιπλέον, είναι δύσκολο να βρεθούν άμεσα φιλοξενίες, αν δεν υπάρχει σωστή προετοιμασία από πριν», εξηγεί η Έλενα Δέδε, ιδρύτρια της Dog’s Voice, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού που είχε κομβικό ρόλο στη διαχείριση της κρίσης.
O απολογισμός των δράσεων όλων των φορέων είναι εντυπωσιακός: 530 ζώα έλαβαν κτηνιατρική φροντίδα, 67 μεταφέρθηκαν σε ασφαλείς φιλοξενίες, 14 επανενώθηκαν με τους ιδιοκτήτες τους, 42 υιοθετήθηκαν, 255 εθελοντές ασχολήθηκαν με τη σίτιση, την περισυλλογή και τη μεταφορά των ζώων, 430 κούτες με φάρμακα παραδόθηκαν σε κτηνιάτρους, 16 τόνοι ξηράς τροφής δωρήθηκαν από εταιρείες και πολίτες.
«Ήταν η πιο δύσκολη αποστολή μας. Όταν φτάσαμε στο Μάτι, η γη ήταν σπαρμένη με καμένα ζώα», λέει ο Στέφανος Μπάτσας, μέλος της Εθελοντικής Δράσης Κτηνιάτρων Ελλάδος. Ο ίδιος, μαζί με τριάντα συναδέλφους του, έστησαν στις 24 Ιουλίου 2018 έναν σταθμό πρώτων βοηθειών στη Ραφήνα και επί ένα δεκαήμερο φρόντισαν 160 πυρόπληκτα ζώα (γάτες, σκύλους, κουνέλια, χελώνες).
Έναν χρόνο μετά, οι ανάγκες εξακολουθούν να… καίνε. «Με τον καιρό, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης “αποσύρθηκε” από τις πυρόπληκτες περιοχές και τις ανάγκες τους, αλλά ολοένα και πιο πολλές γάτες άρχισαν να εμφανίζονται εκεί», λέει η Ελένη Κεφαλοπούλου από την εθελοντική οργάνωση «Εφτάψυχες». «Εμείς πάντως τηρήσαμε την υπόσχεση που δώσαμε μετά την καταστροφή, ότι το φετινό καλοκαίρι θα έβρισκε αυτές τις γατούλες υγιείς, στειρωμένες και χορτάτες. Σε συνεργασία με το Penny Marathon έχουμε ήδη χρηματοδοτήσει στειρώσεις 66 θηλυκών και 22 αρσενικών». Η ευθύνη για τις καθημερινές ανάγκες των ζώων που επέζησαν έχει πέσει στους ώμους κυρίως ενός ανθρώπου, του ακούραστου Παναγιώτη Πάνου από τον «Πήγασο» (τον φιλοζωικό σύλλογο Ραφήνας-Πικερμίου), που μέχρι σήμερα ταΐζει τουλάχιστον 200 γάτες στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι.
Ανταποκρινόμενη στην έκκληση της Dog’s Voice, η Αντωνία προσφέρθηκε να φιλοξενήσει προσωρινά ένα πυρόπληκτο ζώο. Της έφεραν τον Ρόρυ. Έναν μήνα μετά, κανείς δεν τον αναζήτησε και θα δινόταν για υιοθεσία. «Αποκλείεται, τους είπα, δεν μπορούμε να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλο». Τον κράτησε λοιπόν!
Δύο ιστορίες με καλό τέλος
Στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, η Αντωνία Παππά, αεροσυνοδός της Olympic Air, ανταποκρίθηκε στην έκκληση της Dog’s Voice για φιλοξενία κάποιου ζώου από τις πυρόπληκτες περιοχές. Την επόμενη κιόλας μέρα τής έφεραν τον τριών ετών Ρόρυ. «Πώς θα χωρέσουμε και οι δύο στο διαμέρισμά μου;» απόρησε εκείνη μόλις αντίκρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο. Είχε βρεθεί στο Μάτι. Δεν είχε εγκαύματα, αλλά ήταν σε κατάσταση σοκ. Τελικά τον κράτησε· έναν μήνα θα διαρκούσε, άλλωστε, η φιλοξενία. «Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι ήταν σκύλος δεσποζόμενος. Δεν κάνει ζημιές, δεν λερώνει μέσα στο σπίτι, είναι υπάκουος και κοινωνικός. Όταν πέρασε ο μήνας, ενημερώθηκα ότι κανείς δεν τον είχε αναζητήσει, κι έτσι ο Ρόρυ θα δινόταν για υιοθεσία. Αποκλείεται, τους είπα, δεν μπορούμε να αποχωριστούμε ο ένας τον άλλο. Τον υιοθέτησα λοιπόν! Και για όσους υποστηρίζουν ότι ένα μεγαλόσωμο σκυλί δεν μπορεί να ζήσει σε ένα διαμέρισμα, έχω το εξής επιχείρημα: αν δώσεις σε ένα ζώο αγάπη και φροντίδα, του αρκούν και λίγα τετραγωνικά…»
Αντίστοιχη είναι η ιστορία της νηπιαγωγού Μαρίας Νιάρου και του Γκούφη, ημίαιμου ελληνικού ποιμενικού, που βρέθηκε από εθελοντές της Dog’s Voice στο βουνό, στην περιοχή της Κινέτας, με ελαφριά εγκαύματα, αλλά γεμάτος τσιμπούρια και άγανα. Φιλοξενία προσέφερε αρχικά και η Μαρία. Αλλά κάθε μέρα δενόταν με τον Γκούφη όλο και πιο πολύ. «Μου το έδειχνε και ο ίδιος πόσο ήθελε να μείνει μαζί μου. Κάθε φορά που σκεφτόμουν αν έπρεπε να τον κρατήσω, λες και το καταλάβαινε, ερχόταν και ακουμπούσε τη μουσούδα του πάνω στα πόδια μου. Δεν τον επέλεξα, λοιπόν, εκείνος με επέλεξε». Έπειτα από πολλές επισκέψεις σε κτηνιάτρους και την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής του, αποδείχθηκε πως ο Γκούφη είναι τυφλός. «Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να απολαμβάνει τις αγκαλιές και τα παιχνίδια μας», λέει η «μαμά» του.
Ημίαιμος ελληνικός ποιμενικός, ο Γκούφη βρέθηκε στο βουνό, στην περιοχή της Κινέτας, με ελαφρά εγκαύματα. Στην πορεία διαπιστώθηκε ότι είναι τυφλός. «Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να απολαμβάνει τις αγκαλιές και τα παιχνίδια μας», λέει η Μαρία, που τον υιοθέτησε.
Αντί υστερόγραφου
Η φωτογράφιση του Φουέγκο έγινε στο κτηνιατρείο στο οποίο εργάζεται, ως βοηθός, η Γεωργία Ντάγκα. Του είχα αγοράσει ένα παιχνίδι. Τρελάθηκε από τη χαρά του, είδε κι έπαθε ο Κωστής να τον φωτογραφίσει. Η Γεωργία είναι εθελόντρια της ΖΕΗ εδώ και έξι χρόνια. Γιατί το κάνεις; τη ρώτησα. «Γιατί αυτά που κερδίζω είναι πολύ περισσότερα από όσα προσφέρω. Μπήκα για να βοηθήσω. Αλλά τελικά βοηθήθηκα εγώ. Βρήκα μια ισορροπία. Κάποιοι μας λένε ότι ασχολούμαστε με τα ζώα όταν τόσοι άνθρωποι έχουν ανάγκη. Και με τους ανθρώπους, και με τα ζώα – τους απαντώ. Γιατί πρέπει να διαλέξω;»
Ενας σκύλος στη Ναύπακτο, βρήκε νέο σπίτι πλάι στο εικόνισμα που τοποθετήθηκε στον εθνικό δρόμο στο σημείο όπου σκοτώθηκε το αφεντικό του.
Η ιστορία του Χάτσικο είναι γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο σκύλος που έμεινε για χρόνια να περιμένει το αφεντικό του που έφυγε από τη ζωή ενέπνευσε ακόμη και το Χόλιγουντ. Τα συμπαθή τετράποδα δεν αποκαλούνται τυχαία, οι πιο πιστοί φίλοι του ανθρώπου, καθώς αποδεικνύουν συνεχώς πόση αγάπη διαθέτουν για εκείνους του τα φροντίζουν. Ετσι και με την περίπτωση του σκύλου από την περιοχή της Ναυπακτίας.
Σύμφωνα με το nafpaktianews.gr, ο 40χρονος Χάρης βρήκε τραγικό θάνατο στην Παλαιά περιφερειακή οδό στον ποταμό Εύηνο πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Μάλιστα, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, λίγο νωρίτερα είχε χάσει τη ζωή του σε τροχαίο και ο αδερφός του.
Οι κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν πως ο σκύλος του 40χρονου βρέθηκε στο σημείο του δυστυχήματος, 12 χιλιόμετρα από το σπίτι του άνδρα και έκτοτε παραμένει εκεί. Εδώ και ενάμιση χρόνο και παρά τις προσπάθειες κάποιων να τον φιλοξενήσουν, ο σκύλος επιστρέφει στο σημείο του δυστυχήματος.
Οι άνθρωποι που μένουν στην γύρω περιοχή φροντίζουν να του πηγαίνουν νερό και τροφή, ενώ δείχνουν ιδιαίτερα συγκινημένοι από την επιμονή του να βρίσκεται πλάι στο αφεντικό του.
H μεσογειακή φώκια monachus monachus είναι ένα χαριτωμένο προστατευόμενο θαλάσσιο θηλαστικό που μπορεί κανείς να συναντήσει σε πολλές ελληνικές θάλασσες. Δεν είναι λίγες οι φορές που πολλοί λουόμενοι αναρτούν φωτογραφίες με φώκιες που έχουν βγει στα ρηχά, λιάζονται στην αμμουδιά και απολαμβάνουν το παιχνίδι τους κοντά στους ανθρώπους.
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην οικογένεια του Προκόπη Ψάλτη που παραθερίζει τα καλοκαίρια στη Σκόπελο. Μια φώκια monachus monachus τους επισκέφτηκε ενώ έκαναν μπάνιο σε ερημική παραλία και κατέγραψε τα παιχνίδια της φώκιας με τα παιδιά σε φωτογραφίες που ήδη κάνουν το γύρο του διαδικτύου.
«Ήταν 27 Ιουλίου… Καθόμουν στο μπαλκόνι του εξοχικού μας που είναι λίγα μέτρα από την παραλία όταν είδα μια φώκια να πλησιάζει τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου που έκαναν μπάνιο στην παραλία Βαθιά», αναφέρει ο ίδιος σε επικοινωνία του με το star.gr.
«Η σύζυγός μου στην αρχή φοβήθηκε και τράβηξε προς την ακτή τον μικρότερο γιο μας, ηλικίας 7 ετών. Όμως ο μεγαλύτερος γιος μας, ο 12χρονος Γιώργος, δε φοβόταν. Άρχισε να παίζει με τη φώκια. Στη συνέχεια που είδαμε πόσο φιλική ήταν την πλησιάσαμε όλοι. Ήταν απίστευτη! Έκανε σβούρες, σκαρφάλωνε πάνω μας, μας αγκάλιαζε και μας «φιλούσε»! Κολυμπήσαμε μαζί της για 1,5 ώρα», προσθέτει ο ίδιος.
Μάλιστα όταν ήρθε η ώρα να φύγουν η φώκια βγήκε προς τη στεριά κι άρχισε να κλαίει, σύμφωνα με τον κύριο Προκόπη. «Ήταν εντυπωσιακό και πρωτόγνωρο αυτό που ζήσαμε! Τα παιδιά αλλά κι εμείς τη λατρέψαμε!»
Μια 4μελή οικογένεια στη Σκόπελο, η οποία έκανε μπάνιο σε ερημική παραλία, επισκέφθηκε φώκια monachus monachus. Τα παιχνίδια, τα φιλιά και οι αγκαλιές με το θηλαστικό δε σταματούσαν. Δείτε όλο το βίντεο εδώ >>> https://bit.ly/2n2yt35#StarGrNews
Η φύση απειλείται και μεγάλο μερίδιο σε αυτό φέρουν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Κι υπάρχουν ζώα που το έχουν καταλάβει. Απόδειξη αυτός ο ουρακοτάγκος ο οποίος τα έβαλε με μια μπουλντόζα που καταστρέφει τα δέντρα στο φυσικό του περιβάλλον στην Ινδονησία.
Το βίντεο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα για την προστασία του περιβάλλοντος, καταγράφηκε το 2013 αλλά κυκλοφόρησε την προηγούμενη βδομάδα από την International Animal Rescue, μια οργάνωση για την καλή διαβίωση των ζώων.
«Αυτός ο απεγνωσμένος ουρακοτάγκος αναζητά καταφύγιο και προσπαθεί να σταματήσει τη μπουλντόζα, που έχει ήδη αποδεκατίσει τα πάντα γύρω του», σημειώνει η International Animal Rescue σε ανάρτησή της στο Facebook.
Όπως βλέπετε και στο παρακάτω βίντεο, ο ουρακοτάγκος «πάλεψε» με τη μπουλντόζα σε μια προσπάθεια να σώσει ένα δέντρο από το χτύπημα της μηχανής κι όπως ήταν αναμενόμενο δεν τα κατάφερε και γλίστρησε στο έδαφος.
Περισσότεροι από 1.000 ουρακοτάγκοι ζουν στο δάσος Sungai Putri, που είναι ένας από τους τελευταίους βιότοπους στον κόσμο που φιλοξενεί το είδος τους και η κυβέρνηση της Ινδονησίας δεσμεύθηκε να προστατεύσει την περιοχή από την εμπορική εκμετάλλευση. Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα διαπίστωσε ότι υπάρχουν τουλάχιστον έξι παράνομα εργοστάσια εξόρυξης που λειτουργούσαν στην περιοχή το περασμένο έτος κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Σημειώνεται, ότι πάνω από 100.000 ουρακοτάγκοι σκοτώθηκαν στο νησί Βόρνεο από το 1999 έως το 2016, καθώς το κυνήγι και η αποψίλωση δασών τους κατέστησε απειλούμενο είδος.
«Η καταστροφή του περιβάλλοντος υποχρεώνει τους ουρακοτάγκους να αναζητούν τρόφιμα σε φάρμες τις περιοχής που συχνά οδηγεί σε συγκρούσεις με τους ανθρώπους», εξήγησε ο Karmele Llano Sanchez, διευθυντής προγράμματος της International Animal Rescue. «Το δάσος Sungai Putri φιλοξενεί έναν από τους μεγαλύτερους πληθυσμούς του κόσμου και βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο για τον ουρακοτάγκο του Βόρνεο, καθώς δεν μπορεί να επιβιώσει αν καταστραφεί το φυσικό περιβάλλον», πρόσθεσε στο nowthisnews.
Η International Animal Rescue μπορεί να έσωσε τον ουρακοτάγκο του βίντεο, αλλά υπάρχουν πολλοί ακόμα που βρίσκονται σε κίνδυνο και θα αντιμετωπίσουν την τραγική τους μοίρα.
Άραγε, σε τι διαφέρει ο θρήνος αυτής της μάνας, από την άλλη μάνα που έχει μορφή ανθρώπινη? Ποια μάνα από το είδος μας, θα κουβαλουσε ακόμη σάπιο το σώμα του παιδιού της? Το δελφίνι δεν πιστεύει ότι το παιδί του ζει. Άρα η πράξη του έχει να κάνει με κάτι πιο βαθύ. Του είναι αδύνατον να επιτρέψει το νεκρό σώμα του παιδιού που αγαπά, να γίνει βορά από άλλα ζώα. Προσκυνουμε, θαυμάζουμε αυτό το ζώο που μέσα από την πράξη του μας μαθαινει τον σεβασμό για την Ζωή, το Αρχέτυπο της Μάνας σε όποια μορφή επιθυμεί να εκδηλωθεί. Με απόλυτο Σεβασμό σε αυτό το πλασμα που πέρασε τον άνθρωπο σε ενσυναισθηση και σε αγάπη. Γι’ αυτό αξίζει να τα προστατεύουμε… Κι αξίζουν με τη σειρα τους σεβασμό οι άνθρωποι που δρουν για αυτά τα ζώα. Ξέρουν την αξία αυτού που θέλουν να προστατεύσουν. “Μέχρι όλα να είναι ελεύθερα”, όπως λένε οι ακτιβιστές.
“Οι ερευνητές του Ινστιτούτου Tethys (ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος στην προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος -ιδρύθηκε το 1986) που εργάζονται για την « Ionian Dolphin , παρατήρησαν, σύμφωνα με πληροφορίες του agriniosite.gr ένα δελφίνι στα νερά του Αμβρακικού Κόλπου, να “κρατά” ένα μικρό νεκρό δελφίνι και να βρίσκεται σε πένθος για το θάνατο του. Το πένθος, η αίσθηση της απώλειας και της απουσίας αποδεικνύεται πως δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και το ζωικό βασίλειο. Κι αν ορισμένοι δυσκολεύονται να το πιστέψουν, οι εικόνες, που δημοσιεύουμε , του θηλυκού δελφινιού που κουβαλάει το νεκρό μωρό του στη πλάτη στα νερά του Αμβρακικού (ΒΟΝΙΤΣΑ), αρνούμενο να το εγκαταλείψει, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα!
Ειδικότερα πριν από λίγο καιρό η ερευνητική ομάδα του Ινστιτούτου Tethys έλαβε ένα τηλεφώνημα από τους φίλους τους Βασίλη και Βενετία από το Ecocruising, ενημερώνοντάς τους για ένα δελφίνι που συνοδεύει ένα νεκρό “μωρό δελφίνι” στη θαλάσσια περιοχή του Αμβρακικού.
Χάρη στις συντεταγμένες που έδωσε ο Βασίλης, μπόρεσαν να βρουν την μητέρα και να παρατηρήσουν τη συμπεριφορά της για περίπου 1,5 ώρα παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και τους ισχυρούς ανέμους . Τόσο από το βίντεο όσο και από το φωτογραφικό υλικό φαίνεται ξεκάθαρα ότι το θηλυκό δελφίνι σηκώνει το μικρό πτώμα πάνω από την επιφάνεια και το σπρώχνει επανειλημμένα. Φαίνεται να είναι μια ξέφρενη προσπάθεια να φέρει το μικρό της πίσω στη ζωή και αρνείται στην ιδέα να το αποχωριστεί !!
Όπως εξηγούν μέλη της ομάδας δεν είναι η πρώτη φορά φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στον Αμβρακικό κόλπο. Παρόμοιο φαινόμενο διεπίστωσαν και το 2016 χαρακτηρίζοντας σπαρακτική και για τους ίδιους την όλη διαδικασία”.
Μια συγκλονιστική ιστορία κάνει το γύρο του κόσμου. Μια μητέρα με το νεκρό της παιδί στην πλάτη στα ανοικτά του κόλπου Σιανιάνγκ της πόλης Κουινζού της Κίνας. Ο λόγος για ένα θηλυκό δελφίνι μήκους τριών μέτρων που κουβαλάει το νεκρό δελφινάκι στην πλάτη του. Οι τουρίστες και οι ψαράδες παρακολουθούν συγκινημένοι αυτόν το απίστευτο θρήνο της μητέρας που προσπαθεί να κρατήσει το παιδί της με κάθε τρόπο ακόμα και όταν έπεσε από την πλάτη της επτά με οκτώ φορές στο νερό λόγω των κυμάτων. Σύμφωνα με τους ψαράδες επρόκειτο για νεογέννητο και η μητέρα δεν άντεχε να το αφήσει νεκρό στο βυθό. Έτσι παρά το ότι είχε πεθάνει τρεις ή τέσσερις μέρες το κουβαλούσε και συνεχίζει να το κάνει μέρα και νύχτα..!
Ας αντιληφθουν καποιοι το μέγεθος του εγκλήματός τους κι ας δουν τι μπορουν να προκαλεσουν στα παιδιά και στην πραγματική τους φύση…
Το συγκλονιστικο αυτο το παιδικο βιωμα που θα διαβασετε, περιγραφει με τον πιο δυνατο και εκφραστικο τροπο το οτι συγγενεις-φιλοι-γειτονες, αναγκαζουν μικρα παιδια να εμπλεκονται σε τετοιου ειδους θεαματα και κυριως να τα εξαναγκάζουν να ειναι πρωταγωνιστές…
Δυστυχώς δεν θα ειναι ολοι συνειδητοποιημενοι να διαλέξουν τον δρομο της μη βιας. Πολλοι (νεοι κιολας) εχουν μαθει τετοιες πρακτικές που περασαν μικροι και τα συνηθίζουν ως ενηλικες… Ισχυει τελικα οτι τα εθιμα μπορουν να μας κάνουν να συνηθίσουμε καθε μορφη βιαιότητας…. (Ή καπως ετσι)
“Ήμουν 13 χρονών περίπου,1985-86.
Καλοκαιρινές ανέμελες παιδικές διακοπές στα παράλια της Μεσσηνίας.
Κάθε μέρα παραλία,ποδήλατο,μπάλα,εικονικές μάχες με αυτοσχέδια ξύλινα “όπλα” στα ελαιοχώραφα της περιοχής,νυχτερινές βόλτες στο λιμάνι για παγωτό και ηλεκτρονικά παιχνίδια (εκείνα που έπαιρναν 20δραχμο-insert coin to continue)…Ζωή μαγική.
Ένα απόγευμα λοιπόν ήρθε ο πατέρας του κολλητού μου, ενώ παίζαμε μπάλα στη αυλή του σπιτιού τους και μας φώναξε να τον “βοηθήσουμε” με ένα κατσικάκι.Πήγαμε και εμείς τρέχοντας να δούμε τι θέλει..”Να εδώ βοηθήστε με λίγο γιατί είναι πολύ ατίθασο και δε μπορώ να το κάνω καλά μόνος μου..Κράτα εσύ τα πίσω πόδια του (στο φίλο μου) και εσύ τα μπροστινά (σε μένα)..”.
Μου πιάνει τα χέρια και μου τα βάζει στα ποδαράκια του μικρού κατσικιού.Αμήχανα υπάκουσα και το έκανα αλλά δε “μπορούσα” να τα σφίξω δυνατά και το πλάσμα κατάφερε να τραβήξει τα ποδαράκια του.Λίγο θυμωμένος ο πατέρας του φίλου μου, βουτάει δυνατά τα χέρια και μου τα σφίγγει πάνω στα πόδια του μωρού..-“Να έτσι πίασ’το,γερά”
Είχα σαστίσει τόσο πολύ που δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή ποιο ήταν το λάθος και ποιο το σωστό..Η σκέψεις μου δε πρόλαβαν, δεν βρήκαν το χρόνο να απελευθερωθούν και να απελευθερώσουν και αυτές με τη σειρά τους τα πόδια του ζώου.Ο πατέρας του φίλου με μια γρήγορη; κίνηση βγάζει το μεγάλο μαχαίρι και κόβει με φοβερή επιδεξιότητα το λαιμό του (το είχε κάνει πολλές φόρες στο παρελθόν).
Το σώμα του έκανε ένα πολύ δυνατό σπάσιμο στον αέρα,με ανάγκασε να ρίξω το σώμα μου στο έδαφος αλλά εγώ συνέχιζα να κρατώ με όλη μου τη δύναμη τα πόδια του φοβούμενος μην απογοητεύσω κάποιον.Το αίμα του από την ένταση και τους σπασμούς έπεσε ζεστό πάνω στο πρόσωπο και τα χέρια μου.
Τα χέρια λύθηκαν αστραπιαία και το βλέμμα μου παγωμένο έβλεπε το μωρό να σπαρταράει δίπλα μου για αρκετά δεύτερα (κάτι σαν αιώνας).
Στάθηκα όρθιος και κοιτούσα το κορμάκι του να αφήνει τις τελευταίες του πνοές με συναισθήματα που ακόμη και τώρα που γράφω δε μπορώ να περιγράψω.
Θυμάμαι-όχι πολύ καλά-οτι έβαλα τα κλάματα και έφυγα τρέχοντας..Δε τόλμησα να πάω σπίτι γιατί δεν ήθελα να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν για το τι έγινε..Πήγα στη παραλία και έκλαψα όσο ποτέ άλλοτε..Ένιωσα τόσο πολύ ντροπή και πόνο που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Αργότερα γύρισα σπίτι προσπαθώντας να μη δείξω οτι συνέβει κάτι..Είχα ήδη πυρετό.Για δυο μέρες σχεδόν ψηνόμουν από τα απόνερα του φονικού.Τα χρόνια πέρασαν και δεν ξαναέφαγα ποτέ κατσικάκια..Κάθε φορά που τα συναντούσα στα χρόνια που ακολούθησαν τα έπαιρνα αγκαλιά και τους ζητούσα συγνώμη…συγνώμη..συγνώμη αλλά και νιώθοντας εντελώς ανήμπορος να τους προσφέρω κάτι άλλο..Ένιωθα πως ποτέ δε θα απελευθερωθώ από αυτον τον εφιάλτη.
Και τα χρόνια πέρναγαν και έπρεπε να φτάσω 22 χρονών μέχρι να κάνει το ηλίθιο κεφάλι μου τη σύνδεση και με τα άλλα πλάσματα.Και αυτό το οφείλω-που αλλού- στις μεγάλες μου αγάπες,τις γάτες..
Παραμονές πάσχα 1994 (είχα φύγει ήδη στα 19 από το πατρικό ) αποφασισμένος πλέον κόβω οριστικά το κρέας.
Το ανακοινώνω ξαφνικά σε ένα τραπέζι όταν η μητέρα μου σέρβιρε το πιάτο μου.”Αυτά δε γίνονται θα καταστρέψεις την υγεία σου..Να φάε λίγο τώρα μη φας πολύ,δε γίνεται να μη τρως καθόλου,θα αρρωστήσεις κάποια στιγμή”…Φοβόμουν και εγώ μήπως αρρωστήσω και όλο αυτό φάνταζε πολύ δύσκολο,σχεδόν αδιέξοδο.Αλλά πως να γυρίσω πίσω?Με πήραν πάλι τα ζουμιά….
Τσαντίστηκα που έκλαψα, τσαντίστηκα για την ανασφάλεια και τους φόβους μου..”Ας αρρωστήσω..Εγώ δε ξανατρώω τους φίλους μου ” είπα και έφυγα από τραπέζι και ύστερα από λίγη ώρα και από το σπίτι..Ένα πασχαλινό γεύμα που ποτέ δεν ολοκλήρωσα.
Η λέξη χορτοφαγία ήταν άγνωστη σε μένα και δεν ήξερα και κανέναν να με στηρίξει.Βλέπετε δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο να διαβάσω και να στηρίξω την απόφασή μου παρά μόνο ο σεβασμός και η συμπόνια για τα ζώα που τελικά αποδείχτηκαν και τα πιο σημαντικά “όπλα” για το μέλλον.
Οτι ακολούθησε όλα τα επόμενα χρόνια στο δρόμο προς την αυστηρή χορτοφαγία,ήταν απλά μια πολύ φυσική και λογική συνέχεια…Ζω πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου χωρίς να ντρέπομαι και μπορώ να κοιτάω τα πλάσματα στα μάτια.
Δε ζητάω συγνώμη πια.Άργησα να το κάνω αλλά απελευθερώθηκα.
Ο πόνος και ο καημός μου όμως για αυτά είναι δυνατότερος από ποτέ ειδικά αυτές τις γαμημένες “άγιες” μέρες που χριστιανοί και άθεοι πνίγουν στο αίμα εκατομμύρια υπέροχα μωρά,κλεμμένα από τις υπέροχες μητέρες τους”.
Ήμουν 13 χρονών περίπου,1985-86.Καλοκαιρινές ανέμελες παιδικές διακοπές στα παράλια της Μεσσηνίας.Κάθε μέρα…
Η κακοποιηση ζωου δεν ειναι πλημμελημα. Ειναι κακουργημα! Παρακαλουμε διαδωστε το μηνυμα! Αnimal abuse is not a misdemeanor. It is a felony! Please spread the message!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Συνεχίζοντας την περιήγησή σας συμφωνείτε με την χρήση των cookiesΑποδοχήΌροι χρήσης
