Επιταξτε τα ξενοδοχεια και τις πανσιον, για να φιλοξενηθουν οι πλημμυροπαθεις ανθρωποι και τα ζωα του Θεσσαλικου καμπου

Ανάγνωση σε: 3 λεπτά

«Να πεθάνω θέλω τώρα, τίποτα άλλο δεν θέλω, να πεθάνω να ησυχάσω» λέει η γυναίκα, η μάνα, η γιαγιά. Δεν αντέχει άλλο, δεν αντέχει άλλα η ψυχή της.

Σε χώρα τουριστική, χώρα ξενοδόχων, χώρα γεμάτη ξενοδοχειακές κλίνες για εξυπηρέτηση του τουρίστα απ’ άκρη σ’ άκρη, στη χώρα που καυχιέται περί Ξένιου Δια, στοιβάζονται οι πρόσφυγες στις “δομές” – στρατόπεδα συγκέντρωσης – των προσφύγων, οι οποίοι διώχνονται με βία για να στοιβαχτούν σε άλλες άθλιες “δομές” προσφύγων ήδη τιγκαρισμένες από απελπισμένους εξαθλιωμένους ανθρώπους.

Ανοίχτε τα γαμωξενοδοχεία, αχρεία καθάρματα, βάλτε τους ανθρώπους μέσα!

Βγάλτε τους από τα βρωμόνερα όπου αποσυντίθενται πτώματα ζώων!

Ο κάμπος έχει γίνει μια τεράστια εστία μόλυνσης!

Η μπόχα πνίγει τους επιζώντες και ο λοιμός καραδοκεί να σκοτώσει τους εξαντλημένους, τους παρατημένους, τους απροστάτευτους, τους εγκαταλειμένους που έχασαν τα πάντα και βουλιάζουν στην λάσπη και την απόγνωση!

Σε μια κανονική χώρα θα μπορούσαν οι πληγέντες με το πάτημα ενός κουμπιού να υποβάλλουν τις αιτήσεις για τις ζημιές τους και να εξυπηρετηθούν χωρίς επιπλέον ταλαιπωρία και απαγορευτική, εξαντλητική γραφειοκρατία που έχει ορθώσει αδιαπέραστα τείχη απέναντι και στην πιο βασική ανθρωπιστική ανάγκη.

Θα υπήρχαν τηλεφωνικά κέντρα με επαρκή οργάνωση και προσωπικό για δωρεάν επικοινωνία στην υπηρεσία του φακελλωμένου πολίτη, που θα βοηθούσαν ταχύτατα και αποτελεσματικά τη διεκπεραίωση των αναγκαίων.

Σε μια κανονική χώρα θα υπήρχαν υποδομές, περίθαλψη, φροντίδα.

Αλλά αυτά προϋποθέτουν κράτος και δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν για κάτι παραπάνω εκτός από την κρατική βία, την καταστολή και την κλοπή της λαϊκής περιουσίας.

Κάτι δηλαδή που στο Κουλιστάν δεν υπάρχει ούτε υπήρξε γιατί οι υπήκοοι, οι πολλοί, οι περισσότεροι, δεν έμαθαν ποτέ τι σημαίνει κράτος στην υπηρεσία της κοινωνίας, ούτε είχαν ποτέ μέτρο σύγκρισης και κατανόησης τι σημαίνει πραγματικά η έννοια α υ τ ο δ ι ο ί κ η σ η, δημόσια ΥΠΗΡΕΣΙΑ και όχι κακοδιοίκηση, ούτε έμαθαν να απαιτούν, να οργανώνονται, να αντιδρούν, ούτε πώς.

Έμαθαν μόνο να υπομένουν.

Αυτή είναι η παιδεία που τους παρασχέθηκε.

Έμαθαν να δέχονται τα πάντα ασυζητητί γιατί αλλιώς αντιμετωπίζονται τιμωρητικά και εκδικητικά από την βάναυση και απάνθρωπη εξουσία, έμαθαν γενιά προς γενιά πως η οποιαδήποτε αντίρρηση ή κριτική απαγορεύεται δια ροπάλου, υποχρεώθηκαν να πουλάνε την ψήφο τους για ένα κομμάτι ψωμί, πείσθηκαν ότι ο πολίτης είναι ένα ενοχλητικό ασήμαντο γρανάζι που πρέπει να το βουλώνει, να μοχθεί δίχως ελπίδα και αξιοπρέπεια, να ψοφάει χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Έμαθαν να λατρεύουν τους δυνάστες και τους τυράννους στωικά, ν’ αγαπούν τις αλυσίδες και το γκλομπ του φασισμού, που οι ίδιοι πληρώνουν με το υστέρημά τους, για να τους πνίγει στο λαιμό και να τους φιμώνει.

Όσοι δεν έφυγαν στην ξενητειά, έμαθαν να είναι κακόμοιροι από μια μοίρα που έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια, που τους κατάντησε να ζητιανεύουν, να υποφέρουν, να ανασαίνουν ελάχιστα και να στενάζουν βουβά, για να μην ακουστούν και εκνευρίσουν τα αφεντικά, να μην εξαγριώσουν κι’ άλλο το αιμοβόρο τέρας που τους εξόρισε πρόσφυγες στο ίδιο τους το σπίτι, στον τόπο που δεν είναι πια δικός τους αλλά κάποιων επικυρίαρχων.

Έμαθαν και να πεθαίνουν αγόγγυστα.

Έτσι έμαθαν, έτσι μεγάλωσαν τα παιδιά τους, αμέτρητες γενιές τώρα.

Μέχρι να εξαντληθεί η υπομονή τους, ή να εξαντληθούν οι ίδιοι και να παραιτηθούν από κάθε διάθεση για επιβίωση.

Γιατί αυτό δεν είναι ζωή.

Δεν είναι πια.

Δεν ήταν ποτέ.

Αυτοί που αγωνίζονται, που νοιάζονται για ν’ αλλάξει όλο αυτό, είναι το σήμερα και το αύριο.

Αλληλεγγύη.

Πάλη.

ΖΩΗ.

ΕΠΙΤΑΞΤΕ ΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΤΩΡΑ!

Via Maria Gkinala

©️ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ